၂၀၀၄ ခုႏွစ္တုန္းကပါ။ ဒီသႀကၤန္မွာ ဘာမ်ားလုပ္ရမလဲ၊ ဘယ္မ်ားသြားရပါ့မလဲ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေနတုန္း ေသာၾကာမဂၢဇင္းတိုက္မွာေရာင္းတဲ့ ၿမိဳင္ႀကီးငူ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဘ၀အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ား၊ ယြန္းစလင္း အျမဳေတေပါင္းခ်ဳပ္ (၃)အုပ္တြဲႀကီးကို ၀ယ္ဖတ္ရာက ဒီတစ္ခါေတာ့ ၿမိဳင္ႀကီးငူ သက္သက္လြတ္နယ္ေျမကိုသြားၿပီး ဆရာေတာ္ရဲ႕ တည္ေဆာက္ျပဳျပင္လုပ္ငန္းေတြမွာ ေငြေၾကးပါ၀င္ကူညီရင္း ခရီးထြက္မယ္လို႕ ေတြးၿပီး ေက်နပ္ေနမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ဧၿပီလ(၁၁)ရက္ေန႕ တနဂၤေႏြေန႕(၃)နာရီေလာက္မွာ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုး၊ ထီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပးဂိတ္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကားေတြကို စံုစမ္းေတာ့ ပံုမွန္ ရန္ကုန္-ဖားအံကားခ (၁၅၀၀)က်ပ္ဟာ (၄၅၀၀)က်ပ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္၀ယ္ၿပီး ေစာင့္ေနရေတာ့ တာေပါ့ ။ လက္မွတ္မွာေရးထားတာက “ေအာင္စစ္သည္ခရီးသည္ပို႕ေဆာင္ေရး(အဆင့္ျမင့္အထူးအျမန္ယာဥ္)၊ ယာဥ္အမွတ္ ၄ခ/၄၆၃၈၊ ယာဥ္ထြက္ခ်ိန္(၆)နာရီတဲ့။ သို႕ေသာ္လည္းပဲေပါ့ေလ ...တကယ္တမ္းမွာေတာ့ (၇)နာရီ (၁၀)မိနစ္ေလာက္မွ စတင္လႈပ္႐ွားပါတယ္။ ဒါေတာင္ တကယ္မထြက္ေသးဘဲ အေ၀းေျပး၀င္းထဲမွာပဲ လွည့္ပတ္ေမာင္းၿပီး ကုန္ေတြတင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး (၇)နာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့ ၀င္းထဲက တကယ္ထြက္ပါၿပီ။ အေ၀းေျပး၀င္းနဲ႕ ေထာက္ႀကံ႕အၾကားကို ခေရပင္လမ္းခြဲအတိုင္း ထြက္လာရာမွာ အႀကိမ္(၂၀)ေလာက္ ရပ္တာေတြ၊ အဲဒီေနာက္္ တစ္လမ္းလံုး အႀကိမ္ႀကိမ္ရပ္ၿပီး လူေခၚတင္တာေတြ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ဒီကားဟာ အဆင့္ျမင့္အထူးအျမန္ယာဥ္ႀကီးလို႕ ေျပာေပမယ့္ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ပစၥည္းပစၥယ လက္ဆြဲအိတ္ေတြ တင္ဖို႕ေတာင္ စင္မပါပါဘူး။ ထုိင္ခံုမ်ားဟာလည္း မလႈပ္သာ မလူးသာ ေျခမဆန္႕သာေအာင္ က်ဥ္းၾကပ္ေနၿပီး ေနာက္ကို မွီလို႕ရေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ အတင္အခ်ခလုတ္လည္းမ႐ိွ၊ ထိုင္ခုံေအာက္ေျခမ်ားကို သစ္သားတံုးမ်ားနဲ႕ ျပဳျပင္ခုခံထားပါတယ္။ ယာဥ္ေနာက္ပိုင္း ေနရာသံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ကို ထုိင္ခံုေတြျဖဳတ္ၿပီး ကုန္ပစၥည္းမ်ားအျပည့္ တင္ထားပါတယ္။ ကားခ(၄၅၀၀)က်ပ္ယူထားေသာ္လည္း ေလေအးေပးစက္မ႐ိွ။ ကားဟာ လြတ္ေနေသးတဲ့ ထိုင္ခံုေတြအတြက္ အႀကိမ္ႀကိမ္လူတင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့ေဘးက ထုိင္ခံုကို ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာပါဘူး။ ေၾသာ္....ၿမိဳင္ႀကီးငူဆရာေတာ္ရဲ႕ တည္ေဆာက္ျပဳျပင္လုပ္ငန္းေတြမွာ မတ္လ တစ္လစာနဲ႕ ဧၿပီလပထမပတ္အတြင္း ႐ွာေဖြရ႐ိွထားတဲ့ ေဒၚလာေငြ (၁၁၀)က်ပ္ကို ေရာင္းလို႕ ရလာတဲ့ေငြ (၉၀၀၀၀)က်ပ္တိတိ လွဴလိုက္မဟဲ့ဆိုတဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ကူးေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္စာထိုင္ခံုကို တစ္ေယာက္ထဲေကြးအိပ္ရင္း ဇိမ္က်က်ပါသြားပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ပဲခူး၊ က်ိဳက္ထို၊ ဘီးလင္း၊ က်ိဳေကၠာ္စသည္တို႕ကို ေလယာဥ္ေမာင္းသလို ေမာင္းလာရာမွာ ဖားအံတံတားကို မနက္(၃)နာရီေလာက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ တံတားက မနက္(၅)နာရီမွဖြင့္လို႕ ဒီဘက္ထိပ္မွာပဲ ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္။ (၅)နာရီထိုးေတာ့ ယာဥ္တစ္စီးခ်င္း စစ္ေဆးေနတာမို႕ ဖားအံကို (၆)နာရီထိုးမွ ၀င္ပါတယ္။ ဖားအံကေန ၿမိဳင္ႀကီးငူကားနဲ႕ ဆက္ထြက္လာရာမွာ (၁၂-၄-၂၀၀၄)၊ မနက္(၇)နာရီ ၿမိဳင္ႀကီးငူကို ေရာက္႐ိွခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူ ဧရိယာအ၀င္ဂိတ္မွာ အိတ္မ်ား၊ အထုပ္အပိုးမ်ားကို အေသအခ်ာ ႐ွာေဖြ စစ္ေဆးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သားငါး၊ ငပိေျခာက္ စတာေတြကို သက္သက္လြတ္နယ္ေျမအတြင္း မယူေဆာင္လာရေအာင္ စစ္ေဆးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူဂိတ္အဆံုးမွာေတာ့ ယြန္းစလင္းအျမဳေတ ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ဖတ္ရတဲ့အတိုင္း ဒီေကဘီေအဥကၠဌ ဦးသာထူးေက်ာ္ရဲ႕အိမ္ကို ေမးျမန္းၿပီး သြားရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဥကၠဌႀကီးက ဖားအံဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကိုရင္ႀကီးသြား၀တ္ေနလို႕ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ ဥကၠဌႀကီးရဲ႕ ကုိယ္ေရးအရာ႐ိွ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္႐ိွသူ ေစာသိန္းေဇာ္နဲ႕ေတြ႕လို႕ အက်ိဳးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပေတာ့ အတြင္းေရးမွဴး ဦးလာဘထံေခၚသြားၿပီး သတင္းပို႕ တင္ေျပေပးပါတယ္။ ဦးလာဘရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ဥကၠဌႀကီးရဲ႕ ႐ံုးအုပ္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္႐ိွ ေစာခ်စ္လြင္နဲ႕ ဇနီးေနာ္သိန္းပြင့္တို႕အိမ္မွာ တည္းခိုရပါတယ္။ အဲဒီေန႕ (၁၂-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕မွာပဲ ဘရေသ့ေက်ာင္းကိုသြားၿပီၤး ဆရာေတာ္မ႐ိွတဲ့အတြက္ အလွဴေငြက်ပ္ (၉၀၀၀၀)က်ပ္ကို လက္ခံထားဖို႕ေလွ်ာက္ထားရာ မယ္ေတာ္ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး မယ္ေတာ္ထံမွာ အပ္ႏွံထားဖို႕ ေျပာပါတယ္။ ဘရေသ့ကို ေငြ(၅၀၀၀)က်ပ္လွဴဒါန္း ကန္ေတာ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ မယ္ေတာ္ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး မယ္ေတာ္ထံ အလွဳဴေငြ အပ္ႏွံခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘရေသ့ရဲ႕ လံုၿခံဳေရးအရာ႐ိွ ဗိုလ္မွဴးအဆင့္႐ိွ ေစာနႏၵိယက လိုက္ပို႕ေပးလို႕ သံလြင္ျမစ္ကမ္းနဖူးအထက္မွာ တည္ထားတဲ့ ေဘသဇၨမုနိေၾကးသြန္း ဘုရားႀကီးကို ဖူးခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီး တည္ထားရာမွာ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးအတြက္ ေၾကးပိႆာခ်ိန္ (၁၁၀၀)အသံုးျပဳခဲ့ရၿပီး မကိုဋ္ေတာ္အတြက္ ေ႐ႊခ်ိန္(၃၈)ပိႆာ အသံုးျပဳခဲ့ရပါတယ္။ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးနဲ႕တကြ စံေက်ာင္းေတာ္တည္ေဆာက္ရာမွာ (၄)ႏွစ္နဲ႕တစ္လ ၾကာခဲ့ၿပီး ေငြက်ပ္သိန္းေပါင္း (၇၀၀၀)ေက်ာ္ခန္႕ ကုန္က်ခဲ့တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
