စကၤာပူမွာ ေနရတာ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက
ဖားသူငယ္လိုပဲ လို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ႏုိင္ငံတကာနဲ႔
ဆက္ဆံေနရတာေတြ၊ အင္တာနက္ မီဒီယာေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔
သံုးေနရတာေတြေၾကာင့္ပါ။ ဒါဆို ဒီလိုေလး ေျပာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။
ႏြားေျခရာခြက္ထဲမွာ အင္တာနက္သံုးေနရတဲ့ ဖားသူငယ္ဘ၀ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္
ျမန္မာျပည္ကို အၿမဲျပန္ရင္ျပန္ သို႔မဟုတ္ရင္လည္း အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြ
ျဖစ္တဲ့ မေလးရွား အင္ဒိုနီးရွားတို႔ကို သြားလည္ဖို႔ အၿမဲစဥ္းစားမိပါတယ္။
မေလးရွားက်ေတာ့ KL Genting ကလည္း ေလးငါးေခါက္ရွိၿပီ၊ Cameroon Highland၊
Tioman Island တို႔ကလည္း ေရာက္ဖူးၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ့ အင္ဒိုနီးရွားဖက္ကို
ေျခဦးလွည့္ဖို႔ ႀကဳိးစားၾကည့္ပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားဖက္ကို သြားဖို႔
စဥ္းစားမိေစတဲ့ အခ်က္ေနာက္တစ္ခ်က္က ျမန္မာႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္
ကိုင္ေဆာင္ထားသူေတြအတြက္ ဗီဇာမလိုေတာ့တဲ့ အခ်က္ေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။ အရင္ကဆို
အင္ဒိုနီးရွားဗီဇာက တႀကိမ္၀င္ခြင့္ အတြက္ စကၤာပူ ၇၅ ေဒၚလာခန္႔ ေပးရတယ္လို႔
မွတ္သားဖူးပါတယ္။ မေလးရွားေတာင္ စကၤာပူေဒၚလာ ၂၀ ေပးရင္ တစ္ႏွစ္စာ
ႀကဳိက္သေလာက္ ၀င္ခြင့္ ဗီဇာရပါတယ္။ အခုလို တစ္ခါသြားရုံအတြက္ ၇၅
ေဒၚလာေပးရတယ္ဆို မတန္ဘူးလို႔ ထင္လို႔ မသြားခဲ့ပါဘူး။
 |
| Agro Resort မွ လမ္းညြန္မ်ား |
ဒါေပမယ့္ မႏွစ္က စၿပီး ဗီဇာ
မလိုေတာ့ဘူး ၾကားရတဲ့အတြက္ စကၤာပူေရာက္ျမန္မာေတြေရာ ျမန္မာႏုိင္ငံက
လာလည္တဲ့ ျမန္မာေတြအတြက္ပါ သက္သက္သာသာနဲ႔ သြားလို႔ ရတဲ့
ႏုိင္ငံတစ္ခုတုိးလာပါတယ္။ အမ်ားစု သြားၾကတာကေတာ့ ကမ္းေျခအပန္းေျဖ
စခန္းတခ်ဳိ႕ျဖစ္တဲ့ ဘင္တန္၊ ဘတ္တန္နဲ႔ ဘာလီတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာမွ
အႀကီးဆံုး၊ အလွဆံုးနဲ႔ နာမည္အႀကီးဆံုးကေတာ့ ဘာလီကၽြန္းပဲ ျဖစ္တယ္။ သူက
စကၤာပူထက္ကို ၾသစေၾတးလ်နဲ႔ ပိုနီးတဲ့အတြက္
ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း လာၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
စကၤာပူကေနဆိုရင္ေတာ့ သေဘၤာနဲ႔သြားတာထက္ကို ေလယာဥ္နဲ႔ သြားရတာ
ပိုအဆင္ေျပတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေစ်းလည္းပိုႀကီးပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘင္တန္နဲ႔
ဘတ္တန္ႏွစ္ခုထဲက ဘယ္သြားရင္ေကာင္းမလဲလို႔ လုိက္ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ ဘတ္တန္က
စကၤာပူနဲ႔ အနီးဆံုးမွာ ရွိၿပီး ဘင္တန္ကေတာ့ တစ္နာရီနီးပါး ဖယ္ရီလို႔ေခၚတဲ့
