Elephanta Island သုိ႔ အလည္တစ္ေခါက္

The Gateway of India (Mumbai)

ဒါကေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေပၚမွာေပါ႔..

အျမင္ဆန္းေနတဲ႔သေဘာၤၾကီး(ေသာင္တူးသေဘာၤာထင္တယ္)

ဘံုေဘျမိဳ႔ဆိပ္ကမ္းအလွ

မိမိေရာက္ရွိေနရာ အနီး စိတ္၀င္စားဖြယ္ေနရာေလးေတြ ရွိတယ္ ၾကားရင္ အလည္အပတ္ခရီး တစ္ခါတစ္ေခါက္ျဖစ္ျဖစ္ သြားခ်င္စိတ္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ယခုေရာက္ေနတာက ဘံုေဘ။ ဘံုေဘ ဆုိတာက အေရွ႔တုိင္းရဲ႔ နယူးေရာက္လုိ႔ တင္စားေျပာနုိင္မလား။ဒီျမိဳ႔မွာ ကမၻာ႔အဆင္႔မွီ ဘီလ်ံနာ သူေဌးၾကီးမ်ား လည္းရွိသလုိ ျဖစ္သလုိစား ျဖစ္သလုိေနထုိင္ၾကတဲ႔ အေျခအေနမဲ႔ Slum မ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိၾကေလရဲ႔။ ဗီဇာကသက္တန္းက မၾကာမွီ ကုန္ေတာ႔မယ္။ ဘံုေဘေရာက္စဥ္ လည္ပတ္သင္႔ရာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေနရာတစ္ခ်ိဳ႔ ဆီ သြားဦးမယ္လုိ ႔စိတ္ကူးရပါတယ္။

ဘယ္ေနရာ သြားရင္ေကာင္းမလဲ….၊ လြယ္ပါတယ္..အင္တာနက္ေပၚ ရွာလုိက္။ ဘံုေဘတစ္ခြင္က တုိ႔ရစ္ ဆုိက္ လုိ႔ ဂုိဂယ္မွာ ရိုက္ ထည္႔..ရွာလုိက္တာ။ေတြ႔ပါပီ…ကမၻာ႔အေမြအနွစ္ေရွးေဟာင္း ေနရာ..Elephanta Island and Elephanta Caves တဲ႔။ လုိေကးရွင္းကုိ ဂုိဂယ္ အတ္နဲ႔ ရွာၾကည္႔ေတာ႔ ဘံုေဘ နဲ႔ မနီးမေ၀း ခရီး။ တစ္ေန႔တာေတာ႔ အခ်ိန္ေပးရမယ္။

Elephanta Island ကုိေရာက္ပါပီ

ဒီရထား စီးရင္ အသြားအျပန္ ၁၀ က်မယ္

လမ္းေလွ်ာက္၀င္ေတာ႔ အကုန္အက်သက္သာတာေပါ႔..

လမ္းညႊန္စာအုပ္၀ယ္နုိင္ျပီ

က်ိဳက္ထီးရိုးအလား ေစ်းဆုိင္ေလးမ်ား..

အခ်ိဳရည္လုေသာက္ ကုိေရႊေမ်ာက္

၀င္ေၾကးေပးရသည္ ၂၅၀ စီ.

ဒါနဲ အေစာၾကီးအိပ္ရာထ၊ မနက္ငါးနာရီခြဲမွာ အသင္႔ျပင္၊ ၆ နာရီမွာ တည္းခုိရာ Kalina University Campus မွ ေဒသအေခၚ Auto, သီရိလကၤာ အေခၚ Three Wheel,ထုိင္းအေခၚ တုတ္တုတ္ စီးျပီး Santacruze(E) ဘူတာသုိ႔ ထြက္ခဲ႔တယ္။ Santacruze(E) မွ Churchgate သုိ အသြားအျပန္ ရထားလက္မွတ္ျဖတ္၊ ရထားေစာင္႔စီး၊ Churgegate သုိ႔လာတယ္။ ေနာက္ Gateway of India ကုိ ခရီးဆက္…တယ္။ မနက္စာ စားျပီးေနာက္ နာရီၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ၈ နာရီခြဲ။ Elephanta Island သုိ႔ သြားတဲ႔ ပထမဆံုး ဖယ္ရီဘုတ္က မနက္ ၉နာရီ။ သေဘာၤမွီေအာင္ India Gate သုိ႔သြား..၊ ဖယ္ရီဘုတ္ရဲ႔ အေပၚထပ္မွာ ေနရာယူ..၉ နာရီထုိးတာနွင္႔ ေလွ ကမ္းက ခြါ .. Elephanta Island သုိ႔ ဦးတည္ေမာင္းပါေတာ႔တယ္။….

ပင္လယ္နဲ႔ မစိမ္းလွေပမဲ႔ ဘံုေဘ ဆပ္ကမ္းအလွ ကုိ ပထမဆံုး ထိေတြ႔ခြင္႔ရတာမုိ႔…ေမာ္ေတာ္ဘုတ္စီးရင္း ရႈခင္းေတြကို မွတ္တမ္းတင္တယ္။ကင္မရာေလးလည္း ဘက္ထရီကုန္မွ အနားရပါေတာ႔တယ္…။ :P

ကၽြန္းေပၚရွိေတာင္ကုန္းေပၚက ျမင္ကြင္း.

ဘံုေဘ ဆိပ္ကမ္း.အိႏၵိယ ဂိတ္ေ၀းမွ မနက္ ၉ နာရီထြက္..၊မနက္ ၁၀နာရီမွာ Elephanta Island သုိ႔ဆုိက္ပါတယ္။ ဘံုေဘ အျပန္ေမာ္ေတာ္က ေန႔လည္ ၁၂ နာရီမွ ညေန ၅နာရီခြဲ အထိ နာရီ၀က္ တစ္စင္းထြက္ေပးတယ္။ ဆိပ္ ကမ္းနဲ႔ ကၽြန္း က တစ္ကီလုိမီတာ သာသာပါ။ ရထားေလးစီးမလား…ရတယ္။ ၁၀ ေပးရမယ္။ ကၽြန္းေပၚ ေရာက္လုိ႔ အ၀င္..ဂိတ္ေၾကးက တစ္ခါ ေပးရျပန္တယ္။ ကၽြန္းဂိတ္ကုိျဖတ္ျပီးေနာက္ ေက်ာက္ေလွကားေလးနဲ႔ ကုန္းေလးကုိ တက္သြား၊ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ ခင္းထားတဲ႔ေစ်းဆုိင္တန္းေတြက က်ိဳက္ထီးရုိးကုိ ျပန္ေရာက္ေနသလား ထင္ရတယ္။ အစာျမင္ရင္ အတင္း ၀င္ဆြဲလု တတ္တဲ႔ ေမ်ာက္ေတြက ဟုိ နားဒီနား ေတြ႔ ရတယ္။

အေျမာက္ၾကီး..တစ္ခု.

ဘာသာျခားနဲ႔မေရာယွက္..ဗုဒၶဘာသာဆုိင္ရာ ဘုရားပုထုိး ဆင္းတု ဂူေတြ ရွိေသး တယ္လုိ႔သိရေပမဲ…No visitors allow ပါတဲ႔။ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္သူ မရွိေတာ႔ဘူးဆုိရင္ ေစတီဘုရား ဆင္းတုေတာ္ေတြလည္း…..သခၤါရေတြပါဘဲ။

ေတာင္ကုန္းကုိ ေကြ႔ပတ္ျပီးေတာင္ထိပ္တက္သြားေတာ႔ ေတြ႔ရတာက အေျမာက္ၾကီး ၂ လက္။ၾကည္႔ခဲ႔ဖူးတဲ႔ The Guns of Navarone ကုိျပန္ေအာက္ေမ႔ မိပါတယ္။

ဘံုေဘဆိပ္ကမ္းရွိ စပိဘုတ္မ်ား..

ေလွေပၚ၀ယ္..အမွတ္ရ.

၂ နာရီမွာ ျပန္ထြက္တဲ႔ ဖယ္ရီ နဲ႔ျပန္လာခဲ႔ျပီး..တည္းခုိရာအေဆာင္ေရာက္ေတာ႔ ညေန ၄ နာရီခြဲပါျပီ။ ဘံုေဘအနီးရွိ.World Heritage စားရင္း၀င္ Elephanta Island and Caves ဆီ အလည္ေရာက္ခဲ႔ျပီးျဖစ္ ေၾကာင္း မွတ္တမ္းျပဳရပါသတည္း။…….။

က်မသိခဲ့ေသာ ေနျပည္ေတာ္

ကိုမင္းယြန္းသစ္ေရးထားတဲ့ ေနျပည္ေတာ္အေၾကာင္းက ေတာ္ေတာ္ကို ျပည့္စုံပါတယ္ ။ ေနျပည္ေတာ္ကိုေတာင္ ထပ္သြားခ်င္သြားျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္က ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခဏျပန္တုန္း ေနျပည္ေတာ္ကို သြားလည္ဖူးပါတယ္။ က်မ သြားတဲ့ အခ်ိန္က အကယ္ဒမီေပးပြဲ က်င္းပဖို႕ တရက္ပဲလိုေတာ့လို႕ အကယ္ဒမီေပးပြဲ က်င္းပမယ့္ အေဆာက္အဦးကို ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။


ေနျပည္ေတာ္ျမိဳ႕မေစ်းၾကီးက ေဆာက္လုပ္ဆဲအေဆာက္အဦးေတြနဲ႕ အခုလိုမစည္ကားေသးပါဘူးရွင္။ လူအသြားအလာလည္း အရမ္းကို နည္းပါေသးတယ္။
အေပၚစီး ကေန လွမ္း႐ိုက္ထားတာပါ။ ညာဘက္အခ်မ္းမွာ အမိုးအျပာေလးေတြ မိုးထားတဲ့ေနရာေလး ေတြ႕မိၾကပါသလား။ အဲဒါ တုတ္တုတ္လို႕ ေခၚတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေခါင္းနဲ႕ ေထာ္လာဂ်ီကိုယ္ဆက္ထားတဲ့ စီးေတာ္ယာဥ္ေတြရဲ့ စုေဝးရပ္နားရာမွတ္တိုင္ျဖစ္ပါတယ္။