(၁၃-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕မွာေတာ့ ႐ံုးအုပ္ဦးေစာခ်စ္လြင္ရဲ႕ ေယာကၡထီး၊ အသက္(၇၀)ႏွစ္႐ိွ ဖထီးက လိုက္ပို႕လို႕ ေတာင္ကုန္းႀကီးရဲ႕ထိပ္မွာ တည္ထားတဲ့ ရပ္ေတာ္မူကၽြန္းကိုး ဘုရားႀကီးကို ဖူးေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီရပ္ေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားေတာ္ထုလုပ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္းလံုးႀကီးကို ရ႐ိွခဲ့ပံုကလည္း ထူးျခားလွပါတယ္။ ဒီကၽြန္းလံုးႀကီးဟာ သဲေသာင္ျပင္ရဲ႕ ေအာက္ေပ(၂၀)ေလာက္မွာ နစ္ျမဳပ္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္လို႕ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ား အပါအ၀င္ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဆရာေတာ္က ဒီေသာင္ျပင္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ကၽြန္းလံုးႀကီး႐ိွတယ္၊ တူးၾကဆိုလို႕ တူးေဖာ္ၾကရာမွာ လူေပါင္း(၅၀၀)ေက်ာ္နဲ႕ (၁၀)ရက္/ (၁၅)ရက္ခန္႕ တူးၾကရၿပီး ေပ(၂၀)ေလာက္အနက္မွာ ဒီကၽြန္းလံုႀကီးကို ရ႐ိွခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ေတာ္မူ ဆင္းတုေတာ္ထုလုပ္တဲ့ ပန္းပုဆရာႀကီး ဦးသိန္း၀င္းရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ အဖ်ားပိုင္းထိပ္၀ (၇)ေပက်ယ္ၿပီး၊ အ႐ွည္(၁၄)ေတာင္ခန္႕႐ိွေၾကာင္း၊ အရင္းပိုင္း သကၤန္းေတာ္ျဖန္႕ေနပံု ထုလုပ္ရာမွာ မူလသစ္လံုးႀကီးရဲ႕ အရင္းပိုင္းပံုစံက သကၤန္းျဖန္႕ေနပံုျဖစ္တဲ့အတြက္ အလိုက္သင့္ လြယ္ကူစြာထုလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း။ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ တေပါင္း/တကူးမွ စတင္ထုလုပ္ရာ ၀ါဆို/၀ါေခါင္တြင္ အၿပီးသတ္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ စံေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ၂၀၀၁ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့ေၾကာင္း သိရပါတယ္။
(၁၄-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕မွာေတာ့ လိုက္လံျပသမယ့္လူ မ႐ိွေတာ့ဘူး။ အားလံုးဟာ တာ၀န္အသီးသီးနဲ႕ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကပါတယ္။ မေန႕ကလိုက္ပို႕တဲ့ အသက္(၇၀)ေက်ာ္ ဖထီးကလည္း ပူျပင္းလွတဲ့ ေနဒဏ္ကို မခံႏိုင္႐ွာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ယြန္းစလင္းအျမဳေတေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ သံလြင္ျမစ္ တစ္ေၾကာမွာ ဆရာေတာ္တည္ထားတဲ့ ေစတီပုထိုးမ်ားကို ဖူးခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႕ တစ္ေယာက္ထဲပဲ ၿမိဳင္ႀကီးငူ စက္ေလွဆိပ္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ သဇင္ၿမိဳင္ရပ္ကြက္မွာေနတဲ့ စက္ေလွသမား ေမာင္ပူဇြန္(ေခၚ)ေမာင္နီေရးနဲ႕ ေစ်းညိႇၿပီး ေငြတစ္ေသာင္းနဲ႕ စက္ေလွငွားလို႕ သံလြင္ျမစ္ကို ဆက္တက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူ ေလွဆိပ္က နံနက္(၇)နာရီ (၁၅)မိနစ္ေလာက္ေပါ့။ ပထမဆံုး ညာဘက္ကမ္းေျခမွာ မာလာယုဘုရား၊ ကရင္လို ေနာ္ေပါႏူ၊ ဘယ္ဘက္ကမ္းမွာေတာ့ စႏၵပါလ၊ ကရင္လို သင္လိုလ။ အဲဒီေနာက္ ကန္ညီေနာင္စခန္းဘုရား။ ေ႐ွ႕ဆက္လာေတာ့ ကေမာ့လဲ့ေတာင္၊ ေပါ့ေတာ့ေတာင္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္ကုန္းႀကီးတစ္ခုဟာ သံလြင္ျမစ္ဘယ္ဘက္ကမ္းကေန ဆင္းလာၿပီး ျမစ္ထဲ ေရဆင္းေသာက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေျမြႀကီးတစ္ေကာင္လို ေခါင္းေထာင္ၿပီး အဆံုးသတ္ထားပါတယ္။ ေမာင္ပူဇြန္ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ ေျမြႀကီးဟာ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးမယ့္ဆဲဆဲ ညာဘက္ကမ္း ေခြးျခေသ့ၤေတာင့္လို႕ေခၚတဲ့ေနရာက ေခြးေဟာင္လို႕ ဆက္မကူးေတာ့ဘဲ ရပ္သြားခဲ့တာတဲ့။ ေက်ာက္ေျမြကို ျဖတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ မေ႐ွး မေႏွာင္းမွာပဲ ညာဘက္ကမ္း ေခြးျခေသၤ့ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ သီလသိဒိၶဘုရားကို ဖူးေတြ႕ရပါတယ္။ ေခြးျခေသၤ့ေတာင္ကုန္းဟာ သိပ္မျမင့္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီေတာင္ကုန္းနဲ႕ တစ္ဆက္တည္းေတာင္ေၾကာကေတာ့ အေတာ္ျမင့္ပါတယ္။ ေတာင္ေၾကာနဲ႕ သံလြင္ျမစ္အၾကားမွာ႐ိွတဲ့ ေခြးျခေသၤ့ေတာင္ကုန္းဟာ လူေတြတမင္တကာ ဖန္တီး တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သဘာ၀ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားကို အစီအရီထပ္ၿပီး အဂၤေတ ကိုင္ထားသလိုမ်ိဳး ပန္းရံသမားမ်ား လက္စြမ္းျပထားသည့္အလား ထူးျခားစြာ ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ရင္းပိုင္းေခ်ာင္း၀ဘုရား။ အဲဒီေနာက္ ေအာင္မဂၤလာသုခေစတီ၊ ေနာက္ စႀကၤာေတာင္ဘုရား စသျဖင့္ ဆရာေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲႀကိဳးပမ္းတည္ထားခဲ့တဲ့ ဘုရားေစတီေတြကို ထံုးေဖြးေဖြးနဲ႕ သပၸာယ္စြာ ဖူးေတြ႕ခဲပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး ဆန္တက္လာရာမွာ ဘယ္ဘက္ကမ္းမွာ႐ိွတဲ့ မဲဆိပ္႐ြာကိုေရာက္ေတာ့ ေရငတ္တာနဲ႕ ကမ္းေပၚတက္ၿပီး ေဖ်ာ္ရည္ဘူး၀ယ္ရင္း ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾကပါတယ္။ ႐ြာက အေတာ္ႀကီးၿပီး ကိုယ္ထူကို္ယ္ထ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းနဲ႕ ေဘာလံုးကြင္းတစ္ကြင္း႐ိွေသာ္လည္း ဆရာ/ဆရာမမ်ား မ႐ိွလို႕ အခက္ေတြ႕ေနၾကရ႐ွာတယ္။ မဲဆိပ္႐ြာကထြက္လာေတာ့ ေတာင္ၾကား။ အဲဒီေနာက္ ဆိတ္၀ဲ၊ အဲဒီေနာက္ မသာတံခါး၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားေက်ာက္၊ အဲဒါၿပီးေတာ့ ေတာင္နီဘုရား စသျဖင့္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ဆန္တက္လာခဲ့ၾကတယ္။ မသာတံခါးဆိုတာကေတာ့ ကမ္းႏွစ္ဘက္ ၀ဲယာကေန ျမစ္လယ္နားအထိ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးႏွစ္ခု ျဖစ္ေပၚတည္႐ိွေနတာပဲေပါ့။ မိုးတြင္း ေရႀကီးၿပီး ေရစီးၾကမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ အႏၱရာယ္ႀကီးလွတဲ့အတြက္ မသာတံခါးလို႕ေခၚတာပါ။ ေတာင္နီဘုရားဆိုတာကလည္း ဘုရားတည္ထားတဲ့ ဧရာမ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာစာမွာ ျမက္ေတြေပါက္ေနၿပီးေတာ့ အဲဒီျမက္ေတြ ေျခာက္သြားၿပီး ျမက္သီးဆံေတြကလည္း နီညိဳေရာင္ျဖစ္ေနတာ့ ေတာင္နီႀကီးတစ္လံုးလို ျဖစ္ေနလို႕ပါ။ တကယ္တမ္း ျမက္ေတြေအာက္က ေက်ာက္ေဆာင္၊ ေက်ာက္တံုးႀကီးဟာ မည္းမည္ႀကီးမို႕ ေတာင္မည္းဘုရားလို႕ေတာင္ ေခၚသင့္ပါတယ္။