ေမာ္ေတာ္ဘုတ္အႀကီးစား စီးၿပီး သြားရတဲ့ေနရာမွာရွိပါတယ္။ ဘတ္တန္က
ေစ်းပိုသက္သာတယ္၊ ပင္လယ္စာနဲ႔ အစားအေသာက္ပိုေပါတယ္၊
အင္ဒိုနီးရွားစတုိင္ပိုဆန္တယ္။ ဘင္တန္က ေစ်းပိုႀကီးတယ္။ အစားအေသာက္လည္း
မသက္သာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အပန္းေျဖဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ေရၾကည္တယ္၊
ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြအတြက္ သင့္ေတာ္တယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြယွဥ္ၿပီး စဥ္းစားရင္းနဲ႔
စကၤာပူရဲ႕ ေစ်းေပါတဲ့ promotion ေတြ တင္ေပးထားတဲ့ Deal.com မွာ Bintan
Agro Resort က အသြားအျပန္၊ ေနစရိတ္အၿပီး ၁ ညအိပ္ ၂ရက္ခရီး Promotion
တစ္ခုကို စကၤာပူ ၉၉ေဒၚလာနဲ႔ ရလို႔ ၀ယ္လုိက္တယ္။
 |
| Ferry ေပၚမွ ဆုိင္ကေလး |
တကယ္တမ္းရက္ေရြးေတာ့
စေနတနဂၤေႏြသြားခ်င္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဟိုတယ္အတြက္ Weekend surcharge က
ဘယ္ေလာက္၊ ဖယ္ရီ(သေဘၤာခ)အတြက္က ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး အပိုေတြ
ထပ္ေပးရတာအားလံုးေပါင္းေတာ့ စကၤာပူေဒၚလာ ၁၆၀ ေလာက္က်သြားေလရဲ႕။ ဘင္တန္ကို
ဖယ္ရီစီးဖို႔ Tanah Merah Ferry terminal ကို Bedok Interchange ကေနၿပီး
ဘတ္စ္ကားနံပါတ္ ၃၅ စီးရင္ေရာက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလယာဥ္စီးသလိုပဲ
ထြက္ခြာခ်ိန္ရဲ႕ တစ္နာရီ မတုိင္ခင္ အေရာက္သြားရၿပီး check in လုပ္ boarding
pass ထုတ္၊ Immigration counter ျဖတ္ရတယ္။ Departure Lounge ထဲမွာ စကၤာပူ
ခ်န္ဂီ ေလဆိပ္မွာ မရႏုိင္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ Duty free
ဆိုင္က ေရာင္းတဲ့ ေဆးလိပ္ဗူးေတြပါ။ ခ်န္ဂီမွာ ဆယ္ဗူးပါတဲ့ တစ္ေတာင့္ကိုသာ
၀ယ္လို႔ရၿပီး တစ္ဗူးခ်င္းဆီကို Duty free ဆုိင္က ေရာင္းတာေတာ့ ဒီမွာပဲ
ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အျပင္မွာ ၁၂ေဒၚလာေလာက္ ရွိတဲ့ စီးကရက္တစ္ဗူးကို ငါးေဒၚလာတဲ့။
ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ ဟိုမွာ ေစ်းႀကီးမွာစိုးလို႔
ဘီယာသံုးလံုးေလာက္ပဲ ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။
 |
| ဟိုတယ္ခန္းမွ လွမ္းျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္း |
ဖယ္ရီလာဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
သြားရမယ့္ ဘင္တန္အေၾကာင္းကို ဖုန္း အင္တာနက္နဲ႔ ရွာဖတ္ေနမိတယ္။
ဘင္တန္ကၽြန္းဟာ 2400 Km square က်ယ္တာမို႔ 680 Km square ပဲ က်ယ္တဲ့
စကၤာပူထက္ကို ေလးဆေလာက္ပိုႀကီးပါတယ္။ Riau Archipelago လို႔ ေခၚတဲ့
အင္ဒိုနီးနား ကၽြန္းငယ္ေပါင္း ၃၂၀၀ ထဲမွာ အႀကီးဆံုးကၽြန္းႀကီးလည္း
ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၂ရာစုခန္႔က ဒီကၽြန္းေပၚတြင္ မေလးပင္လယ္ဒျမမ်ား