ေနျပည္ေတာ္ျမိဳ႕မေစ်း မုခ္ဦးပါ။

ကားေပၚကေန လွမ္း႐ိုက္ထားတဲ့ ဧဒင္ အ၀ိုင္းပါ။ ကံေကာင္းစြာနဲ႕ စီးေတာ္ယာဥ္(3)မ်ိဳးစလုံး ဧဒင္ အ၀ိုင္းကို ပတ္ေနတာကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီပုံက နည္းနည္းပိုၾကည္လင္သလိုပဲေနာ္။ ေဝးတာေတာ့ ေဝးတုန္းပဲ။ :P
ဘာအေဆာက္အဦးလည္းေတာ့ မသိပါဘူး။ ခ်စ္စရာအေရာင္ေလးနဲ႕မလို႕ ႐ိုက္ယူခဲ့ပါတယ္။
က်မ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပုံ ဒါအကုန္ပါပဲရွင္။ အဲဒီတုန္းက တရားဝင္ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခြင့္မျပဳေသးပါဘူး။(အခုေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိလည္း မသိပါ။) ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ ဘာလို႕ ႐ိုက္ခဲ့ရလည္းဆိုေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ကို ေရာက္ဖူးဖို႕ေနေနသာသာ၊ ဘယ္နားမွာ ရွိမွန္းေတာင္ ေသခ်ာမသိေသးတဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပခ်င္လို႕ပါ။ တျခားဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွာ မရွိပါဘူးရွင္။

မွတ္ခ်က္၊ကိုမင္းယြန္းသစ္ရဲ့ ေနျပည္ေတာ္Post ကို အားျဖည့္တဲ့ အေနနဲ႕ ဒီPost ကို ေရးလိုက္ပါတယ္ရွင္။

လာအိုႏိုင္ငံ ဗီယန္က်န္းျမိဳ႕ သို႕ အလည္တစ္ေခါက္ (၂)

ဖရာ့သက္လြမ္ ေစတီ ပရ၀ုဏ္ ၀င္းအတြင္း ေက်ာက္စာ ေလးခ်ပ္မွ် ကိုသာ ေတြ႕ရၿပီး သဲေက်ာက္ေပၚတြင္ ထြင္းထု ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးေခတ္ လာအို စာေပ အေရးအသားႏွင့္ ေက်ာက္စာ မ်ားမွာ ဖတ္လို႕ မရ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေက်ာက္သား ျပဳန္းတီး မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚ ေနေသာ္လည္း ေရွးေခတ္ ျမန္မာစာေပ အေရး အသား ႏွင့္ ေက်ာက္စာ ႏွစ္ခ်ပ္ မွာမူ သက္တမ္း ပိုရင့္ေသာ ေက်ာက္သားေပၚတြင္ ထြင္းထု ထားေသာေၾကာင့္ ဘုရားဧ။္ ဘြဲ႕ေတာ္မွာ ျမန္မာ ဘာသာျဖင့္ ေလာက စူဠာမဏိ ဟု အမည္တြင္ေၾကာင္း ဖတ္ရႈ သိရွိ ခဲ့ရပါတယ္။

ဘုရား ေစာင္းတန္း ပတ္လည္တြင္ ေစ်းသည္မ်ား မရွိဘဲ ေရွးေဟာင္း ရုပ္တု အက်ိဳး အပဲ့မ်ား ကိုသာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ေစတီ ပရ၀ုဏ္ အျပင္ဘက္ မွာေတာ့ ေစ်းတန္းေလး ရွိၿပီး လာအို ႏိုင္ငံထြက္ ျပည္တြင္းျဖစ္ လက္ ယက္ ပု၀ါ တဘက္ ထမီ စသည္မ်ားကို ေစ်း၀ယ္တတ္လွ်င္ (ထိုင္းလို မေျပာဘဲ အဂၤလိပ္လို သို႕မဟုတ္ လာအို ဘာသာစကားျဖင့္ ၀ယ္ေသာ္) ထိုင္းထက္ ေခါက္ခ်ိဳး သက္သာေသာ ေစ်းျဖင့္ ၀ယ္ယူ ႏိုင္ပါသည္။ လာအို စကားနဲ႕ ထိုင္းစကားဟာ တကယ္ေတာ့ အထက္ အညာက ေျပာတဲ့ ျမန္မာ စကားနဲ႕ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာ က ေျပာတဲ့ ျမန္မာ စကား ေလာက္သာ ကြာတာပါ။ အားစိုက္ နားေထာင္ရင္ နားလည္ ႏိုင္ပါတယ္။ စကားလံုး အသံုးအႏံႈးနဲ႕ ေလယူေလသိမ္း နည္းနည္း ကြာတာပဲ ရွိပါတယ္။ ေငြထည္ကိုသာ တျမတ္တႏိုး ရိုးရာ အျဖစ္ တန္ဖိုးထား ၀တ္ဆင္ေသာ လာအိုတို႕ေၾကာင့္ ေငြထည္ လက္၀တ္ ရတနာ မ်ိဳးစံုကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ တရုတ္ ႏိုင္ငံမွ တင္သြင္း လာတဲ့ အျခား ပစၥည္း မ်ားကိုလည္း ထို ဆိုင္တန္း မ်ားတြင္ ေတြ႕ႏိုင္ ပါသည္။

ဘုရားဖူးလို႕ ၿပီးေတာ့ ေနလည္းေစာင္းၿပီမို႕ မနီးမေ၀းက မဲေခါင္ ျမစ္ကမ္းကို လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ ပါတယ္။ လမ္းမွာ သမတ အိမ္ေတာ္နဲ႕ ဟိုတယ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေတာ့္ကိုခမ္းခမ္းနားနား ေတြ႕ရပါတယ္။ မဲေခါင္ ျမစ္ကမ္း နဖူး ကေတာ့ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ ကို အလြမ္းေျပစရာ တူလွ ပါတယ္။ ဆိုင္ေတြ တန္းစီ ေနၿပီး အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရ တာ အသားကင္ ဆိုင္ေတြပါ။ ေကာက္ညွင္းကို ထမင္းလို စားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႕ အ သားကင္ကို ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႕ရတာ လာအို ထံုးစံ ပါလားလို႕ ေကာက္ခ်က္ ခ်ယူ ရပါတယ္။ အဲ… အသား ကင္ ဆိုလို႕ အမဲ၊ ၀က္၊ ၾကက္နဲ႕ ငါးခူကင္ပဲ ရွိတာပါ။ အကင္ ေတြက ထိုင္းက အကင္ထက္ အရသာ ပိုရွိ ပါ တယ္။ အသားေတြ လတ္ဆတ္လို႕ ခ်ိဳတဲ့ အရသာကို ခံစား ရပါတယ္။ ထိုင္းမွာလို အဆာပလာ ေတြေၾကာင့္ ခ်ိဳၿပီး လွ်ာေပၚမွာ ပူက်န္ ခဲ့တဲ့ အရသာ ရွိနည္းမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ပုစြန္ေတာ့ တအားကို ရွားပါတယ္။ ထိုင္းကေန သြင္းတဲ့ ေရဘ၀ဲနဲ႕ ခရု ကိုလဲ နည္းနည္း ပါးပါး ေတြ႕ရပါတယ္။


ကဲ … ငါလာၿပီ မဲေခါင္ေရ လို႕ ၾကံဳး၀ါးရင္း ျမစ္ထဲ ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ (ေရနည္းေနလို႕ သဲေသာင္ျပင္ၾကီးက တေမွ်ာ္ တေခၚပါပဲ ဟဲဟဲ. ေညာင္ဦးဖီးလို ေရဆင္း ကူးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္)။ သဲေသာင္ျပင္က အိုလံပစ္ ေဘာလံုးကြင္း ငါးကြင္းစာ ေလာက္ကို ျမစ္ေၾကာ တေလွ်ာက္ က်ယ္ေန တာပါ။ ေရစီးေၾကာင္းက ျမစ္ရဲ႕ ငါးပံု တစ္ပံုေလာက္ပဲ စီးေန ပါတယ္။ သဲေသာင္ျပင္က သဲျဖဴလြ ေတြက နင္းလို႕ ေကာင္းလြန္းလို႕ ေရရွိတဲ့ ေနရာ အထိကို ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ပါတယ္။ အားပါးပါး … အေ၀းၾကီး လမ္းေလွ်ာက္ လာလို႕ ေျခဖ၀ါးေတြ ပူၿပီး ေညာင္းေနတာ သက္သာ သြားတာပဲ..