အဲဒီကဆန္တက္လာေတာ့ အိမ္ငါးလံုးသာ႐ိွတဲ့ ေစာသီထ၊ ေနာက္အိမ္ေျခ(၂၀)႐ိွတဲ့ ေဘာသေရာ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ အိမ္ေျခ(၂၀)႐ိွတဲ့ တမူဖိုးမွာ လမ္းဆံုးခဲ့တယ္။ တမူဖိုးက ဆက္တက္မယ္ဆိုရင္ ဟပ္ႀကီးဆိုတဲ့ ေနရာကိုေရာက္မယ္တဲ့။ ဟပ္ႀကီးဆိုတာက သံလြင္ျမစ္ဟာ သမ႐ိုးက်စီးလာေနရာက ေခ်ာက္ႀကီးျဖစ္သြားၿပီး ေရတံခြန္ႀကီးလို ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာေပါ့။ ေႏြရာသီ ေရနည္းတဲ့အခ်ိန္ ေခ်ာက္ဟာ ပိုနက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တမူဖိုးနဲ႕ ဟပ္ႀကီးအၾကား ေရစီးအလြန္ၾကမ္းၿပီး ၀ဲကေတာ့ႀကီးေတြ႐ိွလို႕ ဆက္မသြားခ်င္ဘူးလို႕ စက္ေလွသမားက ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အႏၱရာယ္႐ိွတဲ့ေနရာအထိ မသြားပါဘူး။ အဲဒီ စုပ္၀ဲႀကီးေတြနဲ႕ ဟပ္ႀကီးဆိုတာကို ျမင္ရ႐ံုေလးပဲ လိုက္ျပပါဆိုတာေတာင္ ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႕မရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ (၁၁)နာရီ ခြဲၿပီးလို႕ ေန႕လည္(၁၂)ထိုးခါနီး ထမင္းဆာဆာနဲ႕ တမူဖိုး႐ြာမွာ ထမင္းခ်က္ခိုင္းၿပီး စာၾကမယ္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႕ ကမ္းပါးေပၚတက္ၾကပါတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ပိႏဲၷေစ့ကို ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႕၊ င႐ုတ္သီး စတာေတြနဲ႕ ေထာင္းၿပီး ေရလံုျပဳတ္ခ်က္၊ တို႕စရာအ႐ြက္က ခံတက္ခ်ဥ္႐ြက္၊ ထမင္းက ဆန္ၾကမ္း၊ ဆာဆာနဲ႕ ႏွက္လိုက္ၾကတာ နတ္သုဒၵါနဲ႕ မလဲႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတာပဲ။ ထမင္းေကၽြးတဲ့အိမ္႐ွင္က မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ပါးသိုင္းေမႊးနဲ႕ ဗလေကာင္းေကာင္း လူေခ်ာလူခန္႕ပါ။ စကားေျပာစက္နဲ႕ ကရင္လိုေျပာတာ ဘာေျပာမွန္း မသိရေပမယ့္ ဒီေကဘီေအက ျဖစ္မယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အလကားစားရတာ အားနာလို႕ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ခ်က္ခိုင္းရေအာင္ဆိုေတာ့ ေမာင္ပူဇြန္က ဧည့္သည္ကိုေကၽြးရင္ ပိုက္ဆံမယူရဘူးလို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြကို နည္းနည္းပါးပါး မုန္႕ဖိုးေပးရေအာင္ဆိုေတာ့ အိမ္႐ွင္ရဲ႕ ေျမးေလးတစ္ေယာက္ကို ေမာင္ပူဇြန္က (၁၀၀)က်ပ္ေပးၿပီး ေနာက္ေျမးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က (၅၀၀)က်ပ္တန္တစ္႐ြက္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေန႕လည္(၁)နာရီခြဲေလာက္မွာ မယ္ေတာ္ေစာ႐ြာကိုသြားၿပီး ကိုရင္၀တ္ေနၾကတဲ့ အိမ္႐ွင္ရဲ႕သား(၃)ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာ လာပါေတာ့တယ္။ အျပန္ခရီးကေတာ့ ေရစုန္ဆိုေတာ့ ျမန္ပါတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ေရးျပစရာမ႐ိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတာ တစ္ခုေတာ့ ေတြးမိတယ္။ တမူဖိုးကေန ေလွႀကံဳလိုက္စီးတဲ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေအာင္ပူဇြန္ရယ္ ေလွ႐ိွရာကို လာရာမွာ ေျခေထာက္သဲထဲျမဳပ္သြားတဲ့အခါ အသားနဲ႕ထိမိတဲ့ သဲရဲ႕အပူဟာ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ေလွႀကံဳစီးဖို႕လိုက္လာတဲ့ အဖိုးႀကီးရဲ႕သားျဖစ္သူဟာ ဖိနပ္မပါ႐ွာဘူး။ သူဟာ သဲျပင္ေပၚမွာ ခုန္ဆြခုန္ဆြေျပးသြားၿပီး သဲျပင္ေပၚမွေပါက္ေနတဲ့ ၿခံဳႏြယ္ပင္ေတြေပၚ ခုန္တက္လိုက္၊ အပင္ငယ္ေတြေပၚ နားလိုက္နဲ႕ သဲျပင္ႀကီးေပၚျဖတ္ေျပးေနခဲ့တယ္။ ကမ္းမွာဆိုက္ထားတဲ့ စက္တပ္ေလွငယ္ဟာ ပူလြန္းလို႕ ေလွ၀မ္းစက္ေၾကာင္းေတြ အက္ကြဲၿပီး ေရေတြတင္ေနလို႕ ေရေတြခပ္ထုတ္ၿပီး ျပန္ဖာေနခဲ့ရတယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူက လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ စကားအရ ဘယ္ေတာ့မွ ဖိနပ္မစီးတဲ့ဆရာေတာ္ဟာ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေလာင္ေနတဲ့ ေသာင္ျပင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေလွ်ာက္လွမ္းၿပီး သြားေလ့႐ိွတယ္။ သစ္ငုတ္ေတြ၊ ဆူးေတြ၊ ေက်ာက္ခဲခၽြန္ေတြ႐ိွတဲ့ ေတာေတာင္ထဲမွာလည္း ဖိနပ္မပါဘဲ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ထိခိုက္အႏၱရာယ္ မႀကံဳဘူးလို႕ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု သတိထားမိတာက သံလြင္ျမစ္ကမ္းေလး ၀ဲယာမွာ ေတာင္ယာေတြလုပ္ထားလို႕ ေတာင္ကတံုးေတြျဖစ္ေနတာပါပဲ။ မီးေတြ႐ိႈ႕ထားတဲ့ ေလာင္ေနဆဲ ေတာမီးေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူေဒသမွာ ေလွကားထစ္ေတာင္ယာစံနစ္ကို က်င့္သံုးႏိုင္ရင္ ေကာင္းလိမ့္မယ္လို႕ ေတြးျမင္မိပါတယ္။
ၿမိဳင္ႀကီးငူကို ေရာက္ခါနီး သံလြင္ျမစ္ရဲ႕အလယ္မွာ သဲေသာင္ျပင္ႀကီးဟာ ကၽြန္းႀကီးတစ္ကၽြန္းလို ျဖစ္ေနၿပီး ႐ြာေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ စိုက္ခင္းေတြနဲ႕ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ သဲေသာင္ကၽြန္းႀကီးရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္း သံလြင္ျမစ္ထဲကို စက္ေလွနဲ႕၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ေသာင္ကၽြန္းကိုေက်ာ္ျဖတ္အၿပီး သံလြင္ျမစ္ထဲကို စီး၀င္ေနတဲ့ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္းထဲကို ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္းအ၀င္ ညာဘက္ကမ္းမွာ ေကာ့ကရက္ ေက်း႐ြာ႐ိွပါတယ္။ ဆက္ၿပီး ဆန္တက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကမ္းပါးေပၚမွာ ဆရာေတာ္တည္ထားတဲ့ ထီးေလးသာယာ ဘုရားကို ဖူးေတြ႕ရပါတယ္။ တပါင္း လဆုတ္(၇)ရက္မွာ က်င္းပတဲ့ ဘုရားပြဲမွာ မိုးဒီနဲ႕ ေမာ့စ္တို႕ လာေရာက္ကျပတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ အဲဒီဘုရားကို ကမ္းေပၚတက္ဖူးၿပီးေနာက္ ညေန(၆)နာရီထိုးေတာ့မွာမို႕ ေခ်ာင္းကို ဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ ၿမိဳင္ႀကီးငူကို ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
