တင့္တယ္ေသာ သာယာေသာ “႐ွီေကြတ”

ကဲေရာ့..... ဤသည္ကား အခ်ိဳ “ ဟာ ဆရာေက်ာင္းကလည္း ဘာတံုးဗ်ာ”၊

ေဟ့ေကာင္ေရ .... အခုျပည္သြားမွာဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေက်ာ္တုန္းကလည္း မဟာသမၻ၀နဲ႕ စူဠသမၻ၀ကို မယ္ေတာ္မိဖုရားႀကီးက ရာဇ၀င္ထဲမွာ “စၿမိန္စာတို႕ကို ဤသည္ကား အခ်ဥ္၊ ဤသည္ကားအခ်ိဳဟု အမွတ္ေပး၍ အေသအခ်ာထားသိုၿပီးမွ သားေတာ္ႏွစ္ေယာက္တို႕ကို မစက္မရက္ ငိုယိုဖက္ရမ္း၍ ေဖာင္ႏွင့္ ဧရာ၀တီျမစ္တြင္ ေမွ်ာလိုက္၏” လို႕ ဆိုတာကိုးကြ။ လွမ္းေပးေနတဲ့ ဆီးထုပ္ေတြကိုယူရင္း ညီေမာ္က “ ဟာ စိတ္ေနာက္တယ္ဗ်ာ” လို႕ ၿငီးတြားရင္း ကားကို ေမာင္းထြက္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးက လယ္ကြင္းေတြရဲ႕ အစပ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။ လမ္းေကာင္တဲ့ ျပည္လမ္းေပၚမွာ ကားက ရိပ္ရိပ္ေျပးေနတယ္။ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းေတြရဲ႕ အစပ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။ လယ္ကြင္းစိမ္းေတြရဲ႕ အနားသတ္မွာ ႐ြာအုပ္အုပ္ေလးေတြက ျမင္ေနက် ပန္းခ်ီကားေလးေတြ တစ္ခ်ပ္ၿပီးတစ္ခ်ပ္ ေျပာင္းသြားသလို တစ္႐ြာၿပီးတစ္႐ြာ က်န္ခဲ့တယ္။ မ်ဥ္းၿပိဳင္သစ္ပင္ေတြ ကလည္း ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ က်န္ခဲ့တယ္ ။

မဟာသမၻ၀တို႕ ေဖာင္ေမွ်ာခဲ့တဲ့ခရီးကေရာ ဒီလိုပဲ ကမ္းနာက သစ္ပင္ေတြ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ က်န္ခဲ့မွာပဲလား ၊ ရာဇ၀င္ဆရာ စစ္ကိုင္းေက်ာ္မွပဲ ျမင္ရေတာ့မွာေပါ့ ။ ဆရာေက်ာင္းအိမ္မွာ လာေနတဲ့ စစ္ကိုင္းက ကားပြဲစား ဦးညြန္႕လိႈင္ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဘီလူးမညီေနာင္ ဇာတ္လမ္းလို႕ ညီေမာ္က လွည့္ေမးတယ္။ “ေအး ဟုတ္တယ္”
“မင္းတို႕ စစ္ကိုင္း ဘယ္ကစျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ မ်က္စိမျမင္တဲ့ မဟာသမၻ၀တို႕ ေဖာင္ေပၚကို ဘီလူးမညီေနာင္ တက္ေတာ့ ” ဆိုတာနဲ႕ “ေတာ္ေတာ့ ...မင္းဟာက ဘီလူးမ ညီေနာင္ရယ္လို႕ မ႐ိွပါဘူးကြာ” ဆိုတာနဲ႕ သူ႕ခမ်ာ စစ္ပင္ႀကီးေတာင္ မကိုင္းလိုက္ရပါဘူး။ “ ဒီေခတ္က ညြန္႕ဦးလိႈင္သာ႐ိွရင္ မင္းသားေတြဆီက ပြဲခေတာင္းဦးမွာဟ၊ ေကာဥၥျပင္ေရာက္ေတာ့ ဘူးသီးေျခာက္နဲ႕ ေရခပ္ေနတဲ့ ရေသ့တူမ ေဗဒါရီကိုေတြ႕တာနဲ႕ ေပးစားေရာ ၊ အဲ့ဒီက ေမြးတဲ့ ကေလးက ဒြတၱေဘာင္ျဖစ္တာပဲ၊ မင္းတို႕လည္း ျပည္ေရာက္ရင္ ျမစ္ဆိပ္သြားၿပီး ဘူးသီးေျခာက္နဲ႕ ေရခပ္တဲ့ ေကာင္မေလး သြား႐ွာေပါ့ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဘး၀ဲယာကိုၾကည့္ရင္း လုိက္ပါ လာခဲ့ေတာ့တယ္။

မိုးညိဳ သို႕ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ညီးေမာ္က လွမ္းဖတ္တယ္။ “ဆရာေက်ာင္း အဲ့ဒီမိုးညိဳေပါ့ ”။ ဘာလဲဟ ..ကဲကဲ လုပ္ပါဦး၊ မင္းကလည္း သမိုင္းထဲက မိုးညိဳကို ဆြဲသြင္းေတာ့မယ္ေပါ့။ ညီေမာင္က သြားၿဖဲရင္း ဆက္ေျပာတယ္။ “ဟယ္လို....မိုးညိဳ ရဲစခန္းကပါလားခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္သမီးစိုးစိုးကို သိန္းတန္ဆိုတဲ့ေကာင္ ခိုးသြားလို႕ပါ”။ “ကိုသိန္းတန္ ကိုသိန္းတန္ စိုး သေဘၤာေပၚတက္ခဲ့မယ္”ဆိုတဲ့ စိုးမိုးေမတၱာထဲက မိုးညိဳေလ။ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ အားလံုး၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ကၽြန္ေတာ္က “ကဲ...ေတာ္ပါၿပီ၊ မင္းဇာတ္လည္းေကာင္းပါတယ္။ မဟာသမၻ၀ဇာတ္နဲ႕ ေပါင္းလိုက္ရင္ေတာ့ အို ကိုသမၻ၀......ကိုသမၻ၀ ....စႏၵမုခိ ေဖာင္ေပၚတက္ခဲ့မယ္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္။ စိုးသေဘၤာေပၚ တက္ခဲ့မယ္ဆိုေတာ့ မတက္နဲ႕ မတက္နဲ႕ ကိုသိန္းတန္ေတာင္မွ ၀ရမ္းနဲ႕ စီးလာတာတဲ့” ၊ ရယ္သံေတြက ကားရဲ႕ေနာက္မွာ ပ်ံ႕လြင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ျပန္တယ္။

ၿမိဳ႕ေတြစိပ္လာလို႕ ႐ႈပ္ေနတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္ရင္း ညီေမာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟြန္းကို တတီတီ တီးေနတယ္။ စိုးႏိုင္က အိပ္ေနၿပီ ။ ကိုယ့္အာ႐ံုေတြ ကိုယ္ပုိင္သြားၾကၿပီမို႕ ႐ႈပ္ေနတဲ့လမ္းေဘးက လူေတြကို ေက်ာ္ၿပီး လယ္ကြင္းေတြဘက္ကို ေငးေနမိတယ္။ အာ႐ံုထဲမွာေတာ့ အစ္ကို ပန္းပုဆရာတစ္ေယာက္ ေျပာေျပာေနတဲ့ “႐ွီေကြတ” “႐ွီေကြတ”လို႕ ေမးေတာ့ သေရေခတၱရာကို ေျပာတာတဲ့၊ အရင္တုန္းက ပ်ဴလိုေနမွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျပည္မွာေမြးတဲ့ ျပည္သားတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာ။ အခုေတာ့ ေမြးရပ္ကို ခရီးသြားတစ္ေယာက္ဧည့္သည္အေနနဲ႕ သြားေနရတယ္။ ေဒါက္တာသန္းထြန္း စာအုပ္မွာေတာ့ ၿဂ့ီေကၼၾတလို႕ ေရးတယ္။ “ခရစ္ ၈၀၁ ခုႏွစ္မွာ တ႐ုတ္ ဧကရာဇ္ဆီကို ပ်ဴတီး၀ိုင္း ေစလႊတ္ဖူးတယ္။ ပ်ဴေတြ သီဆိုတီးမႈတ္ပံု အရမ္းေကာင္းလို႕ တ႐ုတ္ေတြက ခ်ီးမြမ္းတယ္။

ပ်ဴၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕နာမည္ ၿဂီ့ေကၼၾတကို ျမန္မာေတြက ပီသေအာင္ မေခၚႏိုင္လို႕ သေရေခတၱရာလို႕ ေခၚေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ နန္ေက်ာင္လူမ်ိဳးေတြက သေရေခတၱရာၿမိဳ႕ကို ခရစ္ႏွစ္ ၈၃၂ မွာ ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ ၉ ရာစုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အၿပီးတုိင္ ဖ်က္ဆီးတာ ခံခဲ့ရတယ္။ ခုလို ပ်က္စီးသြားတဲ့ ပ်ဴဟာ ျပန္ၿပီၤး မထူေထာင္ႏိုင္ေတာ့လို႕ တျဖည္းျဖည္း ျမန္မာနဲ႕ေရာၿပီး မ်ိဳးဆက္ျပတ္ သိမ္ေကာခဲ့ရတယ္။ ၿဂီ့ေကၼတရဲ႕ အဓိပၸါယ္က တင့္တယ္ခမ္းနားတဲ့ ေျမအရပ္လို႕ ဆိုလိုတယ္။ အခု ျပည္အေ႐ွ႕ ေတာင္ဘက္ေလးမိုင္ေလာက္ အကြာမွာ႐ိွတဲ့ ေမွာ္ဇာရထားဘူတာ ၀န္းက်င္ျဖစ္ပါတယ္” တဲ့။