မဲေခါင္ျမစ္ဟာ နဂါးရွိတယ္လို႕ နာမည္ၾကီးၿပီး Dragon tour ဆိုၿပီး နဂါးကို လာေစာင့္ ေခ်ာင္းတဲ့ ခရီးသြား လုပ္ငန္းေတာင္ ရွိပါတယ္။ တခါကေတာ့ ညဘက္ မီးပြားေတြ ျမစ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ျမစ္ထဲ ေပၚလာလုိ႕ ဆိုတဲ့ သတင္းက မီဒီယာေတြကို သို႕ေလာ သို႕ေလာ ဂယက္ ရိုက္ေစ ဖူးပါတယ္။ မ်က္ျမင္လို႕ ပါးစပ္နဲ႕ ေျပာ ၾကတဲ့ လူေတြ ရွိေပမယ့္ သက္ေသ ဓာတ္ပံု မျပႏိုင္လို႕ ခုထိ မဲေခါင္ နဂါးဟာ ဒ႑ာရီ ဘ၀က မတက္ ႏိုင္ေသး ပါဘူး။

မဲေခါင္ ျမစ္ထဲကေန လထြက္လာတာကို ေစာင့္ၾကည့္… တကယ့္ကို သာယာ ၾကည္ႏူး စရာ တသက္မေမ့မယ့္ ျမင္ကြင္းပါ။ ဟိုဘက္ ကမ္းက ထိုင္း၊ ဒီဘက္ကမ္းက လာအုိေပါ့…. ကမၻာ့ တတိယ ႏိုင္ငံ စာရင္း၀င္ လာအို ႏိုင္ငံရဲ႕ ဗီယန္က်န္း ျမိဳ႕ရဲ႕ ညအလွကို မဲေခါင္ ျမစ္ထဲ ကေန ဓာတ္ပံု လွမ္းရိုက္ရင္း တအား ၀မ္းနည္း သြားပါ တယ္။ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲကေန ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ႕ ညအလွကို ဓာတ္ပံု ရိုက္မိရင္ ဘယ္လို ေနမလဲ လုိ႕ ေတြးမိ လုိ႕ပါ။



ဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီး ကမ္းေပၚ ျပန္အတက္… စစ္သားေတြ တပ္စိတ္ တစိတ္စာနဲ႕ ပက္ပင္း တိုးပါတယ္။ သူတို႕က ဘာေတြ ေျပာမွန္းမသိ။ လန္႕က လန္႕ေသး… ျမစ္ျပင္ က်ယ္ၾကီးက သဲေသာင္ ေပၚမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မိန္းမေလ။ ၀တ္စံုေတြက ကြန္ျမဴနစ္ တံဆိပ္နဲ႕ စစ္၀တ္စံု ေတြပါ။ ကိုယ့္ထက္ ထိုင္းစကား လည္၀ယ္တဲ့ ေမာင္ ေတာ္ ဘုရားက ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း အိုေကလို႕ ေျပာၿပီး ကမ္းေပၚ ေရာက္မွ ေမးၾကည့္ေတာ့.. လုယက္တာ ျဖစ္မွာ စိုးလို႕ ကင္းလွည့္တဲ့ ကင္းအဖြဲ႕ ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ ေနာက္ကို ဒီလို ညေမွာင္ထိ မေနဖို႕ သတိေပး တာလို႕ ေျပာပါ တယ္။ ဒီလို ဆုိေတာ့လဲ အေဟာ၀တ ေကာင္းေလစြ ေပါ့။ ကမ္းနဖူးက ဆိုင္မွာပဲ အေမရိကန္ ထမင္းေၾကာ္ကို အ၀ေလြး ပါတယ္။ တစ္ပြဲကို ကစ္ သံုးေသာင္းပါ။ မဲေခါင္ ျမစ္ထဲက သဲေသာင္ျပင္ေပၚ အသြားအျပန္ ေဘာလံုး ကြင္း ဆယ္ကြင္းစာေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ လာေတာ့ ဟဲဟဲ.. တစ္ပန္းကန္နဲ႕ ဘယ္ ဗိုက္၀ မလဲေနာ္…

ဟိုတယ္ကို အျပန္လမ္းက လက္ရွိ ေနရာကေန ေ၀းပါ ေသးတယ္။ လမ္းမီး အားလံုး ထြန္းထားလို႕ လင္းထိန္ ေနေပမယ့္ ေတာျမိဳ႕ ေလာက္ကို လူနည္းတဲ့ ဗီယန္က်န္းမို႕ ညေန ၇နာရီဆို လမ္းေပၚ လူျပတ္ ေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႕ အငွားကား တားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တာ မ်ားလို႕ ေျခဖ၀ါးေတြလဲ က်ိန္းေနပါၿပီ။ ေစ်းဆစ္ပံု ေျပာပါဦးမယ္ အဟိ.. ကစ္ေလးေသာင္း ပါတဲ့.. ကားငွားခ မ်ားတယ္လို႕ ေစ်းေလွ်ာ့။ ႏွစ္ေသာင္းခြဲ ေပးမယ္ ဆိုေတာ့ တားတဲ့ ေနရာ ကေန ဟိုတယ္ထိ ငါးကီလိုမီတာ ေ၀းတယ္တဲ့.. ဒါေၾကာင့္ မေလွ်ာ့ဘူးတဲ့ေလ။ ဒီ ေလာက္ အေ၀းၾကီးကို ငါ ဘယ္လိုမ်ား ေလွ်ာက္ခဲ့ ပါလိမ့္လို႕ ေတြးရင္း ဟန္ကိုယ့္ဖို႕နဲ႕ “ငါျမန္မာေနာ္” လို႕၊ “ျမန္မာျပည္ ကေန ထိုင္းထိ ေျခက်င္ လာၿပီး စစ္တိုက္တာ သမိုင္းမွာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား” လို႕။ “ႏွစ္ ေသာင္းခြဲ မရရင္ ငါ ေျခက်င္ ျပန္မွာ” လို႕လဲ ေျပာလုိက္ေရာ.. ေမာင္မင္းၾကီးသား ခမ်ာ ဆူးပုပ္ ရြက္ ေလာက္ မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ လိုက္ပို႕ ပါမယ္ ဆုိၿပီး ႏွစ္ေသာင္းခြဲကို ထပ္ ေစ်းမညွိ ရဘဲ ပို႕ရွာ ပါတယ္. ခြိခြိ… ေၾသာ္ ဘိုးေဘး တို႕ေရ.. ခုခ်ိန္ထိ သမိုင္း ေၾကာင္း က လူရွိန္ဆဲပါ။ ကၽြန္မတို႕ ေခတ္ ေရာက္ခါမွ ညံ့ရမယ့္ အျဖစ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားၿပီး အဖတ္ ဆယ္ ပါ့မယ္။

အဲဒီညက ေညာင္းလြန္းလို႕ အိပ္လို႕ ေကာင္းမွေကာင္းပါ။ ေနာက္ေန႕ မနက္ ေစာေစာထ၊ လာအို မနက္စာ အ၀စား (ခရမး္ခ်ဥ္သီး ေထာင္း၊ မွ်စ္ေထာင္း၊ ထမင္းပူနဲ႕ ဟင္းႏုႏြယ္ညြႊန္႕ အတို႕အျမႈပ္)၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ျမိဳ႕ကို ပတ္ပါတယ္။ မႏုသီဟ ဖင္ႏွစ္ခြ ဆိုတဲ့ လူေခါင္းနဲ႕ ျခေသၤ့ ဖင္ႏွစ္ခြ ရုပ္ကိုသာ ျမင္ဖူးတဲ့ ကၽြန္မ၊ ခုေတာ့ နဂါး ဖင္ႏွစ္ခြ မုခ္ဦးကို ခုလို အမိအရ ဓာတ္ပံု ရိုက္ယူ ခဲ့ပါတယ္။


လမ္းေဘး ၀ဲယာက လာအို ဗိသုကာ လက္ရာနဲ႕ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ လာအိုရဲ႕ landmark ျဖစ္တဲ့ ပတူေဇ ေခၚ ေဇ လို႕ နာမည္ရတဲ့ မုခ္ဦး တံခါးၾကီး


ျပင္သစ္ ကိုလိုနီ ျဖစ္ခဲ့ ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံမို႕ အစိုးရ ဆိုင္ရာ ၀န္ၾကီး ဌာနနဲ႕ ေက်ာင္းမ်ား၊ ရံုးမ်ားရဲ႕ မုခ္ဦးမွာ လာအို၊ ျပင္သစ္ ႏွစ္ဘာသာနဲ႕ အမည္နာမ ေရးထိုး ထားပါတယ္။


ခ်ိဳင့္ခြက္၊ က်င္း၊ လမ္းသား ပြျခင္း မရွိဘဲ သန္႕ရွင္း ပ်ံ႕ျပဴး သပ္ရပ္ လွတဲ့ ဗီယန္က်န္း ျမိဳ႕လယ္ လမ္းမ မ်ား


ကားစုတ္၊ ကားေဟာင္း လံုး၀ မရွိတဲ့ ဗီယန္က်န္းျမိဳ႕ ေန႕လယ္ ရႈခင္း


အဲအဲ.. အဲလို ေျပာရင္ မ်က္ႏွာ လုိက္ရာ၊ မရိုးမသား သတင္း ထိမ္ခ်န္ရာ က်ေန ပါ့မယ္။ သြားလည္တဲ့ သံုးရက္ အတြင္း ဟိုင္းလတ္ ကားစုတ္ ႏွစ္စီးကို လမ္းၾကားထဲက အိမ္တြင္း အလုပ္ရံု ေရွ႕မွာ ရပ္ထားတာ ေတြ႕ခဲ့ပါ တယ္။ ပလတ္စတစ္စုတ္၊ စကၠဴစုတ္ လည္ေကာက္တဲ့ ကားပါ။ local recycling အိမ္တြင္း အလုပ္ရံုသံုး အမိႈက္ ေကာက္ ကားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ား တတိယ ႏိုင္ငံက အမိႈက္ေကာက္ တာေတာင္ ဟိုင္းလပ္ အစုတ္ ေလး နဲ႕ အမိႈက္ေကာက္ ပါတယ္ေနာ္။ (မွတ္ခ်က္။ ျမဴနီစီပယ္ အမိႈက္သိမ္းကား မဟုတ္ပါ။) အင္တာနက္ဆိုင္မ်ား လမ္းေဘးမွာ ေတြ႕လို႕ ၀င္သံုးလိုက္ေတာ့ တခ်က္ စိတ္ပ်က္ မိေပမယ့္ ဖ်တ္ခနဲ စိတ္သက္သာရာ ရလိုက္ ပါ တယ္။ တတိယ ႏိုင္ငံ ပီပီ အင္တာနက္ ေႏွးတာကေတာ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ အတိုင္း ပါပဲ။ တျခား ေနရာေတြ ျမန္မာ ႏိုင္ငံထက္ သာေနလို႕ စိတ္ဆင္းရဲ ေနခ်ိန္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ စနစ္ က်င့္သံုး တဲ့ ႏိုင္ငံမို႕ သတင္းနဲ႕ ဆက္သြယ္ေရး ထိန္းခ်ဳပ္တာ ခ်င္းက် ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႕ တန္းတူ လိုက္ သြားပါတယ္။

ေန႕လယ္ ထိုင္းသံရံုးကေန ဗီဇာ ရလို႕ ပတ္စ္ပို႕ ျပန္ထုတ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ပတ္စ္ပို႕ ကိုယ္ယူၿပီး ထပ္ေလွ်ာက္လည္.. ေနာက္ေန႕မွာ လာရာ လမ္း အ တိုင္း ထိုင္းကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဗီယန္က်န္း ျမိဳ႕လယ္ ကားဂိတ္ကေန နယ္စပ္ေက်ာ္ ဘတ္စ္ကား စီးရင္း နယ္စပ္ဂိတ္ေတြကို ျဖတ္ရင္းနဲ႕.... ေနရစ္ေတာ့ မဲေခါင္ေရ...


ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ေနာင္ခိုင္ေရ


ဘန္ေကာက္မွာ လာၾကိဳေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေလးက သူ႕ႏုိင္ငံ ျဖစ္တဲ့ ကေမၺာ ဒီးယားက သူ႕ျမိဳ႕ ျဖစ္တဲ့ စီယမ္ရိဖ္ ျမိဳ႕ေလးကို လိုက္လည္ ပါလားတဲ့။ ကမၻာေက်ာ္ အန္ေကာ၀ပ္ ဘုရား ေက်ာင္း န႕ဲ ဒ႑ာရီ ဆန္ဆန္ ေရေအာက္ကို နစ္ျမဳပ္ သြားခဲ့ၿပီး ယေန႕တိုင္ တည္ရွိ ေနဆဲ ေရွးေဟာင္း ျမိဳ႕ေတာ္ ရွိရာ စီယမ္ရိဖ္ ျမိဳ႕ကို စရိတ္ၿငိမ္း အလည္ ေခၚေတာ့ ျငင္းလို႕ ေကာင္းမလားေနာ္ … ေဘာ္ေဘာ္ တို႕ေရ… အလည္ လိုက္မယ္ မို႕လား… Virtual tour နဲ႕ေလ …

လာအိုႏိုင္ငံ ဗီယန္က်န္းျမိဳ႕ သို႕ အလည္တစ္ေခါက္ (၁)

ေလာ၀္ရွမ္းတို႕ ဌာေန

လန္ဇန္ လို႕ ေရွးအခါက မင္းေနျပည္ အျဖစ္ အမည္တြင္ခဲ့ ဖူးၿပီး ဆင္သန္းေပါင္း မ်ားစြာ ရွိတဲ့ ေျမလို႕ အဓိပၸာယ္ ရတဲ့ လာအို ႏိုင္ငံရ႕ဲ ျမိဳ႕ေတာ္ ဗီယန္က်န္းျမိဳ႕ကို ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ေရႊ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား တိုင္ပတ္ ဖူးၾက ပါလိမ့္မယ္။ အားလံုး တညီ တညြတ္တည္း ၿငီးတာ က ေတာ့ ေစ်းၾကီးတယ္တဲ့။ ထိုင္းထက္ကို အစစ အရာရာ ရွားပါး ေစ်းၾကီး ပါသတဲ့။

ဘန္ေကာက္ကေန မီးရထားနဲ႕ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရႈခင္း ေငးရင္း၊ ေညာင္းလာရင္ ရထား တြဲထဲ လမ္းထ ေလွ်ာက္ရင္း သက္သက္သာသာ စီးလာ လိုက္တာ ညရထားစီးရင္ မနက္ကို လာအို- ထိုင္း နယ္စပ္ျမိဳ႕ ျဖစ္တဲ့ ေနာင္ခိုင္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ေနာင္ခိုင္ျမိဳ႕ေလးဟာ နယ္စပ္ျမိဳ႕ ျဖစ္ ေပမယ့္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ ျမိဳ႕ေတြလို ရႈပ္ေထြးမႈ ရွိမေနဘဲ ေအးခ်မ္း တိတ္ဆိတ္ လွပါ တယ္။ ဘဏ္မ်ား ရွိေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ေငြသိပ္ မလဲလို႕လား မသိ။ ေဒၚလာနဲ႕ ဘတ္ လဲလွယ္ ဖို႕ ရွိသမွ် ဘဏ္ အားလံုးကို သြားခဲ့ ေပမယ့္ မရွိလို႕ ေမွာင္ခိုက လဲခဲ့ရ ပါတယ္။ ျမိဳ႕ေလးက သပ္ရပ္သလို ျမိဳ႕တြင္းရွိ လူမ်ားကလဲ ရိုးသား ေအးေဆး ၾကၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားမို႕ ေစ်းပိုတင္ ျခင္း၊ ကလိန္က်ျခင္းလဲ မလုပ္ၾကတာ စိတ္ခ်မ္းသာ စရာပါ။ ဘူတာကေန နယ္စပ္ဂိတ္ကို တုတ္တုတ္ေခၚ သံုးဘီးကား စီးတာ ဘတ္ ၃၀ပဲ ေပးရပါတယ္။ နယ္စပ္ဂိတ္ ေရာက္ေတာ့ တန္းစီ နယ္စပ္ျဖတ္ေပါ့။ ေထြေထြထူးထူး မရွိေပါင္။ ထိုင္းဂိတ္ကေန လာအိုဂိတ္ကို သြားဖုိ႕ ဘတ္စ္ကား စီးေတာ့လဲ လူတစ္ေယာက္ ဘတ္ ၃၀ပါပဲ။ လာအိုဂိတ္ မွာလဲ ဘာမွ ေထြေထြ ထူးထူး ရစ္ျခင္း၊ ပြဲစား ရႈပ္ျခင္း မရွိဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဗီဇာ ရလာပါေရာ။ ထိုင္း တစ္ဘတ္ ကို လာအို ကစ္ ၂၈၅ (ေငြေစ်း အေျပာင္းအလဲ ရွိႏိုင္သည္) နဲ႕ နယ္စပ္ဂိတ္မွာ ကတည္းက လဲလွယ္ ႏိုင္ပါတယ္။

လာအို နယ္စပ္ ဂိတ္ ကေန ဗီယန္က်န္း ျမိဳ႕ထဲက တည္းခိုရာ ဟိုတယ္ (ၾကိဳက္ရာ ဟိုတယ္) ထိ taxi ကားခ ဘတ္ ၃၀၀၊ ဘတ္စ္ကား စီးရင္ နယ္စပ္ဂိတ္ကေန ဗီယန္က်န္း ျမိဳ႕လယ္ ကားဂိတ္ထိ ဘတ္စ္ ကားခ ၅၅ဘတ္ ေပးရပါတယ္။

လာအို နယ္စပ္ဂိတ္က ဓာတ္ပံုမ်ား


လမ္းမွာေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ မဲေခါင္ ျမစ္ၾကီးက ေရစီးသန္သန္နဲ႕ စီးဆင္းလို႕… လမ္းေဘး ၀ဲယာ က ရႈခင္းကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက နယ္ျမိဳ႕ေလးေတြ လိုပါပဲ။ သိပ္ ခမ္းခမ္း နားနားၾကီး မဟုတ္ ေနဘူး။

ကမၻာေက်ာ္ မဲေခါင္ျမစ္



ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထိုင္းသံရံုးမွာ ဗီဇာ ျပန္ေလွ်ာက္ ပါတယ္။ ဗီဇာကို မနက္ ၁၁ နာရီ မထိုး ခင္ထိ ေလွ်ာက္လႊာ လက္ခံၿပီး ပြဲစား မလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ မလည္ရႈပ္ လာအို ေတြက ပြဲခ ေတာင္းၿပီး ေလွ်ာက္ေပး မယ္လို႕ ဆြယ္တတ္ ပါတယ္။ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး ထမင္းစား ထြက္ႏိုင္ ပါၿပီ။ ဆိုင္ မရွာတတ္ လို႕ကေတာ့ လမ္းေဘးက သာမန္ ထမင္းဆိုင္ မွာ ထိုင္စားရင္ အနည္းဆံုး လာအို ကစ္ တစ္ေသာင္းခြဲ ကေန အမ်ားဆံုး ေျခာက္ေသာင္းခန္႕ အထိ ကုန္က် ႏိုင္ပါတယ္။ ခပ္သန္႕သန္႕ ဆိုင္ ဆိုရင္ တနပ္စာကို ဘတ္ ၆၀၀ ထိ ရိတ္တာ ခံရဖူးသူ ရွိပါတယ္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ေရသန္႕ တဗူး ၀ယ္ပါတယ္။ လာအိုေတြ အားလံုး လိုလို ထိုင္းစကား ေျပာလို႕ ရပါတယ္။ ထိုင္းလိုေျပာၿပီး ၀ယ္မိေတာ့ တလီတာ၀င္ ေရသန္႕ တဗူးကို ေလးေထာင္ ေပးရပါတယ္။ တစ္ရက္ကို ေရ ေလးလီတာေလာက္ ေသာက္တတ္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ ေရသန္႕ တဗူးက တစ္နာရီ သာသာပဲ ခံတာမို႕ ျမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္လည္ရင္း ေနာက္တေနရာမွာ ေရထပ္ ၀ယ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေျပာၿပီး ၀ယ္ေတာ့ ေစာေစာက တံဆိပ္နဲ႕ တလီတာ၀င္ ေရသန္႕ တဗူးကို ႏွစ္ေထာင္ပါ။ ဒါနဲ႕ ျမိဳ႕သား ေတာေရာက္ မအူမလည္နဲ႕ ဆက္ေလွ်ာက္ေပါ့.. ေနာက္ တစ္ေနရာမွာ ေရသန္႕ ထပ္၀ယ္ေတာ့ တဗူးယူၿပီး ဘာမွ မေျပာဘဲ တစ္ေသာင္းတန္ တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုးေထာင္ ျပန္အမ္းပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဇာတ္ရည္ လည္ပါေတာ့တယ္။ ငါ ထိုင္းလို ေျပာမိလို႕ ငါ့ဆီက ျမဘုရားဖိုး ျပန္ယူ လိုက္တာ ပါလားလို႕…