(၁၅-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕ နံနက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဘယ္မွမသြားပဲ ၿမိဳင္ႀကီးငူဆရာေတာ္ရဲ႕ ခရီးစဥ္မ်ားအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ တံလွ်ပ္ေလႏွင့္ခရီးစဥ္မ်ားစာအုပ္ကို ဖတ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့ပါတယ္။ ေန႕လည္ဘက္မွာ အလြန္ပူတဲ့အတြက္ ေလရၿပီး ေအးျမတဲ့ဘရေသ့ေက်ာင္းေအာက္မွာ သြားအိပ္ရင္း ဘရေသ့ရဲ႕ ၀ယ်ာ၀စၥအနီးကပ္ ေဆာင္႐ြက္ေပးေနတဲ့ ဖားအံၿမိဳ႕က ကိုေအာင္ဆန္းျမ၊ အနီးကပ္ လံုၿခံဳေရးမွဴး ဦးနႏၵိယနဲ႕ ဦးစိန္ေဖတို႕နဲ႕ စကားစျမည္ေျပာၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ တစ္ေနရာတည္းမွာ အတည္တက် ေနေလ့မ႐ိွပဲ ဘုရားေတြလိုက္တည္၊ ပဥၨင္းခံပြဲေတြမွာ ပဥၨင္းခံေပး၊ ကိုရင္ေတြ ဒုလႅဘရဟန္းေတြကို ဘုရားဖူးေခၚသြားနဲ႕ အလုပ္႐ႈပ္ေနေၾကာင္း၊ အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာ တရားက်င့္ဂူအတြင္းမွာ တရားထိုင္ျခင္းနဲ႕ တစ္ခါတစ္ရံ မယ္ေတာ္ကို လာေတြ႕ေလ့႐ိွေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ ဖားအံမွ လိႈင္းဘြဲ႕ၿမိဳနယ္ ထိဖိုခလံု႐ြာအထိ ကတၱရာလမ္း(၁၀)မို္င္သာ ႐ိွခဲ့ရာက ဘားအံ-ၿမိဳင္ႀကီးငူကားလမ္း (၄၅)မိုင္ ေဖာက္လုပ္ၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။ တံတားအႀကီးအေသးေပါင္း (၁၀၀)ေက်ာ္ ႐ိွပါတယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူရဲ႕ စိန္ပန္းၿမိဳင္ရပ္ကြက္မွာ ေရေလွာင္တမံတစ္ခု၊ ၿမိဳင္ႀကီးငူ ဧရိယာထဲမွာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္႐ံု (၁)႐ံု၊ အထက္တန္းေက်ာင္း (၁)ေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္း(၁)ေက်ာင္း၊ မူလတန္းေက်ာင္း (၁၀)ေက်ာင္း၊ မူႀကိဳေက်ာင္း (၁)ေက်ာင္း၊ တုိင္းရင္ေဆးခန္း (၁)ခု၊ ျပည္သူ႕ေဆး႐ံု (၁)႐ံု၊ ဒီေကဘီေအ စစ္ေဆး႐ံု (၁)႐ံု၊ အိုင္အိုဒင္း ျဖည့္စြက္ဆားစက္ (၁)စက္၊ သၾကားစက္႐ံု (၁)ရံု၊ တို႕ ႐ိွၾကပါတယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူ ဧရိယာအတြင္းမွာ အိမ္ေမြးၾကက္၊ ၀က္၊ ဘဲ၊ ဆိတ္၊ ေခြး လံုး၀ မ႐ိွ။ လယ္လုပ္ရန္အတြက္ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ဆင္တို႕သာ ႐ိွၾကၿပီး ဘုရား ေစတီနဲ႕ တန္ေဆာင္းတို႕မွာ ရန္ကုန္က ဘုရားရင္ျပင္နဲ႕ တန္ေဆာင္းေတြမွာလို အတြဲမ်ား အျမင္မေတာ္ သြားလာေနထိုင္ျခင္းမ႐ိွဘဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္တာနဲ႕ေတာင္ ေတြ႕တဲ့လူႀကီးက ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမၿပီး ျပန္လည္ရန္ျပဳရင္ ထိပ္တံုးခတ္ အျပစ္ေပးပါတယ္။ ယခင္သႀကၤန္တုန္းက ၿမိဳင္ႀကီးငူထဲ၀င္လာရာမွာ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႕ စြပ္က်ယ္သာသာ၀တ္ထားတဲ့ မိန္းမေတြနဲ႕ သ႐ုပ္ပ်က္လြန္းစြာ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ေယာက်္ားတို႕ကို ထိပ္တံုးခတ္အျပစ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီႏွစ္သႀကၤန္မွာ သ႐ုပ္ပ်က္တာ မေတြ႕ခ့ဲရပါဘူး ။
ၿမိဳင္ႀကီးငူကို စေရာက္တဲ့(၁၂)ရက္မွ (၁၅)ရက္ေန႕အထိ ညေနတိုင္း ဘရေသ့ေက်ာင္းရဲ႕ အေ႐ွ႕ဘက္ ေခ်ာက္ထဲက ေရတြင္းမွာ ေရခ်ိဳးပါတယ္။ ေရဟာၾကည္လင္သန္႕႐ွင္းၿပီး ေအးျမလွတယ္။ ေရတြင္းနဲ႕ ၃/၄လွမ္း ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ ေရခ်ိဳးဖို႕ အဂၤေတကိုင္ထားတာ (၄)ေတာင္ပတ္လည္ေလာက္ ႐ိွပါတယ္။ ေရခ်ိဳးဖို႕ ေလးေထာင့္သံပံုးထဲကို ေရျဖည့္တဲ့အခါ လွ်ံက်လာတဲ့ေရေတြဟာ အဂၤေတကြက္ေပၚမွာ အိုင္ငယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနတာကို ငွက္အမ်ိဳးအစားေပါင္းစံု၊ အကြက္အေသြးေပါင္းစံုနဲ႕ ႐ွဥ့္ငေပါေလးေတြက မေၾကာက္မ႐ြံ႕ အလုအယက္လာေသာက္ၾကပါတယ္။ ေတာၿခံဳေတြထဲမွာ တြန္ေနတဲ့ ေတာၾကက္ဖေတြရဲ႕ အသံကိုလည္း ၾကားရတယ္။ ေန႕လည္ေန႕ခင္း ပူေလာင္လြန္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆတ္မ(၃)ေကာင္ဟာ ဘရေသ့ေက်ာင္းေအာက္မွာ လာအိပ္ၾကတယ္။ ေဒါင္းဖိုတစ္ေကာင္ကလည္း ေက်ာင္းထဲကို ၀င္လာတတ္တယ္။ ေဒါင္းဖိုခြပ္လို႕ နဖူးကိုခြပ္မိရင္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ေတာင္ ဖင္ထိုင္လဲတယ္လို႕ ေျပာျပၾကတယ္။
(၁၆-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕နံနက္ ဦးေစာခ်စ္လြင္အိမ္မွာ နံနက္စာ စားၿပီး စာဖတ္ေနတုန္း ဆရာေတာ္ဟာ ကိုရင္နဲ႕ ဒုလႅဘရဟန္းအပါး တစ္ေထာင္ေက်ာ္နဲ႕အတူ ကားႀကီးေတြနဲ႕ေရာက္လာေၾကာင္း သတင္းရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မယ္ေတာ္ေက်ာင္းကို ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ မယ္ေတာ္ေဆာင္အေရာက္ စႀကၤ ံလမ္းေပၚမွာ စကားေျပာေနတဲ့ ဆရာေတာ္ကိုေတြ႕လို႕ ထီးကိုအသာခ်ၿပီး ႐ိုေသပ်ပ္၀ပ္စြာ ထိျခင္းငါးပါးနဲ႕ ဦးသံုးႀကိမ္ခ်ၿပီး တပည့္ေတာ္ဟာ မိမိ႐ွာေဖြရ႐ိွထားတဲ့ ေခၽြးနဲစာ ေငြ(၉၀၀၀၀)က်ပ္ကို ဆရာေတာ္လိုရာသံုးရန္ န၀ကမၼ ၀တၳဳေငြအျဖစ္ လာေရာက္လွဴဒါန္းရင္း ၿမိဳင္ႀကီးငူသက္သက္လြတ္နယ္ေျမကို ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြၿပံဳးၿပံဳး႐ႊင္႐ႊင္နဲ႕ပဲ လွဴဒါန္းသမွ်ကို လိုအပ္တဲ့ ေနရာမ်ားမွာ သံုးသြားမယ့္အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ဆရာေတာ္ရဲ႕ အဆုတ္တစ္ျခမ္းသာ အလုပ္လုပ္ေတာ့တယ္ ဆိုေပမယ့္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အသားအရည္စိုစိုေျပေျပနဲ႕ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး႐ိွလွပါတယ္။ ဆရာေတာ့္အေၾကာင္း ဖတ္႐ႈ႕ၾကားသိရလို႕ျဖစ္ေစ၊ ဘာသာတရားကို သက္၀င္ယံုၾကည္ၿပီး သဒၵါတရားေပါက္လို႕ျဖစ္ေစ ၿမိဳင္ႀကီးငူကို ေလ့လာရန္ႏွင့္ အလွဴေငြထည့္၀င္လိုသူ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္မ်ား ႐ိွပါက ေခၚယူလာလိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဆရာေတာ္က ခါးခါးသီးသီးျငင္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားအခ်ိဳ႕ ေရာက္လာဘူးေၾကာင္း၊ သူတို႕ဟာ လူ႕အခြင္ေရးနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ဘာမွ်လွဴဒါန္းကူညီျခင္း မ႐ိွေၾကာင္၊ ဆရာေတာ္အေနျဖင့္ မိမိတို႕ျပည္သူေတြကိုသာ အားကိုးေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို အထင္မႀကီး အားမကိုးေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အေျခအေနကလည္း မတည္ၿငိမ္ေသးေၾကာင္း၊ ေနာင္အရာရာ ေအးခ်မ္းသြားေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးေပါ့လို႕ မိန္႕ၾကားပါတယ္။ ဆရာေတာ္က စာေရး၊ စာဖတ္၀ါသနာပါေၾကာင္း ၊ စာေရးဆရာမ်ား ေရာက္လာရာတြင္ ေသာၾကာဦးေမာင္ကေလးနဲ႕ ဦးသာဂဒိုးတို႕ ႏွစ္ဦးကို ခင္မင္ေလးစားေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