အဲ့ဒီသကၱတဘာသာနဲ႕ ခန္႕ညားထည္၀ါတဲ့ ေျမလို႕ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ “ၿဂီ့ေကၼၾတ”ကို ဘယ္တုန္းက သေရေခတၱရာလို႕ အသံထြက္ခဲ့ၾကတာလဲ၊ ငါလည္း ပီသေအာင္ မေခၚႏုိင္ဘူး။ ပထမဆံုး နားထဲေရာက္ေအာင္ သြင္းေပးတဲ့ အစ္ကိုပန္းပုဆရာရဲ႕ အညာေလသံနဲ႕ သူ႕အသံထြက္အတိုင္း “႐ွီေကြတ”ကိုပဲ စြဲေနတယ္။ ႐ွီေကြတ သေရေခတၱရာလို႕ပဲ ေခၚခ်င္တယ္။ ကဲ ..ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ပါၿပီ။ သေရေခတၱရာ ႐ွီေကြတေရ ခန္႕ညားထည္၀ါတဲ့ ေျမနဲ႕ ျပည္ၿမိဳ႕ေရ။

သေရေခတၱရာကို ပထမဆံုးကြင္းဆင္း သုေတသနျပဳခဲ့သူဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဦးဆံုး ေ႐ွးေဟာင္း သုေတသန တာ၀န္ခံျဖစ္သူ ေဒါက္တာ အီး ဖိုးခ်မ္းမာ (Dr.E.Forchamer)ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၈၉၀ မွာ ကြယ္လြန္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ သေရေခတၱရာၿမိဳ႕ေဟာင္း အစီရင္ခံစားမ်ားကို (၁၈၈၂-၈၃)ေတြမွာ ၿဗိတိသွ် ျမန္မာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး အစီရင္ခံစားမ်ားမွာ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ၁၉၆၆-၆၇ က ေ႐ွးေဟာင္းသုေတသန ဦးစိန္ေမာင္ဦးက တူးေဖာ္တယ္။ တူးေဖာ္ခ်က္ အစီရင္ခံစာေတြရယ္ ၊ တ႐ုတ္မန္ခ်ဴးက်မ္းက မွတ္တမ္းထားတာေတြရယ္၊ ခမ္းနားထည္၀ါတဲ့ ေျမေပၚ ေျမေအာက္က ရတဲ့ ကိုးကြယ္မႈဆိုင္ရာ ႐ုပ္တုေတြ၊ အျခားပစၥည္းေတြအရ သမိုင္းဆရာေတြ ေျခရာေကာက္ခဲ့တဲ့ သေရေခတၱရာက (၁) ရာစုက (၉) ရာစုထိ ထြန္းကားခဲ့တယ္။ မဟာယနနဲ႕ ေထရ၀ါဒ ေရာေထြးေနရာက (၄)ရာစုေလာက္မွာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကား ထင္႐ွားလာခဲ့တယ္။ မူလက ပ်ဴအကၡရာ မ႐ိွေသာ္လည္း အိႏၵိယျပည္ေတာင္ပိုင္းက အကၡရာနဲ႕ ပါဠိစာေပကို အေျခခံၿပီး (၅)ရာစုေလာက္မွာ ပ်ဴစာေပဆိုၿပီး ကိုယ္ပုိင္စာေပ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတြ႕ရတဲ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕႐ိုးႀကီးကို တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ကို အုတ္နဲ႕စီၿပီး အ၀ုိင္းပံုသ႑ာန္ ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ကို တစ္ပတ္ေလွ်ာက္ရင္ တစ္ရက္ခရီးၾကာမယ္။ (၉)မုိင္ပတ္လည္ က်ယ္၀န္းၿပီး တံခါး (၁၂)ေပါက္နဲ႕ ေနတယ္။ အခု(၉)ေပါက္ တူးေဖာ္လို႕ရတယ္တဲ့။ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သား အားလံုးဟာ ၿမိဳ႕႐ိုးထဲမွာ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ေျမာက္ပိုင္းမွာ လယ္ယာေျမေတြပါ ထည့္သြင္းထားတာရယ္။ အေ႐ွ႕ေတာင္ဖက္မွာ (၃)ထပ္ၿမိဳ႕႐ိုး၊ ေတာင္ဖက္နဲ႕ အေနာက္ဖက္မွာ (၂)ထပ္ၿမိဳ႕႐ိုးတို႕ ကာထားလို႕ ရန္သူလာေရာက္ ထုိးေဖာက္ေနတတ္တယ္လို႕ ထင္ရတယ္။ တ႐ုတ္ ထန္မင္းဆက္ (၆၀၆-၉၁၈) ခရစ္ႏွစ္ ရာဇ၀င္မွတ္တမ္းေတြအရ ဘုရင္ဟာ ေ႐ႊႀကိဳးခတ္တဲ့ ထမ္းစင္စီးတယ္။ သိပ္ေ၀းရင္ ဆင္စီးတယ္။ မိဘုရား ေမာင္းမ အမ်ားအျပား႐ိွတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ တံတိုင္း၀န္းက်င္ကို စဥ့္အုပ္နဲ႕စီထားတယ္။ ဗုဒၶ၀ါဒီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ႐ိွတယ္။ လူအမ်ားဟာ ေမတၱာေ႐ွ႕ထားၿပီး သူ႕အသက္ကို သတ္ဖို႕၀န္ေလးတယ္။ အသက္ခုနစ္ႏွစ္ေရာက္ရင္ က်ားေရာ၊ မ ပါ ဆံရိတ္ခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သံဃာအေစာင့္အေ႐ွာက္ကို ခံရတယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လို႕မွ ဘုရားတရားေတာ္ကို မေပ်ာ္လွ်င္ ဆံပင္ကို ျပန္႐ွည္ေစၿပီး အိမ္သူတို႕ အမႈကို ျပဳေစတယ္။ ပိုးေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ အသက္ကို မသတ္ခ်င္လို႕ ပုိးအစစ္ကို မ၀တ္ဆင္ၾကပါဘူး။ လူေတြ႕ရင္ လက္ေမာင္းကို လက္နဲ႕ အျပန္အလွန္ကိုင္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ပ်ဴတို႕ရဲ႕ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ပံုကေတာ့ အံ့မခန္းပါပဲ။ အိမ္ေထာင္႐ိွတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက ဦးေခါင္းထိပ္မွာ ဆံကိုအေခြထံုးၿပီး ေငြနဲ႕ပုလဲ တန္ဆာေတြဆင္တယ္။ ပိုးခ်ည္ထည္ အျပာေရာင္၀တ္တယ္။ ပိုးပ၀ါပါးပါးတစ္စကို ၿခံဳၿပီး ယပ္ေတာင္ကိုင္ကာ အျပင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကလည္း အခုေတာင္ စိတ္မ်က္စိမွာ ျမင္ေယာင္ လာေတာ့တယ္။ ႐ွီေကြတ ေရာက္ရင္ေရာ သူတို႕အရိပ္ေတြ ျမင္ရဦးမွာလား။

ကားက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ျဖတ္သန္းတယ္။ ေစ်းတန္းဆိုင္တန္းကိုျမင္ေတာ့ ကားေမာင္းေနတဲ့ ညီေမာ္က လူးလြန္႕ လႈပ္႐ွားလာတယ္။ ဘီယာေသာက္ရေအာင္တဲ့။ “ဟာ .....မေသာက္နဲ႕ ..ျပည္ေရာက္ေတာ့မယ္ထင္တယ္” လို႕ ေျပာတာနဲ႕ “သႀကၤန္မိုး ဇာတ္ကား ၾကည္ဖူးလား”။ ညီေမာ္ လုပ္ျပန္ၿပီ ။ ဘာဇာတ္ ကဦးမယ္ မသိဘူး။ ကဲ လုပ္ပါဦး မင္းရဲ႕ ဇာတ္။ “ဟဲ ဟဲ ခင္သန္းႏုက ေနေအာင္ဆီေရာက္လာၿပီး ဇင္၀ိုင္းကို သႀကၤန္ကား ေပးလိုက္ဖို႕ ေျပာတာေလ၊ ဆရာ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါ ဆရာ ” ဆိုတာေလ။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဘီယာတိုက္ပါ။ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါ ဆရာ ။ ကၽြန္ေတာ္က “ေအး....ဆိုးေတာ့ မဆိုးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မတိုက္ေတာ့ဘူး၊ ဆက္ေမာင္းၾကပါစို႕ကြာ ။ ေရာက္ေတာ့မွ မင္းတို႕ ေသာက္ခ်င္ေသာက္” ။ စိုးႏိုင္က ေထာက္ခံတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ေရာက္ေတာ့မယ္။ နားရေအာင္ ျမန္ျမန္ေမာင္း။ ညီေမာ္က ကားကို စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႕ အ႐ွိန္ကို ျမႇင့္တယ္။ အနိမ့္အျမင့္ ႐ွည္႐ွည္နဲ႕ လမ္းေပၚမွာ ကားက ေျပးေနတယ္။ စိုးႏိုင္က လွည့္ၿပီးေမးတယ္။ “ဟုိတယ္မွာ အရင္နားမွာ မဟုတ္လား။ နက္ျဖန္မွ ေမွာ္ဇာ သြားမွာေပါ့” ။ “ေအး ... ဟုတ္တယ္၊ ဘုရားေတာ့ အရင္၀င္မယ္ေလ ၊ ျပည္ေ႐ႊဆံေတာ္ကို ကန္ေတာ့ၿပီးမွ မဂၤလာဟိုတယ္ကို သြားမယ္” ။ ဒီကၽြန္းေတာႀကီး ေက်ာ္ရင္ ေရာက္ၿပီလို႕ ကၽြန္ေတာ္က သတိေပးလိုက္တယ္။