ေသခ်ာ ရွင္းျပ ပါ့မယ္။ မသိေသး သူမ်ား အတြက္ပါ။ သိၿပီးသား သူမ်ား စာပိုဒ္ ေက်ာ္ဖတ္ ႏိုင္ ပါတယ္။ လာအို လူမ်ဳိးေတြက ထိုင္းကို အေသ မုန္းပါတယ္။ ထိုင္းဟာ အတိတ္က လာအို ႏိုင္ငံ ကို တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္ ၿပီး လာအို ႏိုင္ငံရဲ႕ ေရွးေဟာင္း ျမိဳ႕ေတာ္ လြမ္ပရာဘမ္က ျမ ဘုရားကို ထိုင္းႏိုင္ငံကို ပင့္ ေဆာင္ လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီျမဘုရားဟာ အေနာ္ရထာ ဘုရင္ကို သီဟိုဠ္ ဘုရင္က လက္ေဆာင္ ဆက္သ ထားၿပီး ပုဂံကို အပို႕ လမ္းမွာ မုန္တိုင္း မိၿပီး ထိုင္းကမ္းေျခမွာ သေဘၤာ ဆုိက္ေတာ့ ပို႕ခိုင္းသူမ်ားက ေၾကာက္ၿပီး ဆက္မပို႕ ရဲေတာ့လို႕ ကုန္းလမ္း ကေန လာအို ႏိုင္ငံကို ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး လာအို ဘုရင္က တျမတ္တႏိုး ကိုးကြယ္ ထားတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ပါ။ ဒီအေၾကာင္းကို သီဟိုဠ္ ဘုရင္က သိေတာ့ အေနာ္ရထာ ဘုရင္ထံ အေၾကာင္းၾကား လာပါ တယ္။ ႏွစ္ႏိုင္ငံ လံုးက ဘုရင္ ေတြနဲ႕ မိတ္မပ်က္ ခ်င္တဲ့ အေနာ္ ရထာ ဘုရင္က သီဟိုဠ္ ဘုရင္ကိုပါ ဖိတ္ေခၚၿပီး ျမဘုရားကို လာအို ဘုရင္ထံ ေရစက္ခ် လွဴဒါန္း ခဲ့ ပါတယ္။ အေနာ္ရထာ ဘုရင္ ဆီက မ်က္ႏွာသာ ရလိုမႈ ကိုသာ အဓိက ထားတဲ့ သီဟိုဠ္ ဘုရင္ ဟာ ခုလို အေနာ္ရထာ ဘုရင္နဲ႕ အတူ အလွဴရွင္ အျဖစ္ ေရစက္ ခ်ခြင့္ ရတဲ့ အတြက္ ေက်နပ္ သလို စစ္တိုက္ၿပီး ျဖစ္ေစ၊ သံတမန္ လႊတ္ၿပီး ျဖစ္ေစ ျပန္ယူရင္ အဲဒီ ေခတ္က အင္အားၾကီးတဲ့ အေနာ္ရထာ ဘုရင္ကို ျမဘုရား ျပန္ေပးရမွာ ေသခ်ာ ေနေပမယ့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ သဒၵါတရား ကို ခုလို အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားစြာ ေရစက္ခ် လွဴေပးတဲ့ အတြက္ လာအုိ ဘုရင္ကလဲ အေနာ္ ရထာ မင္းျမတ္ကို ပိုၾကည္ညိဳ ေလးစား ခဲ့တယ္လို႕ သမိုင္းက ဆိုပါတယ္။ ဒီလို သမိုင္း ေၾကာင္း ၾကီးတဲ့ ျမဘုရား ကိုမွ ထိုင္းက လာအို ႏိုင္ငံကေန တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္ ယူခဲ့ ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ နယ္နမိတ္ ထဲက စီယံ ျပည္နယ္ ၾကီးဟာ အရင္က လာအို ပိုင္တာပါ။ ျပင္သစ္ ကိုလိုနီ ေအာက္ လာအို ႏိုင္ငံ က်ေရာက္ေနစဥ္ ထိုင္းက ျပင္သစ္နဲ႕ တည့္ေအာင္ ေပါင္းၿပီး စီယံ နယ္ကို ထိုင္းနယ္နမိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ ပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လာအို လူမ်ိဳး ေတြ ဟာ ထိုင္းကို မုန္းသလို ထိုင္းႏိုင္ငံထဲ ေရာက္ေနတဲ့ လာအို လူမ်ိဳးေတြ (အထူးသျဖင့္ စီယံ နယ္ထဲက လာအိုေတြကို ထိုင္းက အိစံလို႕ ေခၚပါတယ္) ဟာလဲ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ မၾကာ ခဏ ျပသနာ ရွာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိစံေတြဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံ ထဲမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႕ နာမည္ၾကီး ပါတယ္။ လာအို ႏိုင္ငံထဲမွာ ထိုင္းလို ေျပာၿပီး ေစ်း၀ယ္ရင္ ပိုေစ်း ေျပာလို႕ သတိထားရ ပါတယ္။ အဆင္မေျပဖို႕ ပိုမ်ား ပါတယ္။

ဗီယန္က်န္းျမိဳ႕ေလးက တကယ္ေတာ့ ေသးေသးေလးပါ။ ျမိဳ႕ထဲကို ေျမပံု တစ္ခ်ပ္နဲ႕ အတူ ေျခက်င္ ပတ္ပါတယ္။ သူတို႕ႏိုင္ငံရဲ႕ national emblem ထဲမွာေတာင္ ပါတဲ့ လာအိုရဲ႕ ေရႊတိဂံု ကေတာ့ ဖရာ့ သက္လြမ္ ေစတီ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေစတီ ပရ၀ုဏ္ ထဲမွာ ျမန္မာ ဘာသာနဲ႕ ေရးထြင္း ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္း ေက်ာက္စာ ႏွစ္ခ်ပ္ကို ပုဂံ ေခတ္က စာအေရး အသားနဲ႕ ဖတ္ခဲ့ ရပါတယ္။ (ဆယ္တန္းတုန္းက အကၡရာ အေရးအသား သင္ခန္းစာကို မွတ္မိတာ အဖိုးတန္ သြားပါတယ္။)

ဖရာ့သက္လြမ္ ေစတီေတာ္? သူ႕ပရ၀ုဏ္ထဲက လာအို ဗိသုကာ လက္ရာ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္နဲ႕ ျမန္မာ ေက်ာက္စာမ်ား

ေနျပည္ေတာ္

“ဟုတ္ကဲ့ ...... ကားဂိတ္ကပါ”
“ ေအာ္ အမေရ ကၽြန္ေတာ္ ကားလက္မွတ္၀ယ္ခ်င္လို႔ပါ… ဒီေန႔ညေနထြက္မယ့္ ကား လက္မွတ္ ရွိလား”
“မက်န္ေတာ့ပါဘူး..”
“အလယ္ခံုေကာ..”
“မရွိေတာ့ပါဘူး”
~~~~~~~~~~
“ေအာ္ အကိုေရ ကားလက္မွတ္ျဖတ္ခ်င္လို႔ပါ”
“မရွိေတာ့ပါဘူး…”
“………”
“မက်န္ေတာ့ပါဘူး”
“…….”