အဲဒီညေနမွာေတာ့ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ကိုေအာင္ဆန္းျမ၊ ဦးနႏၵိယတို႕နဲ႕အတူ သံလြင္ျမစ္ထဲ ေရဆင္းကူးခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္က (၃)နာရီ ၊ ေနအလြန္ပူးျပင္းေသာ္လည္း သံလြင္ျမစ္ေရဟာ ေရခဲတမွ် ေအးလွပါတယ္ ။ (၁၇-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕မွာေတာ့ ၿမိဳင္ႀကီးငူ- ဖားအံ၊ ဖားအံ-က်ိဳက္ထို၊ က်ိဳက္ထို-ဘုရားႀကီး၊ ဘုရားႀကီး-ရန္ကုန္ အျမန္ယာဥ္ငယ္ အဆင့္ဆင့္စီးၿပီး ျပန္လည္ေရာက္႐ိွခဲ့ပါေတာ့တယ္ ခင္ဗ်ား ။ .........။
ဒီလိုနဲ႕ ဧၿပီလ(၁၁)ရက္ေန႕ တနဂၤေႏြေန႕(၃)နာရီေလာက္မွာ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုး၊ ထီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပးဂိတ္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကားေတြကို စံုစမ္းေတာ့ ပံုမွန္ ရန္ကုန္-ဖားအံကားခ (၁၅၀၀)က်ပ္ဟာ (၄၅၀၀)က်ပ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္၀ယ္ၿပီး ေစာင့္ေနရေတာ့ တာေပါ့ ။ လက္မွတ္မွာေရးထားတာက “ေအာင္စစ္သည္ခရီးသည္ပို႕ေဆာင္ေရး(အဆင့္ျမင့္အထူးအျမန္ယာဥ္)၊ ယာဥ္အမွတ္ ၄ခ/၄၆၃၈၊ ယာဥ္ထြက္ခ်ိန္(၆)နာရီတဲ့။ သို႕ေသာ္လည္းပဲေပါ့ေလ ...တကယ္တမ္းမွာေတာ့ (၇)နာရီ (၁၀)မိနစ္ေလာက္မွ စတင္လႈပ္႐ွားပါတယ္။ ဒါေတာင္ တကယ္မထြက္ေသးဘဲ အေ၀းေျပး၀င္းထဲမွာပဲ လွည့္ပတ္ေမာင္းၿပီး ကုန္ေတြတင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး (၇)နာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့ ၀င္းထဲက တကယ္ထြက္ပါၿပီ။ အေ၀းေျပး၀င္းနဲ႕ ေထာက္ႀကံ႕အၾကားကို ခေရပင္လမ္းခြဲအတိုင္း ထြက္လာရာမွာ အႀကိမ္(၂၀)ေလာက္ ရပ္တာေတြ၊ အဲဒီေနာက္္ တစ္လမ္းလံုး အႀကိမ္ႀကိမ္ရပ္ၿပီး လူေခၚတင္တာေတြ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ဒီကားဟာ အဆင့္ျမင့္အထူးအျမန္ယာဥ္ႀကီးလို႕ ေျပာေပမယ့္ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ပစၥည္းပစၥယ လက္ဆြဲအိတ္ေတြ တင္ဖို႕ေတာင္ စင္မပါပါဘူး။ ထုိင္ခံုမ်ားဟာလည္း မလႈပ္သာ မလူးသာ ေျခမဆန္႕သာေအာင္ က်ဥ္းၾကပ္ေနၿပီး ေနာက္ကို မွီလို႕ရေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ အတင္အခ်ခလုတ္လည္းမ႐ိွ၊ ထိုင္ခုံေအာက္ေျခမ်ားကို သစ္သားတံုးမ်ားနဲ႕ ျပဳျပင္ခုခံထားပါတယ္။ ယာဥ္ေနာက္ပိုင္း ေနရာသံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ကို ထုိင္ခံုေတြျဖဳတ္ၿပီး ကုန္ပစၥည္းမ်ားအျပည့္ တင္ထားပါတယ္။ ကားခ(၄၅၀၀)က်ပ္ယူထားေသာ္လည္း ေလေအးေပးစက္မ႐ိွ။ ကားဟာ လြတ္ေနေသးတဲ့ ထိုင္ခံုေတြအတြက္ အႀကိမ္ႀကိမ္လူတင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့ေဘးက ထုိင္ခံုကို ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာပါဘူး။ ေၾသာ္....ၿမိဳင္ႀကီးငူဆရာေတာ္ရဲ႕ တည္ေဆာက္ျပဳျပင္လုပ္ငန္းေတြမွာ မတ္လ တစ္လစာနဲ႕ ဧၿပီလပထမပတ္အတြင္း ႐ွာေဖြရ႐ိွထားတဲ့ ေဒၚလာေငြ (၁၁၀)က်ပ္ကို ေရာင္းလို႕ ရလာတဲ့ေငြ (၉၀၀၀၀)က်ပ္တိတိ လွဴလိုက္မဟဲ့ဆိုတဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ကူးေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္စာထိုင္ခံုကို တစ္ေယာက္ထဲေကြးအိပ္ရင္း ဇိမ္က်က်ပါသြားပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ပဲခူး၊ က်ိဳက္ထို၊ ဘီးလင္း၊ က်ိဳေကၠာ္စသည္တို႕ကို ေလယာဥ္ေမာင္းသလို ေမာင္းလာရာမွာ ဖားအံတံတားကို မနက္(၃)နာရီေလာက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ တံတားက မနက္(၅)နာရီမွဖြင့္လို႕ ဒီဘက္ထိပ္မွာပဲ ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္။ (၅)နာရီထိုးေတာ့ ယာဥ္တစ္စီးခ်င္း စစ္ေဆးေနတာမို႕ ဖားအံကို (၆)နာရီထိုးမွ ၀င္ပါတယ္။ ဖားအံကေန ၿမိဳင္ႀကီးငူကားနဲ႕ ဆက္ထြက္လာရာမွာ (၁၂-၄-၂၀၀၄)၊ မနက္(၇)နာရီ ၿမိဳင္ႀကီးငူကို ေရာက္႐ိွခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူ ဧရိယာအ၀င္ဂိတ္မွာ အိတ္မ်ား၊ အထုပ္အပိုးမ်ားကို အေသအခ်ာ ႐ွာေဖြ စစ္ေဆးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သားငါး၊ ငပိေျခာက္ စတာေတြကို သက္သက္လြတ္နယ္ေျမအတြင္း မယူေဆာင္လာရေအာင္ စစ္ေဆးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူဂိတ္အဆံုးမွာေတာ့ ယြန္းစလင္းအျမဳေတ ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ဖတ္ရတဲ့အတိုင္း ဒီေကဘီေအဥကၠဌ ဦးသာထူးေက်ာ္ရဲ႕အိမ္ကို ေမးျမန္းၿပီး သြားရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဥကၠဌႀကီးက ဖားအံဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကိုရင္ႀကီးသြား၀တ္ေနလို႕ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ ဥကၠဌႀကီးရဲ႕ ကုိယ္ေရးအရာ႐ိွ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္႐ိွသူ ေစာသိန္းေဇာ္နဲ႕ေတြ႕လို႕ အက်ိဳးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပေတာ့ အတြင္းေရးမွဴး ဦးလာဘထံေခၚသြားၿပီး သတင္းပို႕ တင္ေျပေပးပါတယ္။ ဦးလာဘရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ဥကၠဌႀကီးရဲ႕ ႐ံုးအုပ္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္႐ိွ ေစာခ်စ္လြင္နဲ႕ ဇနီးေနာ္သိန္းပြင့္တို႕အိမ္မွာ တည္းခိုရပါတယ္။ အဲဒီေန႕ (၁၂-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕မွာပဲ ဘရေသ့ေက်ာင္းကိုသြားၿပီၤး ဆရာေတာ္မ႐ိွတဲ့အတြက္ အလွဴေငြက်ပ္ (၉၀၀၀၀)က်ပ္ကို လက္ခံထားဖို႕ေလွ်ာက္ထားရာ မယ္ေတာ္ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး မယ္ေတာ္ထံမွာ အပ္ႏွံထားဖို႕ ေျပာပါတယ္။ ဘရေသ့ကို ေငြ(၅၀၀၀)က်ပ္လွဴဒါန္း ကန္ေတာ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ မယ္ေတာ္ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး မယ္ေတာ္ထံ အလွဳဴေငြ အပ္ႏွံခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘရေသ့ရဲ႕ လံုၿခံဳေရးအရာ႐ိွ ဗိုလ္မွဴးအဆင့္႐ိွ ေစာနႏၵိယက လိုက္ပို႕ေပးလို႕ သံလြင္ျမစ္ကမ္းနဖူးအထက္မွာ တည္ထားတဲ့ ေဘသဇၨမုနိေၾကးသြန္း ဘုရားႀကီးကို ဖူးခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီး တည္ထားရာမွာ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးအတြက္ ေၾကးပိႆာခ်ိန္ (၁၁၀၀)အသံုးျပဳခဲ့ရၿပီး မကိုဋ္ေတာ္အတြက္ ေ႐ႊခ်ိန္(၃၈)ပိႆာ အသံုးျပဳခဲ့ရပါတယ္။ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးနဲ႕တကြ စံေက်ာင္းေတာ္တည္ေဆာက္ရာမွာ (၄)ႏွစ္နဲ႕တစ္လ ၾကာခဲ့ၿပီး ေငြက်ပ္သိန္းေပါင္း (၇၀၀၀)ေက်ာ္ခန္႕ ကုန္က်ခဲ့တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