ကၽြန္းေတာလြန္ေတာ့ မိေခ်ာင္းရဲ ကုန္းတက္ကို ေရာက္ပါၿပီ။ ဒီေနရာေလးေရာက္ေတာ့ ညီမေလးကို အရမ္းသတိရတယ္။ ညီမေလးနဲ႕ အတူ ဒီဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းမွာ ဟိုဘက္ကမ္း ေ႐ႊဘံုသာမုနိဘုရားနဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္အလွကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ထိုင္ၾကည္ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ ညီမေလးနဲ႕ ဘ၀ေတြက ျခားသြားၿပီ။ ေကာင္းရာဘံုကို ေရာက္ဖို႕ပဲ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ငိုခ်င္လာတယ္။ စိတ္ထိန္းၿပီး ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ကို ပတ္ေနပါၿပီ။ ဒီေၾကး႐ုပ္ကို ထုတဲ့အထဲမွာ အစ္ကို ပန္းပုဆရာ ပါတယ္။ သူေျပာဖူးတာက “Mounment အ႐ုပ္ေတြထုရင္ ထားမဲ့ေနရာက ဘယ္ေနရာလဲ ၊ ၾကည့္တဲ့ သူေတြနဲ႕ ဘယ္ေလာက္အကြာမွာ ထားရမွာလဲ၊ ေနက ဘယ္ကထြက္တာလည္း ၊ Lightingက ဘယ္ကေပးမွာလည္း ထည့္တြက္ ရတယ္ကြ၊ ေၾကး႐ုပ္ဆိုေတာ့ အလင္းျပန္တတ္ေတာ့ အဲ့ဒါေတြ ထည့္တြက္ရတယ္။ အေဖာင္းအၾကြနဲ႕ ႐ိွရတာ၊ ေျပာင္ေခ်ာႀကီးဆိုရင္ အလင္း၀င္ၿပီး လံုးေခ်ာႀကီးနဲ႕ မတူေတာ့ဘူး”တဲ့။ အခုေတြ႕ရတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ကေတာ့ ေမွာင္ခါစျဖစ္ေနလို႕ ဘာမွာ ထင္ထင္႐ွား႐ွား မျမင္ရပါဘူး။ အစ္ကို႕ လက္ရာကို တစ္ပတ္ ပတ္ၾကည့္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေ႐ႊဆံေတာ္ ဘုရားဆီကို ဆက္ထြက္လာေတာ့တယ္။

ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ကို တစ္ပတ္ပတ္ေနတုန္း ညီေမာင္က ေဖာက္လာျပန္ၿပီ။ “ဒီေနရာမွာေပါ့ဗ်” ။ ဟ ...လုပ္ျပန္ၿပီ၊ ဘာဇာတ္လည္းမသိဘူး။ “ဦးဘခ်စ္က မျမ၀င္းနဲ႕ ဘုရားလာဖူးေနတုန္း ရဲသားေလးတစ္ေယာက္ လိုက္လာၿပီး ဦးဘခ်စ္ ဦးဘခ်စ္ ...ပုလိပ္မင္းႀကီးေခၚခိုင္းလိုက္လို႕ပါ....လို႕ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ဒီနယ္ေရာက္ ေနတယ္ ၾကားလို႕ ဖမ္းဖို႕ လိုက္ေခၚတာေလ၊ ဒီဘုရားေပၚမွာေပါ့” ။ ကၽြန္ေတာ္က “ေအးေအး သိတယ္၊ မင္း ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာျဖစ္သလဲဆိုတာ သိလား၊ သူ႕ကို လာေခၚတဲ့ ပုလိပ္ေလးကို ဦးဘခ်စ္က မျမ၀င္းကို ျပန္ပို႕ ခိုင္းၿပီး ထြက္သြားေတာ့ ပုလိပ္ေလးက မျမ၀င္းကို ဘာေျပာတယ္သိလား။ မျမ၀င္း မျမ၀င္း ဦးဘခ်စ္ မ႐ိွတုန္း လင္ငယ္ မေနခ်င္ဘူးလားတဲ့ ” ဆိုေတာ့ အားလံုး ရယ္လိုက္ၾကတာကို ဘုရားဖူးေတြ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကလို႕ ဘုရားေပၚက အျမန္ဆင္းၿပီး မဂၤလာ ဟိုတယ္ဆီိကို ဦးတည္ ေမာင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဟိုတယ္မေရာက္ခင္ ၿမိဳ႕သစ္ႀကီး႐ိွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ blogger မင္းက်န္စစ္ ေနတဲ့ ေနရာေပါ့။ ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးကို ေက်ာ္လာေတာ့ ဘုရားႀကီးတစ္ဆူကို ေတြ႕ပါၿပီ။ အဲဒါ ပ်ဴေတြရဲ႕ လက္ရာ ဘုရားႀကီးပါ။ ျပည္-ေအာင္လံသြား ကားလမ္းရဲ႕ အေ႐ွ႕ဖက္မွာဆိုတဲ့ ဘုရားႀကီးေပါ့ ။ ဆင္းၿပီးေတာ့ ဓါတ္ပံု႐ိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕ေဟာင္းရဲ႕ အျပင္ဘက္ အေ၀းဆံုးမွာ တည္ခဲ့တဲ့ ဘုရားဆိုေတာ့ ပ်ဴေတြၿငိမ္းခ်မ္းသာယာခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ တည္ခဲ့မွာေပါ့။ ဒီဘုရားႀကီးနားကေန နာမည္ႀကီးလွတဲ့ ပ်ဴအ႐ိုးအိုးျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္အိုးႀကီး (၃)လံုးကို ၁၉၁၁-၁၂ တုန္းက ဘုရားေတာင္ဘက္ ကိုက္၂၀၀ကေန တူးေဖာ္ေတြ႕႐ိွတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဒါက္တာ စီအိုဗလက္ဒင္က ႀကိဳးစားဖတ္ေပးခဲ့ေတာ့ ေက်ာက္အ႐ိုးအိုးေတြရဲ႕ ပတ္လည္ ကမၺည္းစာေတြအရ ၃၅ခုႏွစ္တြင္ သူရိယ၀ိၾကမင္း မိဖုရားကြယ္လြန္သည္။ ၅၀ျပည့္ႏွစ္ ၅လတြင္ သူရိယ၀ိၾကမမင္း နတ္႐ြာစံသည္။ သက္ေတာ္ ၆၄ႏွစ္။ ၅၇ႏွစ္ ၂ လ ၊ ၂၄ရက္တြင္ ဟရိ၀ိၾကမမင္း နတ္႐ြာစံသည္။ သက္ေတာ္ ၄၁ႏွစ္၊ ၇လႏွင့္ ၉ရက္။ ၈၀ျပည့္ႏွစ္၊ ၂လ၊ ၄ရက္ေန႕တြင္ သီဟ၀ိၾကမမင္း နတ္႐ြာစံသည္။ သက္ေတာ္ ၄၄ႏွစ္ ၉လႏွင့္ ၂၀လို႕ေတြ႕ရလို႕ ပ်ဴေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ ့႐ွီေကြတမင္းေတြရဲ႕ နာမည္ကို သိခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ပညာ႐ွင္ေတြကေတာ့ ခရစ္ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ကလဲဆိုတာ ဆန္းစစ္ၿပီး အေျဖထုတ္ၾကတုန္းပဲ။ ခရစ္ႏွစ္ ႐ိွသလို ျမန္မာႏွစ္႐ိွသလို၊ ပ်ဴႏွစ္လည္း ႐ိွတာေပါ့ ။ ခရစ္ႏွစ္နဲ႕ ျမန္မာႏွစ္ကေတာ့ ၆၃၈ႏွစ္ေပါင္းလိုက္ရင္ ရပါရဲ႕။ ပ်ဴေတြက သူတို႕ႏွစ္ကို ဘယ္လိုသတ္မွတ္ခဲ့လဲဆိုတာ တိတိက်က် မသိႏုိင္ေသးဘူးေလ။

ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေဆာင္းပါးဖတ္ဖူးတယ္။ “အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္အိုးကို ဘုရားေထာင္ဘုရားေဘးမွာ ေတြ႕တယ္။ သံုး ေလးပိုင္းတစ္ပိုင္း ေပ ျမင့္တယ္၊ လံုးပတ္ (၇)ေပ႐ိွတယ္။ ေ႐ႊက်င္တဲ့လူေတြ ေတြ႕ၿပီး အိုးထဲက လိုခ်င္ေတြယူၿပီး ဘုရားနားမွာ ပစ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႕သာ အ႐ိုးမီးေသြးကို သြန္ႀကဲမပစ္ဘဲရပါရင္ ေရဒီယိုကာဗြန္ (C.14)နည္းနဲ႕ စစ္ေဆးၿပီး ရက္စြဲေဖာ္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ့္၀မ္းနည္းစရာ ဆံုး႐ံႈးမႈ ျဖစ္ပါတယ္” တဲ့ ။ ႏွေမ်ာ၀မ္းနည္းစိတ္အေတြးနဲ႕ပဲ မဂၤလာဟိုတယ္ထဲကို ခ်ိဳးေကြ႕၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ညီေမာ္ကို ေျပာျပေတာ့ “ဒီေကာင္ေတြ ဥာဏ္နည္းတာကိုး...အ၀ါေရာင္မွ ေ႐ႊလို႕ထင္တဲ့ ေကာင္ေတြ” တဲ့။ ဟိုတယ္ ဧည့္ႀကိဳခန္းမွာ အရင္ဆံုး ေမွာ္ဇာကို ဘယ္လိုသြားရမလဲေမးေတာ့ လက္ကမ္းစာေစာင္ေလးထုတ္ေပးၿပီး ဒီကေန ၁၅မိနစ္ေလာက္ ကားနဲ႕ေမာင္းရင္ ေရာက္ပါတယ္။ မနက္မွပဲ သြားၾကပါလားလို႕ ညႊန္းပါတယ္။ သူ႕ဟုိတယ္ လက္ကမ္းစာေစာင္ထဲက ေျမပံုမွာ ေမွာ္ဇာဆိုတဲ့ ေနရာေလးကို လက္နဲ႕ ေထာက္လိုက္တယ္။ ညီေမာ္က ဒါ ႐ွီေကြတပဲ။

ဟိုတယ္မွာ ညအိပ္ရင္းနဲ႕ ညီေမာ္နဲ႕ စိုးႏိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္သိသမွ်ေတြ ေျပာျပပါတယ္။ ဘယ္တုန္းက ႐ွီေကြတ ပ်က္သြားလဲဆိုေတာ့ ခရစ္ႏွစ္ ၈၃၂ႏွစ္မွာ နန္ေက်ာင္လူမ်ိဳးေတြက ႐ွီေကြတကို လာေရာက္ဖ်က္ဆီးသြားကာ သံု႕ပန္းအျဖစ္နဲ႕ လူ ၃၀၀၀ေက်ာ္ကို ဖမ္းသြားၿပီး ေက်တုန္ေခၚ ယြန္နန္ဖုအမည္႐ိွတဲ့ နန္ေက်ာင္တို႕ရဲ႕ အေ႐ွ႕ဖက္ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ကၽြန္ျပဳထားတယ္။ နန္ေက်ာင္က ဘယ္ကလဲဆိုေတာ့ အခုျမန္မာနဲ႕ တ႐ုတ္နယ္စပ္နားဆီကကြာ ဆိုတာ့ ညီေမာ္က “ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာဂိမ္းထြင္ဦးမယ္ဗ်ာ၊ အဲ့ဒီဂိမ္းထဲမွာ ႐ွီေကြတနဲ႕ နန္ေက်ာင္ထည့္ၿပီး ႐ွီေကြတဖက္ကေန နန္ေက်ာင္ကို ႏိုင္ေအာင္တိုက္မယ္ဗ်ာ ” တဲ့ ။ ကၽြန္ေတာ္က “ေအးေအး....ထြင္ ရေအာင္ထြင္၊ ဂိမ္းနာမည္ကို Red Alert ႐ွီေကြတလို႕ ေပး။ ၿမိဳ႕႐ိုးကို တံတုိင္း ၂ထပ္ ၃ထပ္လုပ္၊ ေခတ္အဆက္ဆက္နဲ႕ မင္းနာမည္ေတြက ၿဂီျပဘု၀မန၊ ဇယစျႏၵ၀ရ္မန္၊ ဟရိ၀ိၾကမ၊ သူရိယ၀ိၾကမ၊ သီဟ၀ိၾကလို႕ ပညာ႐ွင္ေတြ ေဖာ္ေပးခဲ့တယ္။ မင္းကေရာ ဘယ္မင္းလက္ထပ္ေ႐ြးမွာလဲ၊ အ၀တ္အစား (Costume design )ကို ငါေရးေပးမယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြက ႏွင္းဆီေသြး ေနအ႐ုဏ္ေရာင္ အက်ၤီ၀တ္၊ ထဘီအျပာေရာင္၀တ္တယ္။ ေရာင္စံုပုတီးအနီၾကား အနက္ၾကားေတြဆြဲတယ္။ ေငြေၾကးအျဖစ္ သေရေခတၱရာ ဒဂၤါးပံုေတြ႐ိွတယ္” ။

အဲဒီပ်ဴေတြဘယ္ေရာက္သြားလဲလို႕ ညီေမာ္က ေမးျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က “၁၀ရာစုက်ေတာ့ သေရေခတၱရာက မင္းေနျပည္ကေန ေလွ်ာ့က်သြားၿပီး၊ ပ်ဴေတြက ေနာက္၀င္လာတဲ့ ျမန္မာေတြနဲ႕ ေရာသြားၿပီ။ ပ်ဴေတြကလည္း မြန္ဂိုလိြဳက္အႏြယ္၀င္ေတြပဲ၊ သူ႕စာကလည္း လံုးခ်င္း အဓိပၸါယ္ေတြပဲ၊ ျမန္မာနဲ႕ အႏြယ္တူေတြပါပဲ။ ပုဂံေခတ္မွာလည္း အထင္အ႐ွား႐ိွေနတာကေတာ့ ေလးဘာသာေရးထိုးခဲ့တဲ့ ရာဇကုမာရ္ ေက်ာက္စာပဲ ။ အဲဒီေက်ာက္စာမွာ ပ်ဴစာတစ္ဖက္ပါတယ္။ ပ်ဴေတြ႐ိွေနေသးတာ အေသအခ်ာေပါ့။ ၁၀၄၄ခုႏွစ္မွာ အေနာ္ရထာနန္းတက္ၿပီး ျမန္မာေတြက က်ယ္၀န္းတဲ့ စည္းလံုးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ႏိုင္သြားၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီထဲမွာ ပ်ဴေတြပါသြားၿပီေပါ့ ။ ညီေမာ္ မင္းရဲ႕ Red Alert ႐ွီေကြတ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းထဲမွာ ထည့္ရမွာ ႐ိွေသးတယ္။ ခရစ္ႏွစ္ ၈၀၁ခုႏွစ္မွာ ပ်ဴဂီတအဖြဲ႕ဟာ တ႐ုတ္ဧကရာဇ္ဆီကို နန္ေက်ာင္က လႊတ္တဲ့ သံအဖြဲ႕မွာ လိုက္ပါသြားရဖူးတာကို တ႐ုတ္ေတြ မွတ္တမ္းတင္ထား႐ိွတယ္။ အဆိုအတီးနဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ရတယ္တဲ့ ။ ကျပေဖ်ာ္ေျဖပံုအလြန္ေကာင္းတယ္လို႕ မွတ္ထားတယ္။ သဘင္သည္ အားလံုး ႏွင္းဆီေသြး ေနအ႐ုဏ္ခ်ည္ထည္ကို ၀တ္ထားတယ္။ လက္ေျခတို႕မွာ ေ႐ႊျဖင့္ျပဳလုပ္၍ ရတနာစီျခယ္ေသာ လက္ေကာက္ေျခက်င္းမ်ား၀တ္တယ္၊ ေ႐ႊဦးရစ္ဖြဲ႕၍ ေ႐ႊနားေတာင္းပန္တယ္။ ဆံထံုးၿမဲေအာင္ ငွက္ေမႊးႏုႏုနဲ႕ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အစြပ္ကိုသံုးတယ္။ မကျပမီ ကကြက္အေၾကာင္း ႐ွင္းလင္းေျပာၾကားတယ္။ တူရိယာအတီးအမႈတ္နဲ႕ စည္းခ်က္က်ေအာင္ ကတယ္။ တစ္ႀကိမ္ကရင္ ၂ေယာက္၊ ၄ေယာက္၊ ၆ေယာက္၊ ၈ ေယာက္၊ ၁၀ ေယာက္ ထြက္၍ ကတယ္တဲ့၊ ကဲ.....ဘယ္ေလာက္လွမလဲ ေတြးၾကည့္လုိက္ကြာ၊ ေအး ...........အဲ့ဒီအဖဲြ႕ထဲမွာ မင္း SPY ထည့္လိုက္ေပါ့။ ဒါဆို မင္းဂိမ္းေတာ္ေတာ္ လွသြားၿပီ။ စိုးႏုိင္ကို 3D လုပ္ခိုင္းေပါ့” ။ ေျပာလို႕ၿပီးေကာ ညီေမာ္နဲ႕ စိုးႏိုင္တို႕လည္း သူတို႕ဂိမ္းႀကီးကို ဆက္ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ႐ွီေကြတကို ဆက္ေတြးရင္း အိပ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