~~~~~~~~~~~
“ဟူးးးးးးးးးးး”
အမွန္ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒိေန႔ ညေနကားနဲ႕ထြက္ရင္ အဆင္ေျပမယ္ထင္လို႔ ဖုန္းနဲ႕လိုက္စံုစမ္းျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မရတဲ့အဆံုး ေနာက္တေန႔ လက္မွတ္ကို စံုစမ္းရပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ ကားဂိတ္ေတြက လူစီးမ်ားလို႔လား ေတာ့ မသိပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္၀ယ္ရ ခက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဖုန္းနဲ႕လဲ ဘြတ္ကင္ လုပ္လို႔ မရဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေန႔ထြက္မယ့္ ကားကို အလယ္ခံုနဲ႕ ျဖစ္သလို ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ေတာ့ ရန္ကုန္ကေန ည၇နာရီ ခြဲ စထြက္ပါတယ္။ ကား အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲကြန္း မပါပါဘူး။ ျပတင္းေပါက္နဲ႕ သဘာ၀ ေလကိုသာ အားကိုး ရမယ့္ ပံုပါ။ ဒါေပမယ့္ တီဗြီေလးေတာ့ ပါပါေသးတယ္။ ခရီးသည္ကေတာ့ ေဘးခံုတင္ မကပါဘူး အလယ္ ခံုတန္းေတြပါ အားလံုး အျပည့္ပါပဲ။ အင္း ကိစၥရိွလို႔သာ သြားရတယ္ အလယ္ခံုနဲ႕က မစားသာ ပါဘူး ေျခဆန္႔ လက္ဆန္႔လဲ လုပ္လို႔ မရတဲ့အျပင္ ေနာက္မွီလို႔လဲ မရပါဘူး ထိုင္ခံုေတြက ေက်ာမွီရံုေလာက္ေလး လုပ္ထားတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေသာ အလယ္ထိုင္ခံုက ေနာက္ဆံုးခံုပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အလယ္ခံုေဘးက ေဘးခံုမွာ လူတစ္ဦးစာ လြတ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းလူၾကံဳတင္တတ္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပဲခူးထိ ဒီတိုင္း စီးခဲ့ပါတယ္။ ကားေပၚက ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းေလး နားေထာင္ရင္းနဲ႕ေပါ့။ ပဲခူးေလာက္ေရာက္ေတာ့ လူအတက္ မရွိေတာ့ တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ စပယ္ယာကို ေခၚျပီး ဒီေဘးခံုမွာ လူရွိမရွိ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ေဘးခံုက ခရီးသည္က ၀ယ္ထားျပီးမွ မသြားျဖစ္ပံုပါပဲ။ စပယ္ယာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္ရင္ ၀င္ထိုင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ၀မ္းသာအားရ ေဘးခံုမွာ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ခုမွ နဲနဲ ေနာက္မွီေလးနဲ႕ သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိသြားတာေပါ့။ သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိသြားျပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေအးေဆးစြာ အိပ္စက္ ပါေတာ့တယ္။ :) ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ျပီး မၾကာပါဘူး။ ည၁၁နာရီခြဲေလာက္မွာ လမ္းခရီးမွာ ရပ္ပါတယ္ (ျမိဳ႕ေတာ့ အေသအခ်ာ မသိလိုက္ဘူး ဆြာလို႔ထင္တယ္) ထမင္းဆိုင္မွာ ရပ္ေတာ့ အေပါ့ အပါးသြား ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔လုပ္ျပီး မိနစ္၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ ခရီးဆက္ထြက္ပါတယ္။ ျပတင္းေပါက္ေတြဆီက ကားသြားရင္း တိုးလာတဲ့ ေလေတြက ၾကာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေအးလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒိ တံခါးေတြ ပိတ္ထားျပန္ေတာ့ အဲကြန္းမရွိတဲ့ ကားေတြဆိုေတာ့ ပူလာျပန္ပါေရာ။ ေတာ္ေတာ္ စုတ္တဲ့ ကားေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အိပ္ေမာက်သြားလိုက္တာ မနက္ ၂နာရီေလာက္မွာ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္နားေရာက္ေတာ့ ေအာက္ဆင္းျပီး မွတ္ပံုတင္ ျပေပးပါဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးသည္ေတြ အိပ္မႈံစုန္မႊားနဲ႕ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ျပီး တန္းစီ၍ မွတ္ပံုတင္ျပရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကားေပၚျပန္တက္ျပီး အိပ္စက္ျခင္းေတြကို ဒုတိယပိုင္း ျပန္ဆက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အဲဒိက စလို႔ အိပ္ေမာက်သြားလုိက္ျပီး အိပ္ေကာင္းတုန္းအခ်ိန္ ၃နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္က်ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ ရပ္ျပန္ေရာဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ ဇိမ္မက်တဲ့ ခရီးျဖစ္ပါတယ္။ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းၾကီး မစားတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ေငါင္ဆင္းဆင္းနဲ႕ ကားထြက္မယ့္ အခ်ိန္ကို ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေစာင့္ ေနရျပန္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ကားေပၚေရာက္တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တခ်ိဳးတည္း ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ မနက္ ၅နာရီခြဲ ေနျပည္ေတာ္ ကားဂိတ္ ဆိုက္ကပ္ရာ ျမိဳ႕မေစ်းေရာက္မွ ႏိုးပါေတာ့တယ္။

ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အထုပ္က အေထြအထူး မပါပဲ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးသာ ပါတာမို႔ လြယ္အိတ္လြယ္ျပီး ေအာက္ကို ဆင္းမိတာနဲ႕ လူအုပ္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းေမးေတာ့တာပါပဲ။ (ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီသမားေတြ ျဖစ္ပါတယ္)
“အကို ..ဘယ္သြားမွာလဲ.. လိုက္ပို႔ေပးမယ္..”
ဆိုျပီးေတာ့ ၀ိုင္းအံုေမးၾကတာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ သြားမယ့္ လိပ္စာကိုေျပာေတာ့ ၁၅၀၀ က်သင့္ပါတယ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာမို႔ ဘယ္ေလာက္ေ၀းလဲ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးက တစ္ေထာင္ ေထာင့္ငါးရာ အျပင္ပို မေပးရဘူး ဆိုလို႔ ဒီေစ်း အမွန္ပဲ ထင္ရဲ႕ ဆိုျပီး အဆင္ေျပတဲ့ ကယ္ရီသမားနဲ႕ လိုက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ျမိဳ႕မေစ်းက စထြက္ေတာ့ ကြန္ကရစ္လမ္းမၾကီးေတြကို စေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ ကြန္ကရစ္လမ္းမက်ယ္ၾကီးေတြက ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔ျပီး လမ္းတဘက္တခ်က္က ကြန္ဒို တိုက္ခန္းေတြက ျမိဳ႕ျပ ပံုစံ အျပည့္ပါပဲ။ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တည္းခိုမယ့္ ေနရာကို သြားရင္း နံနက္ခင္း ေနေရာင္ ျခည္က ေရာင္နီသန္းလာပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ဆိုင္ကယ္သမားနဲ႕ စကား စျမည္ေျပာရင္းက သူက ရံုး၀န္ထမ္း တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ သူေျပာျပခ်က္အရ ေနျပည္ေတာ္ရွိ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသယ္သူ အမ်ားစုမွာ ရံုး၀န္ထမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ မလံုေလာက္ေသာ လစာအျပင္ အပိုလွ်ံေလးမ်ား ရေစရန္ ေအာက္ဆိုက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ရံုး မတက္ခင္ မနက္ပိုင္းႏွင့္ ရံုးဆင္းခ်ိန္ တို႔တြင္ လုပ္ကိုင္ ၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ေနျပည္ေတာ္ျမိဳ႕ေတာ္၏ အေဆာက္အဦး တိုင္း သည္ ျမိဳ႕ျပ ပံုစံ အျပည့္ျဖင့္ ကြန္ဒို အထပ္တိုက္ မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ကယ္သမား မ်ားအား တိုက္ခန္း နံပါတ္ေျပာလွ်င္ပင္ သူတို႔သည္ ဘယ္ကို ပို႔ေပးရမည္မွန္း သိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တည္းခိုရမည့္ တိုက္ခန္းသို႔ ေရာက္ျပီး ေရမိုးခ်ိဳး နံနက္စာ စား ေခတၱနားျပီးသည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေရးရံုး (ရံုးနံပါတ္ ၉) သို႕ သြားရသည္။ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ရံုးမ်ားကို နံပါတ္ႏွင့္ ေခၚဆိုျခင္းျဖစ္၏။

ဌာနဆိုင္ရာမ်ား၏ ရံုးနံပါတ္မ်ားကို အလ်င္းသင့္သလို ေဖာ္ျပရရင္-

၁။ အမ်ိဳးသား စီမံကိန္းႏွင့္ စီးပြားေရး ဖြံျဖိဳး တိုးတက္မႈ ၀န္ၾကီးဌာန
၂။ ဆက္သြယ္ေရးစာတိုက္ႏွင့္ ေၾကးနန္း ၀န္ၾကီးဌာန
၃။ စီးပြားေရးႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္း ၀ယ္ေရး ၀န္ၾကီးဌာန
၄။ က်န္းမာေရး ၀န္ၾကီးဌာန
၅။ ပို႔ေဆာင္ေရး ၀န္ၾကီးဌာန
၆။ စြမ္းအင္ ၀န္ၾကီးဌာန
၇။ ျပန္ၾကားေရး ၀န္ၾကီးဌာန
၈။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ တပ္ဖြဲ႕
၉။ ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ၾကီးဌာန
၁၀။ ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီးဌာန
၁၁။ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ၾကီးဌာန
၁၂။ စာရင္းစစ္ခ်ဳပ္ရံုး
၁၃။ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာန
၁၄။ နယ္စပ္ေဒသႏွင့္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရး ႏွင့္ စည္ပင္သာယာေရး၀န္ၾကီးဌာန
၁၅။ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ဆည္ေျမာင္း၀န္ၾကီးဌာန
၁၆။ သမ၀ါယမ ၀န္ၾကီးဌာန
၁၇။ ၀န္ထမ္းေရြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေရးအဖြဲ႕
၁၈။ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႕ျဖိဳးေရးေကာင္စီရံုး ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ရံုး
၁၉။ သတၱဳတြင္း၀န္ၾကီးဌာန
၂၀။ ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီးဌာန
၂၁။ သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ၀န္ၾကီးဌာန
အလုပ္သမား၀န္ၾကီးဌာန
၂၂။ ၂၂
၂၃။ လူမႈ၀န္ထမ္းကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး ၀န္ၾကီးဌာန
လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရး ႏွင့္ ျပည္သူ႔အင္အား၀န္ၾကီးဌာန
၂၄။ တရားရုံးခ်ဳပ္
၂၅။ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္ရံုး
၂၆။ ဘ႑ာေရးႏွင့္ အခြန္၀န္ၾကီးဌာန
၂၇။ အမွတ္(၂) လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား ၀န္ၾကီးဌာန
၂၈။ သစ္ေတာေရးရာ ၀န္ၾကီးဌာန
၂၉။ ရထားပို႔ေဆာင္ေရး ၀န္ၾကီးဌာန
၃၀။ အမွတ္(၂) စက္မႈ၀န္ၾကီးဌာန
၃၁။ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန
အားကစား၀န္ၾကီးဌာန
၃၂။ အမ်ိဳးသား စီမံကိန္းႏွင့္ စီးပြားေရးဖြံျဖိဳးတုိးတက္မႈ ၀န္ၾကီးဌာန
၃၃။ ဟိုတယ္ႏွင့္ ခရီးသြားလာေရး လုပ္ငန္း၀န္ၾကီးဌာန
၃၄။ ဘ႑ာေရးႏွင့္ အခြန္၀န္ၾကီးဌာန
၃၅။ ယဥ္ေက်းမႈ ၀န္ၾကီးဌာန
၃၆။ ေမြးျမဴေရးႏွင့္ ေရလုပ္ငန္း၀န္ၾကီးဌာန
၃၇။ အမွတ္(၁)စက္မႈ၀န္ၾကီးဌာန
၃၈။ အမွတ္(၁)လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား ၀န္ၾကီးဌာန