(၁၃-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕မွာေတာ့ ႐ံုးအုပ္ဦးေစာခ်စ္လြင္ရဲ႕ ေယာကၡထီး၊ အသက္(၇၀)ႏွစ္႐ိွ ဖထီးက လိုက္ပို႕လို႕ ေတာင္ကုန္းႀကီးရဲ႕ထိပ္မွာ တည္ထားတဲ့ ရပ္ေတာ္မူကၽြန္းကိုး ဘုရားႀကီးကို ဖူးေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီရပ္ေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားေတာ္ထုလုပ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္းလံုးႀကီးကို ရ႐ိွခဲ့ပံုကလည္း ထူးျခားလွပါတယ္။ ဒီကၽြန္းလံုးႀကီးဟာ သဲေသာင္ျပင္ရဲ႕ ေအာက္ေပ(၂၀)ေလာက္မွာ နစ္ျမဳပ္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္လို႕ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ား အပါအ၀င္ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဆရာေတာ္က ဒီေသာင္ျပင္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ကၽြန္းလံုးႀကီး႐ိွတယ္၊ တူးၾကဆိုလို႕ တူးေဖာ္ၾကရာမွာ လူေပါင္း(၅၀၀)ေက်ာ္နဲ႕ (၁၀)ရက္/ (၁၅)ရက္ခန္႕ တူးၾကရၿပီး ေပ(၂၀)ေလာက္အနက္မွာ ဒီကၽြန္းလံုႀကီးကို ရ႐ိွခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ေတာ္မူ ဆင္းတုေတာ္ထုလုပ္တဲ့ ပန္းပုဆရာႀကီး ဦးသိန္း၀င္းရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ အဖ်ားပိုင္းထိပ္၀ (၇)ေပက်ယ္ၿပီး၊ အ႐ွည္(၁၄)ေတာင္ခန္႕႐ိွေၾကာင္း၊ အရင္းပိုင္း သကၤန္းေတာ္ျဖန္႕ေနပံု ထုလုပ္ရာမွာ မူလသစ္လံုးႀကီးရဲ႕ အရင္းပိုင္းပံုစံက သကၤန္းျဖန္႕ေနပံုျဖစ္တဲ့အတြက္ အလိုက္သင့္ လြယ္ကူစြာထုလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း။ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ တေပါင္း/တကူးမွ စတင္ထုလုပ္ရာ ၀ါဆို/၀ါေခါင္တြင္ အၿပီးသတ္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ စံေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ၂၀၀၁ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့ေၾကာင္း သိရပါတယ္။
(၁၄-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕မွာေတာ့ လိုက္လံျပသမယ့္လူ မ႐ိွေတာ့ဘူး။ အားလံုးဟာ တာ၀န္အသီးသီးနဲ႕ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကပါတယ္။ မေန႕ကလိုက္ပို႕တဲ့ အသက္(၇၀)ေက်ာ္ ဖထီးကလည္း ပူျပင္းလွတဲ့ ေနဒဏ္ကို မခံႏိုင္႐ွာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ယြန္းစလင္းအျမဳေတေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ သံလြင္ျမစ္ တစ္ေၾကာမွာ ဆရာေတာ္တည္ထားတဲ့ ေစတီပုထိုးမ်ားကို ဖူးခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႕ တစ္ေယာက္ထဲပဲ ၿမိဳင္ႀကီးငူ စက္ေလွဆိပ္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ သဇင္ၿမိဳင္ရပ္ကြက္မွာေနတဲ့ စက္ေလွသမား ေမာင္ပူဇြန္(ေခၚ)ေမာင္နီေရးနဲ႕ ေစ်းညိႇၿပီး ေငြတစ္ေသာင္းနဲ႕ စက္ေလွငွားလို႕ သံလြင္ျမစ္ကို ဆက္တက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူ ေလွဆိပ္က နံနက္(၇)နာရီ (၁၅)မိနစ္ေလာက္ေပါ့။ ပထမဆံုး ညာဘက္ကမ္းေျခမွာ မာလာယုဘုရား၊ ကရင္လို ေနာ္ေပါႏူ၊ ဘယ္ဘက္ကမ္းမွာေတာ့ စႏၵပါလ၊ ကရင္လို သင္လိုလ။ အဲဒီေနာက္ ကန္ညီေနာင္စခန္းဘုရား။ ေ႐ွ႕ဆက္လာေတာ့ ကေမာ့လဲ့ေတာင္၊ ေပါ့ေတာ့ေတာင္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္ကုန္းႀကီးတစ္ခုဟာ သံလြင္ျမစ္ဘယ္ဘက္ကမ္းကေန ဆင္းလာၿပီး ျမစ္ထဲ ေရဆင္းေသာက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေျမြႀကီးတစ္ေကာင္လို ေခါင္းေထာင္ၿပီး အဆံုးသတ္ထားပါတယ္။ ေမာင္ပူဇြန္ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ ေျမြႀကီးဟာ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးမယ့္ဆဲဆဲ ညာဘက္ကမ္း ေခြးျခေသ့ၤေတာင့္လို႕ေခၚတဲ့ေနရာက ေခြးေဟာင္လို႕ ဆက္မကူးေတာ့ဘဲ ရပ္သြားခဲ့တာတဲ့။ ေက်ာက္ေျမြကို ျဖတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ မေ႐ွး မေႏွာင္းမွာပဲ ညာဘက္ကမ္း ေခြးျခေသၤ့ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ သီလသိဒိၶဘုရားကို ဖူးေတြ႕ရပါတယ္။ ေခြးျခေသၤ့ေတာင္ကုန္းဟာ သိပ္မျမင့္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီေတာင္ကုန္းနဲ႕ တစ္ဆက္တည္းေတာင္ေၾကာကေတာ့ အေတာ္ျမင့္ပါတယ္။ ေတာင္ေၾကာနဲ႕ သံလြင္ျမစ္အၾကားမွာ႐ိွတဲ့ ေခြးျခေသၤ့ေတာင္ကုန္းဟာ လူေတြတမင္တကာ ဖန္တီး တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သဘာ၀ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားကို အစီအရီထပ္ၿပီး အဂၤေတ ကိုင္ထားသလိုမ်ိဳး ပန္းရံသမားမ်ား လက္စြမ္းျပထားသည့္အလား ထူးျခားစြာ ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ရင္းပိုင္းေခ်ာင္း၀ဘုရား။ အဲဒီေနာက္ ေအာင္မဂၤလာသုခေစတီ၊ ေနာက္ စႀကၤာေတာင္ဘုရား စသျဖင့္ ဆရာေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲႀကိဳးပမ္းတည္ထားခဲ့တဲ့ ဘုရားေစတီေတြကို ထံုးေဖြးေဖြးနဲ႕ သပၸာယ္စြာ ဖူးေတြ႕ခဲပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး ဆန္တက္လာရာမွာ ဘယ္ဘက္ကမ္းမွာ႐ိွတဲ့ မဲဆိပ္႐ြာကိုေရာက္ေတာ့ ေရငတ္တာနဲ႕ ကမ္းေပၚတက္ၿပီး ေဖ်ာ္ရည္ဘူး၀ယ္ရင္း ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾကပါတယ္။ ႐ြာက အေတာ္ႀကီးၿပီး ကိုယ္ထူကို္ယ္ထ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းနဲ႕ ေဘာလံုးကြင္းတစ္ကြင္း႐ိွေသာ္လည္း ဆရာ/ဆရာမမ်ား မ႐ိွလို႕ အခက္ေတြ႕ေနၾကရ႐ွာတယ္။ မဲဆိပ္႐ြာကထြက္လာေတာ့ ေတာင္ၾကား။ အဲဒီေနာက္ ဆိတ္၀ဲ၊ အဲဒီေနာက္ မသာတံခါး၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားေက်ာက္၊ အဲဒါၿပီးေတာ့ ေတာင္နီဘုရား စသျဖင့္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ဆန္တက္လာခဲ့ၾကတယ္။ မသာတံခါးဆိုတာကေတာ့ ကမ္းႏွစ္ဘက္ ၀ဲယာကေန ျမစ္လယ္နားအထိ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးႏွစ္ခု ျဖစ္ေပၚတည္႐ိွေနတာပဲေပါ့။ မိုးတြင္း ေရႀကီးၿပီး ေရစီးၾကမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ အႏၱရာယ္ႀကီးလွတဲ့အတြက္ မသာတံခါးလို႕ေခၚတာပါ။ ေတာင္နီဘုရားဆိုတာကလည္း ဘုရားတည္ထားတဲ့ ဧရာမ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာစာမွာ ျမက္ေတြေပါက္ေနၿပီးေတာ့ အဲဒီျမက္ေတြ ေျခာက္သြားၿပီး ျမက္သီးဆံေတြကလည္း နီညိဳေရာင္ျဖစ္ေနတာ့ ေတာင္နီႀကီးတစ္လံုးလို ျဖစ္ေနလို႕ပါ။ တကယ္တမ္း ျမက္ေတြေအာက္က ေက်ာက္ေဆာင္၊ ေက်ာက္တံုးႀကီးဟာ မည္းမည္ႀကီးမို႕ ေတာင္မည္းဘုရားလို႕ေတာင္ ေခၚသင့္ပါတယ္။