က်က္စားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ပင္လယ္ဒျမကၽြန္းဟုလည္း အမည္တြင္သည္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ကၽြန္းေပၚမွာရွိတဲ့ Resort ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စကၤာပူသေဌးေတြက
ပိုင္တာျဖစ္ၿပီး Bintan Lagoon နဲ႔ Nirwana Resort Hotel ေတြကေတာ့
အေကာင္းဆံုးလို႔ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ အခုသြားမယ့္ Resort ကေတာ့ Agro Resort
ျဖစ္ၿပီး Bintan Ferry Terminal ကေန ၁နာရီေလာက္ ကားထပ္စီးရပါေသးတယ္။
အဲဒီအခ်က္ေတြကို လုိက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ Ferry ေရာက္လာတဲ့အခါ Free seating
ျဖစ္တာေၾကာင့္ ခရီးသည္ေတြဟာ အေျပးအလႊားတက္ၾကပါတယ္။ ထုိင္ခံုေတြကလည္း
သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ အစားအေသာက္ေရာင္းတဲ့ဆုိင္ အေသးေလး တစ္ခုမွာလည္း
အပ်င္းေျပစားဖို႔ ေခါက္ဆြဲဗူး၊ အာလူးေၾကာ္၊ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ အေအးမ်ဳိးစံုကို
ရႏုိင္တယ္။
 |
| Kayak ေလွငယ္ |
ဘင္တန္ကိုေရာက္ေတာ့ အင္ဒိုနီးရွား
Immigration မွာ မိနစ္ ၂၀နီးပါးတန္းစီၿပီးတဲ့အခါ အျပင္မွာ ေဟာ္တယ္က
၀န္ထမ္းက လာႀကဳိတယ္။ Agro Resort က ေ၀းလို႔ ထင္တယ္ သြားတဲ့လူလည္း နည္းၿပီး
Town Ace လိုကား ကိုေတာင္ လူအျပည့္မပါဘူး။ ဟိုတယ္က ဘန္ဂလိုပံုစံနဲ႔ မဟုတ္ပဲ
၃ထပ္ အေဆာက္အဦးျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပင္လယ္ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူထားတယ္။
ေရာက္ေရာက္ျခင္း သတိစထားမိတာကေတာ့ Kite surfing ပါ။ ပင္လယ္လႈိင္းစီးတဲ့
ဘုတ္ျပားႀကီးေတြကို အေနာက္တုိင္းသားေတြ သယ္လာတာ ေတြ႔လို႔ ဒီကမ္းေျခေသးေသး
လႈိင္းမျဖစ္စေလာက္ေလးမွာ ဘယ္လိုမ်ား လႈိင္းစီးမလဲ ဆိုၿပီး ေတြးမိပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒုတိယထပ္မွာ ရွိတဲ့ ေဟာ္တယ္ခန္းကေန ၾကည့္မွ အျမင္ေတြ
ရွင္းသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ လႈိင္းစီးတာမဟုတ္ပဲ စြန္အႀကီးစားႀကီးေတြကို
ႀကဳိးနဲ႔ဆြဲၿပီး ဘုတ္ျပားေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္လို႔ ေလဟုန္နဲ႔
ေရလႊာေလွ်ာစီးတာပါ။ ၀ယ္ထားတဲ့ လက္မွတ္မွာ Sea Sport တခ်ဳိ႕ပါတယ္ဆိုလို႔
အဲဒီ Kite Surfing မ်ား ပါမလားလို႔ ၾကည့္ေတာ့ စက္ဘီးတစ္နာရီစာ၊ Kayaking
ေလွ တစ္နာရီစာနဲ႔ ေလေမြ႔ရာလို ပံုစံမ်ဳိးေတြထဲက တစ္ခုကို
ေရြးစီးရတာေတြပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဗုိက္လည္းဆာလာတာေၾကာင့္ Package ထဲမွာ
တခါတည္းပါတဲ့ အင္ဒိုနီးရွား စတုိင္လ္ ေန႔လည္စာကိုျမည္းၾကည့္ေတာ့
ျမန္မာပါးစပ္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ အဲဒီမွာ သတိထားမိတာက စားပြဲထုိးေကာင္ေလးေတြပါပဲ၊