(အခ်ိဳ႕နံပါတ္မ်ားသည္ နံပါတ္အားျဖင့္ ဆယ္ဂဏန္းခန္႔ျခားေသာ္လည္း ေျမပံုတြင္ ကပ္လွ်က္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ရံုးနံပါတ္မ်ား ထပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။)
ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခားေရး ရံုးကို ေရာက္သည့္ အခ်ိန္သည္ ေန႔ခင္း ၁၁နာရီေက်ာ္ေနျပီ ျဖစ္ရာ ေနသည္ အလြန္ပူျပင္း ေနေလျပီ။ ႏိုင္ငံျခားေရးရံုး ၏ ဘယ္ဘက္သို႔ ခ်ိဳးေကြ႕သြားလွ်င္ ကန္တင္းေလးမ်ားရွိျပီး အလယ္ ဆံုး ကန္တင္း၏ ေဘးဘက္ အေဆာင္ေလးတြင္ ေဖာင္တင္ရန္ ေနရာေလးရွိ၏။ ေဖာင္တင္ရန္ တန္းစီေနစဥ္ ပြဲစားတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အား တံုးထုမလို႔လား ဆိုျပီး လာေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လုိအပ္သည္မ်ားကို ထိုသူအား ေမးျမန္းလိုက္ေတာ့ ႏိုၾတီျပန္ထားေသာ လက္မွတ္မ်ားအား တင္လွ်င္ ဘဏ္ခ်လံပါရမည္ဟုေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္ကုန္က မေဆာင္ ခဲ့ဘူးလားလို႔ ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နဲနဲစိတ္ပူသြားသည္။ ရန္ကုန္မ်ား ျပန္ရေတာ့ မလားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ပ်ဥ္းမနားက ဘဏ္မွာ သြားသြင္းရင္ ရတယ္လို႔ ေျပာမွ စိတ္ေအးသြားေတာ့သည္။ ဒါနဲ႕ ပ်ဥ္းမနားကို ကၽြန္ေတာ္ သြားစရာ မလိုပဲ သူသြားေဆာင္ေပးမည္ ဟုေျပာေလသည္။ ဘဏ္သြင္းေငြက ၂ေထာင္၊ ခရီးစရိတ္က ငါးေထာင္ စုစုေပါင္း ခုႏွစ္ေထာင္ ေပးလွ်င္ အကုန္အဆင္ေျပျပီ ဟု ေျပာရာ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလိုက္သည္။ ပူျပင္းလွေသာ (၁၀၈ ဒီဂရီ) ရွိေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ပ်ဥ္းမနားထိ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္သြားခဲ့ေသာ္ ပထမအခ်က္ ေနပူမည္။ ဒုတိယ ခရီးစရိတ္ ကုန္မည္။ ျပီးေတာ့ ဘဏ္ကိုသြားသြင္းျပီး ျပန္လာရအံုးမည္ဆိုေတာ့ လူပင္ပန္းမည္။ ခရီးစရိတ္ကို စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္သြားလဲ ဒီေစ်းပဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ သက္ေသာင့္သက္သာ အဆင္ေျပ တာမို႔ ပြဲစားကို ခိုင္းလိုက္သည္။

ေနျပည္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခားေရးရံုး

ေနပူက်ဲတဲထဲ တံုးထုတာ ကို တန္းစီေစာင့္ေနၾကသူေတြေပါ့..။

မနက္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ကတည္းက တန္းစီရေသာ လူအုပ္သည္ ေနပူထဲတြင္ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲႏွင့္ နာမည္ ေခၚတာကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾက၏။ တခ်ိဳ႕က က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုလႊာ၊ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္လို လက္မွတ္မ်ားကို တံုးထုဖို႔ ျဖစ္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ကို ေခၚရန္ နာရီ၀က္ခန္႔ေစာင့္လိုက္ရသည္။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ စလစ္စာရြက္ရေရာ အိမ္ကို တေခါက္ျပန္ျပီး နားေနျပီး ညေန သံုးနာရီေလာက္မွ ျပန္ထြက္ရေတာ့ သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ စီးရတဲ့ ဆိုင္ကယ္သမားေတြကို သိလိုသမွ် အေမးအျမန္း ထူရသည္။ ဒါ ဘာရပ္ကြက္လဲ၊ ဒီအေဆာက္ အဦးက ဘာလဲ၊ ဒီကန္က ဘယ္လို ေခၚတာလဲ၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့…။ ႏိုင္ငံျခားေရး ရံုးနားက အထြက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ သေျပကုန္း ဆိုတာ ရွိသည္။ သေျပကုန္းဆိုေတာ့ ကုန္းအျမင့္ၾကီးေတြ ျဖစ္ျပီး ထိုကုန္းျမင့္ေတြ ၾကားထဲမွ လမ္းျဖတ္ေဖာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္က စမ္းေခ်ာင္းေအာက္ဘက္ ၾကည့္ျမင္တိုက္ ဘက္က ကုန္းၾကီးေတြ အတိုင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနျပည္ေတာ္ ကုန္းမ်ားက ေသခ်ာ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည့္အျပင္ ေဆာက္လုပ္ျပီးစ အသစ္မ်ား ျဖစ္သျဖင့္ လွပသည္။ သေျပကုန္းအနီးတြင္ အ၀ိုင္းတစ္ခုရွိသည္။ ထိုအ၀ိုင္းကို ေအ၀မ္း အ၀ိုင္းဟု ေခၚၾကသည္။ ေနျပည္ေတာ္တြင္ အ၀ိုင္းမ်ား မ်ားစြာရွိသည့္ အနက္ ဓနသိဒိၶ ရပ္ကြက္နားက ဧဒင္ အ၀ိုင္းသည္ နာမည္ ၾကီးသည္။

ရံုးတက္မယ့္ ဖယ္ရီကားေတြ..

ဧဒင္ အ၀ိုင္း

ေနျပည္ေတာ္သည္ ၀န္ထမ္းျမိဳ႕ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေန႔ခင္းဘက္အခ်ိန္တြင္ လမ္းမၾကီးမ်ားေပၚတြင္ ယာဥ္အသြားအလာ နဲပါးလွသည္။ တုတ္တုတ္ေခၚ သံုးဘီဆိုင္ကယ္ေလးမ်ား ႏွင့္ ဆိုင္ကယ္မ်ားသာ တခါတရံ ျဖတ္သန္းသြားလာၾကေလသည္။ လူသူရွင္းလွေသာ လမ္းမၾကီးမ်ားေပၚတြင္ မဆင္မျခင္ ေမာင္းႏွင္မႈေၾကာင့္ ယာဥ္မေတာ္တဆမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ့ရိွပါတယ္တဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ယာဥ္စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး အဖြဲ႕မ်ားသည္ လမ္းေထာင့္မ်ားတြင္ ရွိေနတတ္ၾကေလသည္။ ဆိုင္ကယ္မ်ားတြင္ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္မပါပဲ ေမာင္းလွ်င္ ဒဏ္ေငြ ၂၀၀၀၀ က်ပ္ ေပးေဆာင္ရသည္။ ထိုသို႔မ်ားျပားေသာ ဒဏ္ေငြေၾကာင့္ပင္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမား မ်ားသည္ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ အပိုအျမဲပါသည္။ တစ္လံုးက သူေဆာင္းဖို႔ႏွင့္ ေနာက္တစ္လံုးက ခရီးသည္ ေဆာင္းဖို႔ ျဖစ္သည္။

ဟာ ရဲဖမ္းျပီ... :P
လမ္းေဘးတဘက္တခ်က္စီတြင္ အမိုးျပာေလးမ်ား မိုးထားေသာ ကားမွတ္တိုင္ေလးမ်ား ရွိေသာ္လည္း မည္သူမွ် ေစာင့္ဆိုင္း စီးၾကပံုမေပၚေပ။ မည္သည့္ လိုင္းကားမွ်လဲ ေန႔လည္ခင္းဘက္ ေျပးဆြဲေပးသည္ကို မျမင္ခဲ့ရပါ။ ေနျပည္ေတာ္တြင္ လိုင္းကား ၂မ်ိဳးသာ ရွိသည္။ တစ္မ်ိဳးက ျမိဳ႕ကို ပတ္ျပီး၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ဌာနဆိုင္ရာ ရံုးေတြဘက္က ပတ္သည္ဟု သိရသည္။ ျမိဳ႕ထဲရွိ တိုက္ခန္းမ်ားသည္ ေန႔လည္ေန႔ခင္း အခ်ိန္တြင္ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေသြ႕ေနၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ ထို တိုက္ခန္းတြင္ေနထိုင္ သူမ်ား သည္ ရံုးတက္ေနေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနျပည္ေတာ္တြင္ YKKO ေၾကးအိုးဆိုင္ၾကီးကိုလည္း သြားရင္း လာရင္းေတြ႕ခဲ့ရသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားလည္း စတင္ အေျခတည္ေနျပီ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ လက္ရွိအခ်ိန္ လူေနမႈ အရေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့ေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေဆာက္လုပ္ဆဲ အိမ္ယာမ်ား၊ တူးေဖာ္ဆဲ ေျမကြက္မ်ား၊ ေဖာက္လုပ္ဆဲ လမ္းမမ်ား အား လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္လို ျမိဳ႕ၾကီးမ်ိဳး ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ႏွစ္ေတြ ၾကာအံုးမလဲ မသိေပ။