အဲဒီကဆန္တက္လာေတာ့ အိမ္ငါးလံုးသာ႐ိွတဲ့ ေစာသီထ၊ ေနာက္အိမ္ေျခ(၂၀)႐ိွတဲ့ ေဘာသေရာ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ အိမ္ေျခ(၂၀)႐ိွတဲ့ တမူဖိုးမွာ လမ္းဆံုးခဲ့တယ္။ တမူဖိုးက ဆက္တက္မယ္ဆိုရင္ ဟပ္ႀကီးဆိုတဲ့ ေနရာကိုေရာက္မယ္တဲ့။ ဟပ္ႀကီးဆိုတာက သံလြင္ျမစ္ဟာ သမ႐ိုးက်စီးလာေနရာက ေခ်ာက္ႀကီးျဖစ္သြားၿပီး ေရတံခြန္ႀကီးလို ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာေပါ့။ ေႏြရာသီ ေရနည္းတဲ့အခ်ိန္ ေခ်ာက္ဟာ ပိုနက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တမူဖိုးနဲ႕ ဟပ္ႀကီးအၾကား ေရစီးအလြန္ၾကမ္းၿပီး ၀ဲကေတာ့ႀကီးေတြ႐ိွလို႕ ဆက္မသြားခ်င္ဘူးလို႕ စက္ေလွသမားက ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အႏၱရာယ္႐ိွတဲ့ေနရာအထိ မသြားပါဘူး။ အဲဒီ စုပ္၀ဲႀကီးေတြနဲ႕ ဟပ္ႀကီးဆိုတာကို ျမင္ရ႐ံုေလးပဲ လိုက္ျပပါဆိုတာေတာင္ ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႕မရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ (၁၁)နာရီ ခြဲၿပီးလို႕ ေန႕လည္(၁၂)ထိုးခါနီး ထမင္းဆာဆာနဲ႕ တမူဖိုး႐ြာမွာ ထမင္းခ်က္ခိုင္းၿပီး စာၾကမယ္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႕ ကမ္းပါးေပၚတက္ၾကပါတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ပိႏဲၷေစ့ကို ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႕၊ င႐ုတ္သီး စတာေတြနဲ႕ ေထာင္းၿပီး ေရလံုျပဳတ္ခ်က္၊ တို႕စရာအ႐ြက္က ခံတက္ခ်ဥ္႐ြက္၊ ထမင္းက ဆန္ၾကမ္း၊ ဆာဆာနဲ႕ ႏွက္လိုက္ၾကတာ နတ္သုဒၵါနဲ႕ မလဲႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတာပဲ။ ထမင္းေကၽြးတဲ့အိမ္႐ွင္က မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ပါးသိုင္းေမႊးနဲ႕ ဗလေကာင္းေကာင္း လူေခ်ာလူခန္႕ပါ။ စကားေျပာစက္နဲ႕ ကရင္လိုေျပာတာ ဘာေျပာမွန္း မသိရေပမယ့္ ဒီေကဘီေအက ျဖစ္မယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အလကားစားရတာ အားနာလို႕ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ခ်က္ခိုင္းရေအာင္ဆိုေတာ့ ေမာင္ပူဇြန္က ဧည့္သည္ကိုေကၽြးရင္ ပိုက္ဆံမယူရဘူးလို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြကို နည္းနည္းပါးပါး မုန္႕ဖိုးေပးရေအာင္ဆိုေတာ့ အိမ္႐ွင္ရဲ႕ ေျမးေလးတစ္ေယာက္ကို ေမာင္ပူဇြန္က (၁၀၀)က်ပ္ေပးၿပီး ေနာက္ေျမးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က (၅၀၀)က်ပ္တန္တစ္႐ြက္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေန႕လည္(၁)နာရီခြဲေလာက္မွာ မယ္ေတာ္ေစာ႐ြာကိုသြားၿပီး ကိုရင္၀တ္ေနၾကတဲ့ အိမ္႐ွင္ရဲ႕သား(၃)ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာ လာပါေတာ့တယ္။ အျပန္ခရီးကေတာ့ ေရစုန္ဆိုေတာ့ ျမန္ပါတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ေရးျပစရာမ႐ိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတာ တစ္ခုေတာ့ ေတြးမိတယ္။ တမူဖိုးကေန ေလွႀကံဳလိုက္စီးတဲ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေအာင္ပူဇြန္ရယ္ ေလွ႐ိွရာကို လာရာမွာ ေျခေထာက္သဲထဲျမဳပ္သြားတဲ့အခါ အသားနဲ႕ထိမိတဲ့ သဲရဲ႕အပူဟာ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ေလွႀကံဳစီးဖို႕လိုက္လာတဲ့ အဖိုးႀကီးရဲ႕သားျဖစ္သူဟာ ဖိနပ္မပါ႐ွာဘူး။ သူဟာ သဲျပင္ေပၚမွာ ခုန္ဆြခုန္ဆြေျပးသြားၿပီး သဲျပင္ေပၚမွေပါက္ေနတဲ့ ၿခံဳႏြယ္ပင္ေတြေပၚ ခုန္တက္လိုက္၊ အပင္ငယ္ေတြေပၚ နားလိုက္နဲ႕ သဲျပင္ႀကီးေပၚျဖတ္ေျပးေနခဲ့တယ္။ ကမ္းမွာဆိုက္ထားတဲ့ စက္တပ္ေလွငယ္ဟာ ပူလြန္းလို႕ ေလွ၀မ္းစက္ေၾကာင္းေတြ အက္ကြဲၿပီး ေရေတြတင္ေနလို႕ ေရေတြခပ္ထုတ္ၿပီး ျပန္ဖာေနခဲ့ရတယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူက လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ စကားအရ ဘယ္ေတာ့မွ ဖိနပ္မစီးတဲ့ဆရာေတာ္ဟာ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေလာင္ေနတဲ့ ေသာင္ျပင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေလွ်ာက္လွမ္းၿပီး သြားေလ့႐ိွတယ္။ သစ္ငုတ္ေတြ၊ ဆူးေတြ၊ ေက်ာက္ခဲခၽြန္ေတြ႐ိွတဲ့ ေတာေတာင္ထဲမွာလည္း ဖိနပ္မပါဘဲ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ထိခိုက္အႏၱရာယ္ မႀကံဳဘူးလို႕ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု သတိထားမိတာက သံလြင္ျမစ္ကမ္းေလး ၀ဲယာမွာ ေတာင္ယာေတြလုပ္ထားလို႕ ေတာင္ကတံုးေတြျဖစ္ေနတာပါပဲ။ မီးေတြ႐ိႈ႕ထားတဲ့ ေလာင္ေနဆဲ ေတာမီးေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူေဒသမွာ ေလွကားထစ္ေတာင္ယာစံနစ္ကို က်င့္သံုးႏိုင္ရင္ ေကာင္းလိမ့္မယ္လို႕ ေတြးျမင္မိပါတယ္။
ၿမိဳင္ႀကီးငူကို ေရာက္ခါနီး သံလြင္ျမစ္ရဲ႕အလယ္မွာ သဲေသာင္ျပင္ႀကီးဟာ ကၽြန္းႀကီးတစ္ကၽြန္းလို ျဖစ္ေနၿပီး ႐ြာေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ စိုက္ခင္းေတြနဲ႕ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ သဲေသာင္ကၽြန္းႀကီးရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္း သံလြင္ျမစ္ထဲကို စက္ေလွနဲ႕၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ေသာင္ကၽြန္းကိုေက်ာ္ျဖတ္အၿပီး သံလြင္ျမစ္ထဲကို စီး၀င္ေနတဲ့ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္းထဲကို ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ယြန္းစလင္းေခ်ာင္းအ၀င္ ညာဘက္ကမ္းမွာ ေကာ့ကရက္ ေက်း႐ြာ႐ိွပါတယ္။ ဆက္ၿပီး ဆန္တက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကမ္းပါးေပၚမွာ ဆရာေတာ္တည္ထားတဲ့ ထီးေလးသာယာ ဘုရားကို ဖူးေတြ႕ရပါတယ္။ တပါင္း လဆုတ္(၇)ရက္မွာ က်င္းပတဲ့ ဘုရားပြဲမွာ မိုးဒီနဲ႕ ေမာ့စ္တို႕ လာေရာက္ကျပတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ အဲဒီဘုရားကို ကမ္းေပၚတက္ဖူးၿပီးေနာက္ ညေန(၆)နာရီထိုးေတာ့မွာမို႕ ေခ်ာင္းကို ဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ ၿမိဳင္ႀကီးငူကို ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