စကၤာပူက လာလို႔လားမသိ၊ ေကာင္ေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ မ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္ခ်ဳိၿပီး
အဂၤလိပ္စကားကိုလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ေျပာတတ္တယ္။ Service ကေတာ့
စကၤာပူထက္သာတယ္ဆိုတာ ေျပာစရာမလို။
 |
| Kite Surfing လုပ္ေနၾကသူမ်ား |
ညေနဖက္ေရာက္ေတာ့
ေလေမြ႔ရာလိုပံုစံမ်ဳိးစံုရွိတဲ့ ေလမႈတ္ထားတဲ့ ေဖာ့ေတြထဲက
ႀကဳိက္တာကိုေရြးၿပီး စီးလို႔ရတယ္။ လူက ေဖာ့ေပၚမွာ ေနလို႔ အေရွ႕က Speed boat
တစ္စင္းနဲ႔ ဆြဲၿပီး ေမြ႔ပါတယ္။ အဲဒါေတြထဲက ဘယ္ဟာစီးရင္ေကာင္းမလဲဆိုၿပီး
လုိက္ၾကည့္ေတာ့ ေလမႈတ္ထားတဲ့ ေဖာ့ကုလားထုိင္လို ဟာကို အေရွ႕ကေန ေလွကို
အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ဆြဲတဲ့ Big Marble ဆိုတာကို စီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရွိန္နဲ႔
ပင္လယ္ျပင္ေပၚမွာ ေလးငါးပတ္ေလာက္ ေမြ႔တာမို႔ မူးတတ္သူေတြေတာ့
မစီးသင့္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဘင္တန္က ေစ်းႀကီးတယ္ အစားအစာေတြကို
စကၤာပူေဒၚလာနဲ႔ပဲ ေပးရၿပီး ေဒၚလာတစ္ဆယ္အထက္ ေပးရတယ္ စသျဖင့္ ေျပာၾကေပမယ့္
Agro Resort မွာေတာ့ စကၤာပူေဒၚလာ တစ္ဆယ္ေအာက္ေလာက္ပဲ ေပးရတဲ့ ထမင္းေၾကာ္၊
ၾကာဇံေၾကာ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီ Resort ကေန တျခားလည္း ေထြေထြထူးထူး
သြားစရာမရွိပါဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းတခ်ဳိ႕ရွိတဲ့ေနရာ၊ လမုေတာလို ေတာအုပ္ထဲမွာ
ေလွေလးနဲ႔ လုိက္ျပတာ၊ စသည္ျဖင့္ လုပ္ထားေပမယ့္ စိတ္မ၀င္စားလို႔
မသြားျဖစ္ပါ။ တျခား Resort ေတြေတာ့ မေျပာတတ္ေပမယ့္ Agro ကမ္းေျခကေတာ့
ေရလည္း သိပ္မၾကည္ပါ၊ ပင္လယ္ေအာက္ေျခမွာလည္း ဒုိက္လိုလို ေမွာ္လိုလို
သစ္ပင္မ်ားရွိေနပါတယ္။ ေသာင္ျပင္ေတာ့ Singapore East Coast ႏွင့္ နင္လား
ငါလားပါပဲ၊ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ေသာင္ျပင္က တေမွ်ာ္တေခၚ၊ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ
သြားစရာ သဲျဖဴကၽြန္း၊ အေနာက္ဖက္မွာ ပင္လယ္စာေပါတဲ့ တံငါရြာ၊ ညာဖက္မွာ
ေက်ာက္ေမာင္ႏွမနဲ႔ ဘယ္ဖက္မွာ ဖုိးကုလားကၽြန္းရွိတဲ့ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခကိုပဲ
လြမ္းမိပါတယ္။ အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ဘင္တန္လို ကၽြန္းေတာင္ Tourist Attraction
တစ္ခုအေနနဲ႔ လုပ္ႏုိင္ေသးတာ ငါတို႔ဆီက ကၽြန္းေတြေရာ ဘာလို႔
မျဖစ္ႏုိင္ရမွာလဲဆိုတဲ့ အေတြးတို႔နဲ႔ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြကို
ျဖတ္သန္းဖို႔ စကၤာပူကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
စည္သူ(သံလြင္)
၁၂ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၂