မနက္လင္းေတာ့ မဂၤလာဟိုတယ္ရဲ႕ ေရကန္ေလးေပၚက ေရကျပင္ေဆာင္းေလးေပၚမွာ နံနက္စာ စားၿပီး ေမွာ္ဇာကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေမာင္းၿပီးေနာက္ လယ္ကြက္ေတြရဲ႕ အလယ္က အုပ္အုပ္ဆုိင္းဆိုင္းနဲ႕ ေမွာ္ဇာကို လွမ္းျမင္ရပါၿပီ။ ကတၱရာလမ္းျမင့္ျမင့္ေပၚကေန နိမ့္ဆင္းရင္း ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္က တင့္တယ္ခမ္းနားၿပီး က်က္သေရ႐ိွတဲ့ ႐ွီေကြတေပၚ နင္းမိၾကၿပီေပါ့။ ၾကက္သီးေတာ့ ထမသြားပါဘူး။ လြမ္းေမာဖြယ္စိတ္ေတာ့ တကယ္ပဲ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားတာကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အခ်ိဳးအေကြ႕ေလးေတြနဲ႕ ႐ြာလမ္းေလးကိုျဖတ္ၿပီး ႐ြာလယ္လမ္းဆံုေလးမွာ စည္ကားေနလို႕ ကားကိုရပ္လုိက္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ကိုျမင္ေတာ့ ညီေမာ္က ကားေပၚကဆင္းရင္း “ပ်ဴေခတ္မွာ လက္ဖက္ရည္ အရင္ေသာက္ၾကေအာင္ဗ်ာ” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း မျငင္းၾကပါဘူး။ ေရတမာပင္ေလးေအာက္မွာ လံုၿခံဳေအးခ်မ္းတဲ့ စိတ္နဲ႕ လက္ရည္ထုိင္ေသာက္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ကုန္စံုဆိုင္ေလးနဲ႕ မီးခိုးေရာင္ တယ္လီဖုန္း႐ံုေလး႐ိွတယ္။ စိုးႏုိင္ကေမးတယ္ “ေဟ့ေကာင္ ညီေမာ္....မင္းအိမ္ကို ဖုန္းဆက္ပါလား၊ ပ်ဴေခတ္က ဖုန္းဆက္ေနတာပါလို႕” ။ အေမးအျမန္း စံုစမ္းလုပ္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္တစ္ဆုိင္လံုးပဲ ၀ုိင္းညႊန္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီ တည့္တည့္က ေမွာ္ဇာျပတိုက္၊ အဲ့ဒီေဘးမွာ နန္းေတာ္ရာ၊ ဆက္သြားရင္ ဗိႆႏိုးသခၤ်ိဳင္း လက္ညိႈးေတြ ၀ိုင္းညႊန္ၾကတယ္။ စမူစာေတြျပြတ္သိပ္ေအာင္စီထားတဲ့ ဗန္းႀကီး႐ြက္လာတဲ့ ကုလားႀကီးတစ္ေယာက္ ၀င္လာလို႕ ၀ယ္စားၾကေသးတယ္။ လမ္းေပၚမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ပန္းစက္ဘီးကို စီးရင္းျဖတ္သြားေတာ့ ညီေမာ္က “အဲဒါ ပ်ဴဂီတ အဖြဲ႕ကလား၊ ႏွင္းဆီေသြးေန အ႐ုဏ္အကၤ်ီေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ တီ႐ွပ္ႀကီးနဲ႕ဗ်ာ” တဲ့။ ပိုက္ဆံ႐ွင္းၿပီးေတာ့ ညီေမာ္က Wall Sheet ေတြ ကပ္ဦးမယ္တဲ့။ ပ်ဴေခတ္ကို ေၾကာ္ျငာထိုးသည္ေပါ့။ သူ႕အေခြထြက္တုန္းက ျပည္ၿမိဳ႕မွာ ေခါင္းတံုးနဲ႕ ဂစ္တာပိုက္ထားတဲ့ သူ႕ပံုႀကီးေတြ လိုက္ကပ္ဖူးတယ္။ အခု VCD ကာရာအိုေက Wall Sheet ေတြ ယူလာပါတယ္။ တစ္ခုက မ်က္လံုးျပဴျပဴးႀကီးနဲ႕ အငဲပံု၊ ေနာက္တစ္ခုက သ႐ုပ္ေဆာင္ ဖူးစံုက ဂစ္တာႀကီးပိုက္လို႕ အတင္းႀကီး ၿပံဳးျပေနတဲ့ပံု။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားေပၚမွာ ထိုင္ေနတုန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ညီေမာ္က ေၾကာ္ျငာကပ္ေနတယ္။ စိုးႏုိင္က လုိက္ကူတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက လူေတြကလည္း ၀ိုင္းေတာင္းလို႕ အလကားေ၀ေနတဲ့ ညီေမာ္က ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ စမူစာ ကုလားႀကီးကေတာင္ တစ္ခု ယူသြားေသးတယ္။ ညီေမာ္ ကားေပၚတက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လွည့္ေျပာပါတယ္။ “အငဲပံုေတြက်ေတာ့ သိပ္မေတာင္းၾကဘူး၊ ေကာင္မေလးေတြပံုပဲ လုၾကတယ္”တဲ့ ။ ကၽြန္ေတာ္က “ ေအး.....အငဲႀကီး မသိေစနဲ႕ဦး .....ငိုေနဦးမယ္” ။ အငဲနဲ႕ ဖူးစံုတို႕ကို ပ်ဴေခတ္မွာ ထားခဲ့ၿပီလို႕ ေျပာရင္း ညီေမာ္က ကုကၠိဳပင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္က ေမွာ္ဇာျပတိုက္ဆိုတဲ့ ၀န္းတံခါးထဲကို ကားကို ဦးတည္ ေမာင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဧည့္သည္မွတ္တမ္းမွာ လက္္မွတ္ထိုးလိုက္ၿပီး သေရေခတၱရာ ေ႐ွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈနယ္ေျမ လမ္းညႊန္စာ႐ြက္ကို ၀ယ္ၿပီး ျပတိုက္ကို လုိက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ပ်ဴအကၡရာ၊ အ႐ိုးျပာထည့္တဲ့ ေက်ာက္အိုး၊ ဌာပနာတိုက္ ေက်ာက္ျပားဖံုး၊ နံရံကပ္႐ုပ္ၾကြ၊ ေျမအ႐ိုးအိုး၊ ေရာင္စံုပုတီးေစ့၊ ေငြဒဂၤါးျပား၊ သံမိႈမ်ား၊ ပ်ဴသဘင္သည္ ငါးေယာက္ေၾကး႐ုပ္တုဓါတ္ပံု၊ ေခါင္းက်ိဳးေနေသာ ႐ုပ္ပြားမ်ား၊ စံုလင္ေအာင္ ခင္းက်င္းထားသမွ် အတြက္ ႐ွာေဖြစုေဆာင္း ေဖာ္ထုတ္ျပသထားတဲ့ ေ႐ွ႕ကပညာ႐ွင္မ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးဂုဏ္ကို အမွန္တကယ္ ထင္ျမင္လာပါတယ္။ ျပတိုက္တာ၀န္ခံေရာက္လာၿပီး မိတ္ဆက္႐ွင္းလင္းေပးပါတယ္။ နန္းေတာ္ရာကို ပတ္ၾကဦးမလားဆိုၿပီး ျပတိုက္ေနာက္ေက်ာဆီကို လက္ညိႈးထိုးၿပီး ညႊန္တယ္။ သဲေခ်ာင္းေတြကို ျဖတ္ရမယ္လို႕ သတိေပးတယ္။ ဗိႆႏိုးမိဖုရားသခၤ်ိဳင္းက ဒီမွာလို႕ ေျမပံုေပၚကို လက္ေထာက္ျပတယ္။ ျပတိုက္ လမ္းညႊန္စာ႐ြက္ထဲက သေရေခတၱရာ ၿမိဳ႕ေဟာင္းေျမပံုက ေဟာဒါပါပဲ။