အမိုးျပာေလးေတြ မိုးထားတဲ့ ကားဂိတ္ေလး တခု

ေဆာက္လုပ္ဆဲ လုပ္ငန္းခြင္မ်ား

ကၽြန္ေတာ္ ကိစၥ ၀ိစၥေတြျပီးလို႔ ညေနေစာင္း ႏိုင္ငံျခားေရး ရံုးက ျပန္ေတာ့ တလက္စတည္း ေနျပည္ေတာ္ ျမိဳ႕မေစ်းကို ၀င္ခဲ့သည္။ တျမိဳ႕လံုးတြင္ အစည္ကားဆံုး ေနရာသည္ ေနျပည္ေတာ္ ျမိဳ႕မေစ်း ျဖစ္သည္။ ညေနပိုင္းတြင္ စတင္ေရာင္းခ်ေသာ ညေစ်းတန္းၾကီးသည္ ျမိဳ႕မေစ်း ေရွ႕ေျမကြက္လပ္ တခုလံုး ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္။ ညေနရံုးဆင္းခ်ိန္ ေစ်း၀ယ္သူမ်ား ႏွင့္ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္သူမ်ားကလည္း အမ်ား အျပားပင္။ ျမိဳ႕မေစ်း၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ေတာ့ ကုန္းျမင့္ၾကီးတခုရွိသည္။ ထိုကုန္း၏ ေအာက္ေျခတြင္ ရန္ကုန္ ေနျပည္ေတာ္ လက္မွတ္ ေရာင္းေသာ ဆိုင္မ်ားရွိသည္။ ထိုကုန္းျမင့္ေပၚတြင္ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား ရွိေလသည္။ ညေနခင္း တခြက္တဖလား ေသာက္သူမ်ားႏွင့္ စည္ကားေနသည္။ ထိုကုန္းျမင့္ေပၚမွ ၾကည့္လွ်င္ ျမိဳ႕မေစ်းႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အေဆာက္အဦးမ်ားကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။ (ထိုကုန္းေပၚမွ ညခင္းဘက္ ၾကည့္လွ်င္ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ထိန္ထိန္သာေနေသာ ျမိဳ႕ျပည ရႈခင္းကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္)

ျမိဳ႕မေစ်း

ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုရာ အိမ္ကေန ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ဦးေလးတို႔ မိသားစုႏွင့္ ဧဒင္ အ၀ိုင္းကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ ၾကားဖူးထားသည့္ အတိုင္းပင္ ဧဒင္ အ၀ိုင္းတြင္ ညဘက္ ေလညင္းခံထြက္သူမ်ားႏွင့္ အေတာ္အတန္ စည္ကားလွသည္။ အ၀ိုင္း ပတ္ပတ္လည္တြင္ေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္မ်ား၊ ပလာတာဆိုင္မ်ား၊ အသုတ္ဆိုင္မ်ား စသည့္ ညဘက္ေရာင္းေသာ လမ္းေဘးဆိုင္ေလးမ်ားရွိသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားထိန္လင္းေနေသာ အ၀ိုင္းေပၚတြင္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္မွ ပ်ိဳေမေတြ၊ ကိုကို ေတြ တစု တစု ဆီ ၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ေနၾကသည္။ မိသားစု လိုက္ ေလညင္းခံ လာၾကသူမ်ားလဲ ရွိ၏။ (ဧဒင္ဆိုသည့္ အတိုင္း ဒီအ၀ိုင္းေတြမွာလဲ ဧဒင္ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ရွိေနေပလိမ့္မည္ဟု ေတြးျပီး ျပံဳးမိသည္။) ေနျပည္ေတာ္တြင္ လွ်ပ္စစ္မီးက ေတာ္ေတာ္မွန္သည္။ ပ်က္ေတာ့ ပ်က္သည္ ဒါေပမယ့္ အလြန္ဆံုး ၾကာလွ်င္ ၃၊ ၄ မိနစ္ထက္ ပိုမၾကာေပ။ စိတ္ခ်မ္းသာ စရာ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။

ေနျပည္ေတာ္ ညရႈခင္း တခု

ေနာက္တေန႔ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ပဲ အိမ္ထဲမွာပဲ ေခြေနျဖစ္သည္။ အဲ့ဒိေန႔ညေန ပိုင္း ရန္ကုန္လက္မွတ္ ၀ယ္ႏွင့္ျပီးသား ျဖစ္သည္။ မေန႔ကတင္ ႏိုင္ငံျခားေရးရံုးမွ ေနပူက်ဲတဲၾကီး ျပန္လာရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္လည္ဖို႔ရန္ ပူျပင္းေသာ ေနကို လန္႔၍ ျဖစ္သည္။ နဂိုကတည္းက မျဖဴေသာ အသားမ်ား ကပၸလီျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္တုန္းက သြားမည္လို႔ အားခဲထားေသာ ေနျပည္ေတာ္ တိရိစၦာန္ ဥယ်ာဥ္လဲ မသြားျဖစ္ေတာ့ေပ။ ထိုေန႔ တေန႔လံုး ကၽြန္ေတာ့္မွာ တီဗီ ၾကည့္ခ်င္း သီခ်င္းနားေထာင္ျခင္း ျဖင့္သာ ကုန္ဆံုးလိုက္သည္။ ေနျပည္ေတာ္မွ လႊင့္ေသာ ေရဒီယုိ လိုင္းတခု ရွိသည္။ ပိေတာက္ေျမ ဆိုေသာ လိုင္းျဖစ္သည္။ ၄င္းလိုင္းသည္ စီးတီးအက္ဖ္အမ္ ကဲ့သို႔ သီခ်င္းမ်ားကို ဦးစားေပးလႊင့္သည့္ လိုင္းျဖစ္ျပီး၊ တခါတရံ သီခ်င္းမ်ား နားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေဆြးေႏြးခန္းလို၊ စကားေျပာေဆာင္းပါးလိုပံုစံ ႏွင့္ ျပည္ပ ဆန္႔က်င္ဘက္၊ အတုိက္ အခံမ်ားကို ေ၀ဖန္ သည့္ က႑ကလဲ မၾကာခဏ ထုတ္လႊင့္ေသးသည္။

ရန္ကုန္ျပန္မည့္ကားက ည ၇ နာရီခြဲကားမို႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကေန ျမိဳ႕မေစ်းကို ညေန၆နာရီေလာက္ကတည္းက ထြက္သည္။ အခ်ိန္နဲနဲ ပိုေနေအာင္လို႔ျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ထံုးစံအတိုင္း ကင္မရာ လိုက္ရိုက္ခ်င္လို႔ျဖစ္သည္။ ပထမဆံုး ေနျပည္ေတာ္၏ (ေရႊတိဂံုပံုစံတူဟု ဆိုေသာ ) ဓာတုဇယ ဓာတ္ေပါင္းေစတီကို ၀င္ဖူးေျမွာ္ ျဖစ္သည္။

ညေနခင္း ဘုရား လာဖူးသူ အနည္းအက်ဥ္းသာ ရွိေနသျဖင့္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္သည္ ေအးခ်မ္း ဆိတ္ျငိမ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေခတၱ၀တ္ျပဳျပီး ဘုရားႏွင့္ ပတ္ပတ္လည္ရွိ ရႈခင္းေတြကို လိုက္ရိုက္ျဖစ္သည္။ ဘုရားႏွင့္ အနီးအနားတြင္ ေနျပည္ေတာ္ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕ရံုး၏ ေမွ်ာ္စင္ရွိသည္။

မီးသတ္ေမွ်ာ္စင္

မီးသတ္ဌာန

ညေနေစာင္းလာျပီ မို႔ ဘုရား ကုန္းေပၚမွ ၾကည့္လွ်င္ပင္ တိုက္ခန္းမ်ား ဆီမွ ထိန္ထိန္သာေနေသာ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမိဳ႕မေစ်းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ညေစ်းတန္းကို တပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမ်ား၊ လမ္းေဘး အထည္ဆိုင္ေလးမ်ားႏွင့္ သူ႔ဟာႏွင့္သူေတာ့ လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနသည္။ ျပီးေတာ့ ေလေတြက တရေဟာ တိုက္သည္။ ေနျပည္ေတာ္ျမိဳ႕ေတာ္သည္ သစ္ပင္မ်ား သိပ္မရွိေသးပဲ အမ်ား အားျဖင့္ ကြင္းျပင္မ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ေလတိုက္ေတာ့ ၾကမ္းသည္။ ေလတိုက္ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းသလဲ ဆို ကၽြန္ေတာ္ တည္းခိုေသာ အိမ္ရွိ တံခါးမၾကီး ေဆာင့္ ပိတ္သြားျပီး အလူမီနီယံ စင္ လြင့္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေလၾကမ္းသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေလတိုက္ျပီး ပိတ္သြားေသာ တံခါးေၾကာင့္ လက္ညပ္ေသာ ဒဏ္ရာ ရခဲ့ေသးသည္။

ညေန ၇နာရီ ခြဲေတာ့ ကားဂိတ္ဆီမွ လက္ကိုင္ေလာ္စပီကာျဖင့္ ကားထြက္မည္ဆိုသည့္ အေၾကာင္း သတိေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ တစ္ထုပ္ထဲေသာ ခရီးေဆာင္ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္၍ ကားေပၚတက္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ရေသာ ခုံသည္ ေနာက္ဆံုး ခံု၏ ေရွ႕ဘက္တြင္ျဖစ္သည္။ ဒီတခါေတာ့ သိသြားျပီျဖစ္၍ ျပတင္းေပါက္ ဘက္ကပ္လွ်က္ ခံုကို ၀ယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ အဲကြန္း မပါေသာ ေၾကာင့္ ပူအိုက္ေနလိမ့္မည္။ အေ၀းေျပးကားၾကီးသည္ စတင္ထြက္ခြာေလျပီ။ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ထိန္ထိန္သာေနေသာ တိုက္ခန္းမ်ားႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း လွမ္းလာသည္။ ျမိဳ႕ျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ့ သဘာ၀ ေတာရန႔ံမ်ား ရလာသည္ ေမွာင္မဲေနေသာ လယ္ကြင္းမ်ား ရုိးျပတ္ေတာမ်ားက ေနရာ တိုင္း စိုးမိုးေနသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ထိန္ထိန္သာေနေသာ ေနျပည္ေတာ္ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေ၀း ေျပးကားၾကီး ၏ အေနာက္ဘက္တြင္ မႈန္ျပစြာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေလေေတာ့သည္။