(၁၅-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕ နံနက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဘယ္မွမသြားပဲ ၿမိဳင္ႀကီးငူဆရာေတာ္ရဲ႕ ခရီးစဥ္မ်ားအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ တံလွ်ပ္ေလႏွင့္ခရီးစဥ္မ်ားစာအုပ္ကို ဖတ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့ပါတယ္။ ေန႕လည္ဘက္မွာ အလြန္ပူတဲ့အတြက္ ေလရၿပီး ေအးျမတဲ့ဘရေသ့ေက်ာင္းေအာက္မွာ သြားအိပ္ရင္း ဘရေသ့ရဲ႕ ၀ယ်ာ၀စၥအနီးကပ္ ေဆာင္႐ြက္ေပးေနတဲ့ ဖားအံၿမိဳ႕က ကိုေအာင္ဆန္းျမ၊ အနီးကပ္ လံုၿခံဳေရးမွဴး ဦးနႏၵိယနဲ႕ ဦးစိန္ေဖတို႕နဲ႕ စကားစျမည္ေျပာၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ တစ္ေနရာတည္းမွာ အတည္တက် ေနေလ့မ႐ိွပဲ ဘုရားေတြလိုက္တည္၊ ပဥၨင္းခံပြဲေတြမွာ ပဥၨင္းခံေပး၊ ကိုရင္ေတြ ဒုလႅဘရဟန္းေတြကို ဘုရားဖူးေခၚသြားနဲ႕ အလုပ္႐ႈပ္ေနေၾကာင္း၊ အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာ တရားက်င့္ဂူအတြင္းမွာ တရားထိုင္ျခင္းနဲ႕ တစ္ခါတစ္ရံ မယ္ေတာ္ကို လာေတြ႕ေလ့႐ိွေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ ဖားအံမွ လိႈင္းဘြဲ႕ၿမိဳနယ္ ထိဖိုခလံု႐ြာအထိ ကတၱရာလမ္း(၁၀)မို္င္သာ ႐ိွခဲ့ရာက ဘားအံ-ၿမိဳင္ႀကီးငူကားလမ္း (၄၅)မိုင္ ေဖာက္လုပ္ၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။ တံတားအႀကီးအေသးေပါင္း (၁၀၀)ေက်ာ္ ႐ိွပါတယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူရဲ႕ စိန္ပန္းၿမိဳင္ရပ္ကြက္မွာ ေရေလွာင္တမံတစ္ခု၊ ၿမိဳင္ႀကီးငူ ဧရိယာထဲမွာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္႐ံု (၁)႐ံု၊ အထက္တန္းေက်ာင္း (၁)ေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္း(၁)ေက်ာင္း၊ မူလတန္းေက်ာင္း (၁၀)ေက်ာင္း၊ မူႀကိဳေက်ာင္း (၁)ေက်ာင္း၊ တုိင္းရင္ေဆးခန္း (၁)ခု၊ ျပည္သူ႕ေဆး႐ံု (၁)႐ံု၊ ဒီေကဘီေအ စစ္ေဆး႐ံု (၁)႐ံု၊ အိုင္အိုဒင္း ျဖည့္စြက္ဆားစက္ (၁)စက္၊ သၾကားစက္႐ံု (၁)ရံု၊ တို႕ ႐ိွၾကပါတယ္။ ၿမိဳင္ႀကီးငူ ဧရိယာအတြင္းမွာ အိမ္ေမြးၾကက္၊ ၀က္၊ ဘဲ၊ ဆိတ္၊ ေခြး လံုး၀ မ႐ိွ။ လယ္လုပ္ရန္အတြက္ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ဆင္တို႕သာ ႐ိွၾကၿပီး ဘုရား ေစတီနဲ႕ တန္ေဆာင္းတို႕မွာ ရန္ကုန္က ဘုရားရင္ျပင္နဲ႕ တန္ေဆာင္းေတြမွာလို အတြဲမ်ား အျမင္မေတာ္ သြားလာေနထိုင္ျခင္းမ႐ိွဘဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္တာနဲ႕ေတာင္ ေတြ႕တဲ့လူႀကီးက ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမၿပီး ျပန္လည္ရန္ျပဳရင္ ထိပ္တံုးခတ္ အျပစ္ေပးပါတယ္။ ယခင္သႀကၤန္တုန္းက ၿမိဳင္ႀကီးငူထဲ၀င္လာရာမွာ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႕ စြပ္က်ယ္သာသာ၀တ္ထားတဲ့ မိန္းမေတြနဲ႕ သ႐ုပ္ပ်က္လြန္းစြာ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ေယာက်္ားတို႕ကို ထိပ္တံုးခတ္အျပစ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီႏွစ္သႀကၤန္မွာ သ႐ုပ္ပ်က္တာ မေတြ႕ခ့ဲရပါဘူး ။
ၿမိဳင္ႀကီးငူကို စေရာက္တဲ့(၁၂)ရက္မွ (၁၅)ရက္ေန႕အထိ ညေနတိုင္း ဘရေသ့ေက်ာင္းရဲ႕ အေ႐ွ႕ဘက္ ေခ်ာက္ထဲက ေရတြင္းမွာ ေရခ်ိဳးပါတယ္။ ေရဟာၾကည္လင္သန္႕႐ွင္းၿပီး ေအးျမလွတယ္။ ေရတြင္းနဲ႕ ၃/၄လွမ္း ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ ေရခ်ိဳးဖို႕ အဂၤေတကိုင္ထားတာ (၄)ေတာင္ပတ္လည္ေလာက္ ႐ိွပါတယ္။ ေရခ်ိဳးဖို႕ ေလးေထာင့္သံပံုးထဲကို ေရျဖည့္တဲ့အခါ လွ်ံက်လာတဲ့ေရေတြဟာ အဂၤေတကြက္ေပၚမွာ အိုင္ငယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနတာကို ငွက္အမ်ိဳးအစားေပါင္းစံု၊ အကြက္အေသြးေပါင္းစံုနဲ႕ ႐ွဥ့္ငေပါေလးေတြက မေၾကာက္မ႐ြံ႕ အလုအယက္လာေသာက္ၾကပါတယ္။ ေတာၿခံဳေတြထဲမွာ တြန္ေနတဲ့ ေတာၾကက္ဖေတြရဲ႕ အသံကိုလည္း ၾကားရတယ္။ ေန႕လည္ေန႕ခင္း ပူေလာင္လြန္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆတ္မ(၃)ေကာင္ဟာ ဘရေသ့ေက်ာင္းေအာက္မွာ လာအိပ္ၾကတယ္။ ေဒါင္းဖိုတစ္ေကာင္ကလည္း ေက်ာင္းထဲကို ၀င္လာတတ္တယ္။ ေဒါင္းဖိုခြပ္လို႕ နဖူးကိုခြပ္မိရင္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ေတာင္ ဖင္ထိုင္လဲတယ္လို႕ ေျပာျပၾကတယ္။
(၁၆-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕နံနက္ ဦးေစာခ်စ္လြင္အိမ္မွာ နံနက္စာ စားၿပီး စာဖတ္ေနတုန္း ဆရာေတာ္ဟာ ကိုရင္နဲ႕ ဒုလႅဘရဟန္းအပါး တစ္ေထာင္ေက်ာ္နဲ႕အတူ ကားႀကီးေတြနဲ႕ေရာက္လာေၾကာင္း သတင္းရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မယ္ေတာ္ေက်ာင္းကို ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။ မယ္ေတာ္ေဆာင္အေရာက္ စႀကၤ ံလမ္းေပၚမွာ စကားေျပာေနတဲ့ ဆရာေတာ္ကိုေတြ႕လို႕ ထီးကိုအသာခ်ၿပီး ႐ိုေသပ်ပ္၀ပ္စြာ ထိျခင္းငါးပါးနဲ႕ ဦးသံုးႀကိမ္ခ်ၿပီး တပည့္ေတာ္ဟာ မိမိ႐ွာေဖြရ႐ိွထားတဲ့ ေခၽြးနဲစာ ေငြ(၉၀၀၀၀)က်ပ္ကို ဆရာေတာ္လိုရာသံုးရန္ န၀ကမၼ ၀တၳဳေငြအျဖစ္ လာေရာက္လွဴဒါန္းရင္း ၿမိဳင္ႀကီးငူသက္သက္လြတ္နယ္ေျမကို ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြၿပံဳးၿပံဳး႐ႊင္႐ႊင္နဲ႕ပဲ လွဴဒါန္းသမွ်ကို လိုအပ္တဲ့ ေနရာမ်ားမွာ သံုးသြားမယ့္အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ဆရာေတာ္ရဲ႕ အဆုတ္တစ္ျခမ္းသာ အလုပ္လုပ္ေတာ့တယ္ ဆိုေပမယ့္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အသားအရည္စိုစိုေျပေျပနဲ႕ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး႐ိွလွပါတယ္။ ဆရာေတာ့္အေၾကာင္း ဖတ္႐ႈ႕ၾကားသိရလို႕ျဖစ္ေစ၊ ဘာသာတရားကို သက္၀င္ယံုၾကည္ၿပီး သဒၵါတရားေပါက္လို႕ျဖစ္ေစ ၿမိဳင္ႀကီးငူကို ေလ့လာရန္ႏွင့္ အလွဴေငြထည့္၀င္လိုသူ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္မ်ား ႐ိွပါက ေခၚယူလာလိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဆရာေတာ္က ခါးခါးသီးသီးျငင္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားအခ်ိဳ႕ ေရာက္လာဘူးေၾကာင္း၊ သူတို႕ဟာ လူ႕အခြင္ေရးနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ဘာမွ်လွဴဒါန္းကူညီျခင္း မ႐ိွေၾကာင္၊ ဆရာေတာ္အေနျဖင့္ မိမိတို႕ျပည္သူေတြကိုသာ အားကိုးေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို အထင္မႀကီး အားမကိုးေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အေျခအေနကလည္း မတည္ၿငိမ္ေသးေၾကာင္း၊ ေနာင္အရာရာ ေအးခ်မ္းသြားေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးေပါ့လို႕ မိန္႕ၾကားပါတယ္။ ဆရာေတာ္က စာေရး၊ စာဖတ္၀ါသနာပါေၾကာင္း ၊ စာေရးဆရာမ်ား ေရာက္လာရာတြင္ ေသာၾကာဦးေမာင္ကေလးနဲ႕ ဦးသာဂဒိုးတို႕ ႏွစ္ဦးကို ခင္မင္ေလးစားေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
အဲဒီညေနမွာေတာ့ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ကိုေအာင္ဆန္းျမ၊ ဦးနႏၵိယတို႕နဲ႕အတူ သံလြင္ျမစ္ထဲ ေရဆင္းကူးခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္က (၃)နာရီ ၊ ေနအလြန္ပူးျပင္းေသာ္လည္း သံလြင္ျမစ္ေရဟာ ေရခဲတမွ် ေအးလွပါတယ္ ။ (၁၇-၄-၂၀၀၄)ရက္ေန႕မွာေတာ့ ၿမိဳင္ႀကီးငူ- ဖားအံ၊ ဖားအံ-က်ိဳက္ထို၊ က်ိဳက္ထို-ဘုရားႀကီး၊ ဘုရားႀကီး-ရန္ကုန္ အျမန္ယာဥ္ငယ္ အဆင့္ဆင့္စီးၿပီး ျပန္လည္ေရာက္႐ိွခဲ့ပါေတာ့တယ္ ခင္ဗ်ား ။ .........။
လင္းဦး ( စိတ္ပညာ )
No comments:
Post a Comment