ျပတိုက္က ျပန္အထြက္မွာ ပ်ဴဂီတသဘင္သည္ ငါးေယာက္ ေၾကး႐ုပ္ဓါတ္ပံုေ႐ွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ ညီေမာ္က “အ႐ိုင္းကို လူ႐ႊင္ေတာ္အျဖစ္ လက္ခံရမယ္ကြ”၊ “ ဘာ လို႕တုန္း” ။ “ ဒီပံုၾကည့္ပါလား ၊ ဂီတသဘင္သည္ထဲမွာ ဒီေက်ာကုန္းကုန္းနဲ႕ လူပ်က္ လူ႐ႊင္ေတာ္ေလးထည့္ထားတာ ၾကည့္ပါလား၊ လူ႐ႊင္ေတာ္က ပ်ဴေခတ္ကတည္းက ႐ိွတယ္ဆိုတာ ျပတာပဲ၊ ကိုအ႐ိုင္းကို ေတြ႕ရင္ ခင္ဗ်ားကို လက္ခံၿပီလို႕ ေျပာရမယ္..ဟာဟား”။ “ဟာ ဟုတ္မွာေပါ့ .. Live Show ေတြမွာ ကိုအ႐ိုင္းႀကီး Presenter လုပ္လုပ္ေနတာ ဒါေၾကာင့္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီအ႐ုပ္က လူ႐ႊင္ေတာ္ ကိုအ႐ိုင္းေလာက္ မနန္႕ပါဘူးဗ်ာ” ။ ( ကိုအ႐ိုင္းေရ...ခင္လို႕စတာပါ...စိတ္မဆိုးပါနဲ႕)။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ ေရာရယ္ေနတဲ့ ျပတိုက္တာ၀န္ခံေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေမွာ္ဇာျပတိုက္ေဘးက ကြင္းျပင္ထဲကို ကားကို ေမာင္းထြက္လိုက္တယ္။ ခ်ံဳပုတ္ေတြၾကားထဲကို ကားတိုး၀င္ေတာ့ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ကုလားအဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္က “ ေဟ့ လူေတြ ဘယ္ကိုတုံး”တဲ့။ ကားကို ေနာက္ဆုတ္ရင္း “ေဘာေဘာႀကီးဘုရားနဲ႕ ဗိႆႏိုး ဘုရင္မ သခၤ်ိဳင္းကိုသြာမလို႕” ဆိုေတာ့ “ဒီလမ္းက သြားလို႕မရဘူး၊ သဲေခ်ာင္းကို ျဖတ္ရမွာ၊ ခင္ဗ်ားတို႕ သြားလို႕ ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကဲပါဗ်ာ.......က်ဳပ္ပဲ လိုက္ျပပါ့မယ္” ဆိုၿပီး ကားေပၚတက္တယ္။ ေက်းဇူးတင္တယ္ အစ္ကိုရယ္ဆိုၿပီး စိုးႏိုင္က ေရတိုက္ေနတယ္။ ေက်းဇူးတင္မဆံုးေအာင္ လိုက္ပို႕တဲ့လူႀကီးနာမည္က ဦးတင္ေမာင္တဲ့။ “က်ဳပ္အိမ္က ဟိုမွာလို႕ ”ေမွာ္ဇာျပတိုက္ ေတာင္ဘက္ဆီကို လက္ညိႈးထိုးျပတယ္။ က်ဳပ္က ဟိႏၵဴတဲ့။ ႏြားေမြးၿပီး ႏြားႏို႕ေရာင္းတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ကေတြးလိုက္ေသးတယ္။ အယူ၀ါဒစံု ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကတဲ့ သေရေခတၱရာရယ္ ယံုပါၿပီလို႕။

ဒါနန္းေတာ္ရာပဲလို႕ ဖုန္ေတြထူတဲ့ လမ္းေပၚကေနအတက္မွာ ဦးတင္ေမာင္က ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ေဘးမွာ အုတ္႐ိုးေဟာင္းႀကီး ဘြားခနဲျမင္လိုက္ရတယ္။ ကဲ ကားနဲ႕ပဲ ပတ္ရင္ေရာဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ။ ပတ္ၾကည့္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ဆက္လက္ေမာင္းပါတယ္။ ကာက တရိပ္ရိပ္အေျပးမွာ သစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္ေတြ ဖံုးေနတဲ့ နန္းေတာ္ တာၿမိဳ႕႐ိုးႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားအေပၚမွာ မိုးၿပီး တရိပ္ရိပ္ လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ စိတ္အာ႐ံုမွာ ေဟာဒီလမ္းေပၚမွာ သြားေနၾကတဲ့ အေျခြအရံေတြနဲ႕ ယပ္ေတာင္ကိုင္ထားတဲ့ ပ်ဴအထက္တန္းစား အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ျမင္ေယာင္တယ္။ တစ္ေယာက္လက္ေမာင္းကို တစ္ေယာက္ကိုင္ၿပီး စကားေျပာေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြကို ျမင္ေယာင္တယ္။ ဒါ (၁၇၀၀) ေပနဲ႕ (၁၁၂၅ )ေပက်ယ္တဲ့ နန္းေတာ္ရာႀကီးေပါ့။ ေျမာက္ဘက္ၿမိဳ႕႐ိုးလို႕ ထင္တာပဲ၊ ၾသဇာပင္ေတြက ပင္စည္ေတြေဖြးလို႕ ေတာထေအာင္ေပါက္ေနတယ္။ ေရအိုင္ စပ္စပ္ေလးေဘးမွာ ပ်ိဳးခင္းေလးက စိမ္းၿပီးစိုေနတယ္။ ေျမနီလမ္း ႐ွည္ေမ်ာေမ်ာကိုေတြ႕ေတာ့ ဦးတင္ေမာင္က အဲဒီကိုခ်ိဳးလိုက္လို႕ ေျပာပါတယ္။ လမ္းအလယ္က လမ္းခင္းဖို႕ပံုထားတဲ့ ေျမနီခဲပံုေတြေပၚက ကားကလြတ္ေအာင္ေမာင္းၿပီးေတာ့မွ ေ႐ွ႕ကို ဆက္သြားလို႕မရေတာ့ေအာင္ ေျမနီပံုႀကီးက ဟည္းထေနတယ္။ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ လူႏွစ္ေယာက္က ေျမပံုႀကီးေဘးမွာရပ္ေနတယ္။ ဦးတင္ေမာင္ကိုေတြ႕မွ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သြားလို႕မရဘူး၊ လမ္းက အခုမွ ခင္းေနတာလို႕ ေျပာပါတယ္။ ဦးတင္ေမာင္ကို ေနာက္တစ္နည္း လမ္းညႊန္ေနတယ္။ ကားကျပန္ေကြ႕လို႕ မရေတာ့လို႕ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရတယ္။ အဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္က ျပတုိက္မွဴးနဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာလို႕ ဦးတင္ေမာင္က ေျပာပါတယ္။ ေ႐ွာင္ဖယ္လို႕မရေတာ့ပါ။ သဲေခ်ာင္းတစ္ခုကို ဦးတင္ေမာင္က ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ျဖတ္တယ္။ ကုန္းေစာင္းႏွစ္ခုၾကားက လမ္းႀကမ္းႀကီးကို တက္တယ္။ လြင္ျပင္က်ယ္က်ယ္ႀကီး တစ္ခုေတြ႕တယ္။ ပဲစဥ္းငံု ႐ိုးျပတ္ခင္းအလယ္မွာ ႐ြက္ဖ်င္တဲႀကီးထိုးၿပီး ႏို္င္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတယ္။ အဲဒီလူကို ဦးတင္ေမာင္က လွမ္းႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဦးတင္ေမာင္က “အဲ့ဒီလူက ၾသစေၾတးလ်က လူေလ။ ေျမႀကီးေတြကို ေလ့လာေနတာ၊ စာတမ္းတင္ဖို႕ ဆိုလားဗ်ာ ” တဲ့ ။ ညီေမာ္က သစ္တယ္ဗ်ာလို႕ ေအာ္တယ္။ ကားက စိမ္းေနတဲ့ ေမၿမိဳ႕ပန္းခင္းႀကီးတစ္ခုေဘးက ကပ္ၿပီးျဖတ္တယ္။ ေရာင္စံုပန္းေတြက ဖူးပြင့္ေနလိုက္တာမွ ေ၀ေ၀ဆာဆာမို႕ ကားေပၚက လွမ္းၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ၾကပါတယ္။ ေဘးမွာ ျမယာပင္ေတြ ေတာထေနတဲ့ လမ္းေျပေျပေလးေပၚ ကားေခါင္းတည့္ေတာ့ ဟိုဟာ ေဘာေဘာႀကီးလို႕ ဦးတင္ေမာင္က ျပပါၿပီ။ အ၀င္၀မွာ ဒဟတ္ေတာေလး တစ္ခု႐ိွတယ္။ တရားစခန္းေလးတဲ့။ အေ၀းကပဲ ၾကည့္ခ်င္လို႕ ကားကို ရပ္ပါတယ္။ ထီးတည္းေပါက္ေနတဲ့ ဒဟတ္ပင္ႀကီးကိုမွီၿပီး ေဘာေဘာႀကီးဘုရားကို ၾကည့္တယ္။ ဘုရားကိုေရာ တည္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြကိုေရာ ၊ ထိန္းသိမ္းခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြကိုေရာ ရည္႐ြယ္ၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဘုရားေလးကလမ္းအတိုင္း ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ လြယ္အိတ္တစ္ေစာင္းလြယ္ၿပီး ေရဘူးကတစ္ဖက္၊ ေမၿမိဳ႕ပန္းေလးက တစ္ဖက္နဲ႕ ၿပံဳးျပရင္း ျဖတ္သြားတယ္။ ဟိုင္းလို႕ ညီေမာ္က ႏႈတ္ဆက္ရင္း သစ္ျပန္ၿပီဗ်ာလို႕ ေအာ္ျပန္ေလေရာ။ ဦးတင္ေမာင္က ေလ့လာေရးလာတာတဲ့။ ခင္ဗ်ားတို႕လိုပဲတဲ့ ။ ေဘာေဘာႀကီးဘုရား ပစၥယံေပၚတက္ၿပီး တစ္ပတ္ပတ္ၾကတယ္။ ေပႀကိဳးတိုင္းဦးမွာလားလို႕ စိုးႏုိင္က ႐ြဲ႕ၿပီးေမးလို႕ ကၽြန္ေတာ္က “ မတိုင္းပါဘူးကြာ၊ ဒါေ႐ွးအက်ဆံုးေစတီ၊ ဥာဏ္ေတာ္အျမင့္ ၁၅၃ေပ႐ိွတယ္၊ ငါဖတ္ၿပီးၿပီဟ”လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေစတီႀကီးရဲ႕ အေနာက္ေတာင္လို႕ထင္ရတဲ့ေထာင့္ရဲ႕ မန္က်ည္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ေအာက္မွာ ဒန္းအစိမ္းေရာင္ေလး တစ္ခု႐ိွတယ္။ ဒန္းရဲ႕အေပၚ သံတန္းမွာ ပိုးပ၀ါအစိမ္းေရာင္ေလးေတြ ခ်ည္ထားတယ္။ ဒန္းေပၚမွာ ပန္းအိုးနဲ႕ ပန္းေျခာက္ေလးေတြေတြ႕တယ္။ ဆန္းတယ္ထင္လို႕ ဦးတင္ေမာင္ကိုေမးေတာ့ “အဲဒါ ဗိႆႏိုး ဘုရင္မႀကီးကို ပူေဇာ္ထားတာဗ်။ ဒါပန္ထြာဘုရင္မႀကီးနယ္ေျမေလဗ်ာ” တဲ့ ။

ကဲ လာပါၿပီ ....။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လမိုင္း မကပ္ေတာ့တာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ သူ႕နတ္ကၽြန္းေလးတဲ့။ တကယ္ဆို ပန္ထြာ နယ္ေျမမွ မဟုတ္တာ။ တင့္တယ္ၿပီး အသေရ႐ိွတဲ့ နယ္ေျမပါ။ က်န္စစ္မင္း (၁၀၈၄-၁၁၁၃) လက္ထက္မွာ ေရးထိုးခဲ့တဲ့ မြန္ေက်ာက္စာမွာ ဗိႆႏိုးရေသ့သည္ ဂ၀ံပေတ့ ရဟႏၱာ၊ သိၾကားမင္း၊ ၀ိသႀကံဳနတ္သား၊ ကဋကမၼ နဂါးမင္းတို႕ႏွင့္အတူ သေရေခတၱရာၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္ဖန္ဆင္းလိမ့္မည္ဟု ျမတ္စြာဘုရားက ဗ်ာဒိ္တ္ေတာ္ ထားခဲ့ေၾကာင္း ေရးထိုးထားတဲ့ ေက်ာက္စာအရကိုပဲ ႐ွီေကြတၿမိဳ႕ႀကီးဟာ ေ႐ွးက်ၿပီး ဒ႑ာရီဆန္လြန္းလွပါၿပီ။ အလြန္ႀကီးက်ယ္ခဲ့ၿပီး ဘုရား႐ွင္ဆီက ဗ်ာဒိတ္ရခဲ့ၿပီး ေ႐ွးလူေတြ အစဥ္အဆက္ဆက္ စြဲမက္ခဲ့ၾကတဲ့ အိပ္မက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း ဒ႑ာရီ ပံုျပင္ေတြေရာ၊ တိက်တဲ့ သမိုင္းအခ်က္အလက္ေတြပါ ေရာေထြးေနၿပီေပါ့ ။ အစဥ္အလာ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတာကေတာ့ သေရေခတၱရာမင္းႀကီး ဒြတၱေဘာင္က ဗိႆႏိုးဘုရင္မ ပန္ထြာမင္းသမီးကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဗိႆႏိုးၿမိဳ႕ႀကီးကို ဖ်က္ဆီးၿပီး ဘုရင္မ ပန္ထြာကို သေရေခတၱရာကို ေခၚလာၿပီး သိမ္းပိုက္လိုက္တယ္။ ဒါ အ႐ိုးစြဲခဲ့ၾကတဲ့ ဇာတ္ေပါ့။ ကဲ ၾကည္ပါဦး ......ပန္ထြာဘုရင္မရဲ႕ဒန္းတဲ့ ၊ စိန္ဒိုင္းမြန္း သေဘၤာေဆး အစိမ္းေရာင္ႀကီးခ်ယ္လို႕၊ ေလအေ၀ွ႕မွာ ဆက္ထားတဲ့ ပု၀ါးေလးေတြက လြင့္လို႕။ ကဲ...မိဖုရားႀကီးကို ကန္ေတာ့ၾကေအာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႕ကို ခပ္တည္တည္ၾကည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ စိုးႏုိင္က ဘာျဖစ္လို႕လဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က “ ကိုယ္ေတာ့ ဒီဒ႑ာရီကိုလည္း ေက်ာမခိုင္းပါဘူး၊ ႀကိဳက္တယ္၊ ဘုရင္မႀကီးက စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွတယ္၊ က်က္သေရ႐ိွမယ္၊ ခံ့ညားမယ္၊ အိေျႏၵႀကီးမယ္။ ဆြဲေဆာင္မႈ ႐ိွတယ္လို႕ ထင္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒို႕ေတြက ဘာျဖစ္လို႕ သူ႕ကို ကန္ေတာ့ၾကရမွာလဲ။ သူ႕ကို နတ္အျဖစ္နဲ႕ လူေတြက ကန္ေတာ့ေနၾကတယ္။ သူ႕နယ္ေျမတဲ့” ။ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ၿပီး မေျပာေတာ့ပါ။ ဒီနယ္ေျမခံ ဦးတင္ေမာင္ပါေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အဖြဲ႕သားေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေရးေနတဲ့ စာေပနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို သိေနတာကတစ္ေၾကာင္း ဆက္မေျပာေတာ့ပါ။ အဖြဲ႕သားေတြကေတာ့ နားလည္ၿပီးသားပါ။ ညီေမာ္က ဟုတ္တယ္ေဟ့ ဆိုၿပီး ေထာက္ခံပါတယ္။

ပ်ဴစာလံုးေတြထဲမွာ တၵဗး ဆိုတာ အ႐ွင္၊ မင္းႀကီးေပါ့။ အဲ့ဒီ တၵဗးကို ဒြတၱေဘာင္လို႕ ယူၾကတယ္ ထင္တာပဲ။ အ႐ိုးအိုးစာ ေတြ႕ထားသမွ်ေတာ့ ၀ိၾကနဲ႕ ၀ရ္မန္မင္းဆက္ေတြပဲ၊ ဘယ္သူ႕ကို ညႊန္းတယ္ေျပာတတ္ဘူး။ ဗိႆႏိုးၿမိဳ႕ကလည္း ၄ရာစုေလာက္က ဖ်က္ဆီးခံရတာပဲ။ ဆက္စပ္ရင္ေတာ့ အကိုက္ပဲ။ ခဏေနေတာ့ ဗိႆႏိုး ဘုရင္မသခၤ်ိဳင္းကို ဆက္လက္ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ပြင့္ေနတဲ့ အ၀ါေရာင္ပန္းပြင့္လွလွတစ္ပြင့္ကို ခူးလိုက္တယ္။ ဘဲဘဲဘုရားလို႕ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားတဲ့ ဂူဘုရားေသးေသးရဲ႕ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကို လွမ္းတက္လုိက္ၿပီး ေဘာေဘာႀကီးဘုရားကို လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ဒဟတ္ပင္ေလးေတြၾကားကေန ေျပာင္းတိုင္ႀကီးလို ေကာင္းကင္ဆီကို ထိုးတက္ေနတယ္။ ဘဲဘဲဘုရားကို တစ္ပတ္ပတ္တယ္။ အဲဒါ ပုဂံဘုရားေတြရဲ႕ ပံုစံအစပဲလို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒီဘုရားေလးကို ပုဂံက ျမန္မာေတြ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ လာၾကည့္ၾကသလား၊ ခဏခဏ လာေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသလား ေတြးမိပါတယ္။ အတြင္းလိုဏ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ နံရံက ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ပန္းအ၀ါေလး ကပ္လွဴလိုက္ပါတယ္။ လမ္းျပင္ၿပီးစ တံတားေလးကို ရေအာင္ျဖတ္ေမာင္းၿပီး ဘုရင္မရဲ႕ သခၤ်ိဳင္းဆီကို ဆက္လက္ထြက္ခြာပါတယ္။

အုတ္တံတိုင္းနိမ့္နိမ့္ကာထားၿပီး ေ႐ွးဟာင္းသုေတသနက သြပ္မိုးေပးထားပါတယ္။ အုတ္တံတုိင္း အျပင္ဘက္မွာေတာ့ သစ္ပင္ပုေလးေတြ ၿခံဳႏြယ္ေလးေတြ ေတာထေနတယ္။ ညီေမာ္ အရင္၀င္သြားတယ္။ မသစ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ေဟာင္းၿပီလို႕ ေအာ္တယ္။ အ႐ိုးအိုး ေျခာက္လံုး ထည့္ျမႇဳပ္ထားတဲ့ ေက်ာက္အိုးခြက္ႀကီးေတြ စနစ္တက် ႏွစ္လံုးတစ္တန္းနဲ႕ သံုးတန္း႐ိွတယ္။ အထဲက ေက်ာက္အ႐ိုးအိုးႀကီးေတြကိုေတာ့ ႏႈတ္ထားၿပီးပါၿပီ။ အ႐ိုးအိုးထည့္ျမႇဳပ္ထားတဲ့ ေက်ာက္တြင္းႀကီး ေျခာက္တြင္းေပါ့။ ညီေမာ္က ျဖတ္ခနဲ ဆင္းၾကည့္တယ္။ ဘယ္ေလာက္နက္သလဲ သိရေအာင္လို႕တဲ့။ ၀ိၾကမမင္းတို႕ရဲ႕ အ႐ိုးအိုးေတြက ေက်ာက္သားတစ္ဆက္တည္းတဲ့။ ဗိႆႏိုးမိဖုရားသခၤ်ိဳင္းက အ႐ိုးအိုးေက်ာက္ေတြက အေခြလိုက္ တစ္ရစ္ျခင္းဆက္ထားတယ္လို႕ မွတ္တမ္းကို သိ႐ိွဖူးပါတယ္။ အဲဒီေက်ာက္တြင္းႀကီးေတြ အစပ္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ဦးတင္ေမာင္က ဟုိဘက္မွာ ဗိႆႏိုးၿမိဳ႕၊ ဗဟိုဘက္နားမွာ ပ်ဴတုိက္တဲ့။ ေတာေတာ့ တိုးရမယ္၊ ကားေတာ့ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ကဲ....ဒြတၱေဘာင္ဖမ္းေခၚခဲ့တဲ့ ဗိႆႏိုးေတြ ေဟာဒီနားမွာေနခဲ့တယ္။ ပန္ထြာဘုရင္မႀကီးကို ဒီမွာ ျမႇပ္ခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕႐ိုးအျပင္မွာ႐ိွတယ္။ ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့ ပန္ထြာဘုရင္မႀကီးရဲ႕ အ႐ိုးအိုးတြင္း ႏႈတ္ခမ္း၀မွာရပ္ၾကၿပီး မွန္းၾကည့္တာ အေကာင္းဆံုးနဲ႕ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္၊ ၀မ္းနည္းတမ္းတဖြယ္ အေကာင္းဆံုးပဲေပါ့။

သခၤ်ိဳင္းပရိ၀ုဏ္က ထြက္လိုက္ေတာ့ က်က္က်က္ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေစာေစာကေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူ အမ်ိဳးသမီးက လူကိုမၾကည့္ပါ။ ကားကုိ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႕မို႕ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ သူ႕ၾကည္ရတာ ေမာပန္းေနၿပီး ကားနဲ႕ လိုက္ခ်င္တဲ့ပံုပါ။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ လိုက္ခြင့္ျပဳဖို႕ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ႀကံဳတုန္း ၾကြားလိုက္ပါတယ္။ ဒါ ငါတို႕ရဲ႕ ပထမဆံုး ဘုရင္မရဲ႕ သခၤ်ိဳင္းရာပဲလို႕ေျပာၿပီး သူ႕ကို လိုက္ျပပါတယ္။ သူက အံ့ၾသတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္လို႕မဆံုးဘူး။ သူက အိႏၵိယမွာေနတဲ့ အေမရိကန္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီကို ဆိုကၠားနဲ႕လာေၾကာင္း၊ ဆိုကၠားဆရာကို ေမွာ္ဇာျပတိုက္မွာထားၿပီး တစ္ေယာက္တည္းေလ့လာရင္း ထြက္လာတာ ေျခာက္မိုင္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လူမေတြ႕ေတာ့ ေမာေနေၾကာင္း၊ ယာသမားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လို႕ ကားဘယ္မွာလဲေမးၾကည့္ရာ ႐ွစ္လေလာက္ေနမွ ဒီဘက္ကို ကားတစ္စီးေလာက္လာေၾကာင္း ေျပာလို႕ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရင္း ဒီကို ေရာက္လာတာပါတဲ့။ ကားေ႐ွ႕ခန္းမွာတင္လာၿပီး ေမွာ္ဇာျပတုိက္ကို ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ညီေမာ္က ႏုိင္ငံျခားသူနဲ႕ ယူႏိုး အိုင္ႏိုးေတြ လုပ္ေနပါတယ္။ ဦးတင္ေမာင္ လက္ညိႈးထိုးျပခဲ့တဲ့ ေလးမ်က္ႏွာ၊ အေ႐ွ႕ေစ်း၊ အေနာက္ေစ်းဂူတို႕ကို မေရာက္ခဲ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ ဦးခင္ဘကုန္းကိုလည္း သြားၾကည့္ခ်င္ေနေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္လာမွ သြားၾကည့္ပါဦးမယ္။ အဲဒီ ဦးခင္ဘကုန္းက ေ႐ွးအက်ဆံုး ပိဋကတ္ေတာ္ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကို ၁၉၂၇က တူးေဖာ္ရ႐ိွခဲ့တယ္တဲ့။ “သိဒၶမ္၊ အ၀ိဇၨာ ပစၥယာ သခၤါရာ” အစခ်ီတဲ့ အဘိဓမၼာ ၀ိနယ ပိဋကတ္ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေတြကို ေရးထိုးထားတဲ့ နာမည္ႀကီး ပ်ဴခင္ဘကုန္း ေ႐ႊေပလႊာ အခ်ပ္၂၀ေပါ့။ ဦးေမာင္ကန္ပိုင္တဲ့ကုန္းမွာ တူးလို႕ရတဲ့ ေ႐ႊေပလႊာ ႏွစ္ခ်ပ္က “ေယဓမၼေဟတုပၸဘ၀ါ” ပိဋကတ္ေတာ္ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ၁၉၂၈က ကၽြန္းေတာစု ႐ြာသားရတဲ့ ေ႐ႊေပလႊာက “ကၠတိပိေသာ ဘဂ၀ါ” အစခ်ီတယ္။ ဒီပိဋကတ္ေ႐ႊေပလႊာေတြ၊ ေဘာေဘာႀကီး၊ ဘုရားႀကီး၊ ဘုရားမာ၊ ေလးမ်က္ႏွာ ဘဲဘဲဘုရားနဲ႕ တစ္ျခမ္းေဖာင္း႐ုပ္ၾကြ၊ ႐ုပ္ပြားေတြ၊ ဗုဒၶဆင္းတုေတြကို ေတြ႕ရမွေတာ့ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားေနပါၿပီလို႕ သက္ေသခံေနပါၿပီ။ ပုဂံက သာသနာဟာ ေဟာဒီ တင့္တယ္ခမ္းနားၿပီး အသေရ႐ိွတဲ့ ေျမကပဲ စီးဆင္းပါတယ္လုိ႕ပဲ ယံုၾကည္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ခါ ျပန္လာဦၤးမယ္လို႕ ၿငိဳးခဲ့ပါတယ္။ ႐ွီေကြတနဲ႕ ေဘာေဘာႀကီး၊ ဘဲဘဲေလး၊ ဘုရားႀကီး၊ ဘုရားမာ ခ်န္ခဲ့တယ္။ ေလးမ်က္ႏွာ၊ အေ႐ွ႕ေစ်း၊ အေနာက္ေစ်း ဂူခ်န္ခဲ့တယ္။ ဗိႆႏိုးမိဖုရားသခၤ်ိဳင္းနဲ႕ ပ်ဴတုိက္ေတြ ခ်န္ခဲ့တယ္။ ဒဂၤါးေတြ၊ ေရာင္စံုပုတီးေတြ၊ ေ႐ႊေပလႊာေတြ ခ်န္ခဲ့တယ္။ ေ႐ႊေငြေက်ာက္ဆင္းတုေတြ ခ်န္ခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕႐ိုးေဟာင္းႀကီးနဲ႕ နန္းေတာ္ရာ ခ်န္ခဲ့တယ္။ ရတတ္သေလာက္ ေဖာ္ထုတ္ၾကေတာ့လို႕ ပေဟဠိေတြ ထားရစ္ခဲ့တယ္။

ကားက ေမွာ္ဇာျပတိုက္ထဲကို ခ်ိဳး၀င္လိုက္တယ္။ ႏုိင္ငံျခားသူက ဆင္းတယ္။ ဆိုကၠားသမားက ေပ်ာ္လို႕ ထခုန္တယ္။ ၾကာေနလို႕ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာဗ်တဲ့၊ ႏိုင္ငံျခားသူက လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ေက်းဇူးတင္က်န္ခဲ့တယ္။ ေမွာ္ဇာကထြက္ေတာ့ ထုိင္ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေ႐ွ႕မွာ Wall Sheet ေတြ ကပ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဖူးစံုက ဂစ္တာပိုက္ၿပီး အတင္းၿပံဳးျပေနတယ္။ အငဲက မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သစ္လည္း မသစ္၊ ေဟာင္လည္းမေဟာင္းဘဲနဲ႕ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေမွာ္ဇာကို သြာဦးမယ္။

ဘဲဘဲဘုရားအာရုဏ္ခံထဲက ႐ုပ္ပြားေတာ္

ေဘာေဘာႀကီးဘုရား

ဌာပနာတိုက္ ေက်ာက္ျပားဖံုး

ဗိႆႏိုးဘုရင္မ သခၤ်ိဳင္းေက်ာက္အ႐ိုးအိုး ႏႈတ္ယူခဲ့တဲ့ တြင္းထဲက လူေမာ္

ဘဲဘဲဘုရားနဲ႕ တံတားျပင္ေနတဲ့ဆရာ

ေမွာ္ဇာျပတိုက္

လင္းဦး ( စိတ္ပညာ )